Modelowanie trójwymiarowych elementów brył często rozpoczyna się od utworzenia dwuwymiarowego szkicu, który definiuje fragment kształtu tworzonej części. Szkicowanie polega na tworzeniu linii, łuków, okręgów i wymiarów. Są to etapy znane dla użytkowników, tworzących rysunki w produktach CAD. Polecenia szkicu programu Autodesk Inventor zachowują się tak jak poprzednio używane polecenia dotyczące geometrii dwuwymiarowej. Figury geometryczne szkicu programu Autodesk Inventor przechwytują informacje o ich relacjach podczas tworzenia. Kluczowa różnica jest taka, że te relacje (lub wiązania) tworzą łatwiej procesy edycyjne i są bardziej przewidywalne, gdy są zastosowane poprawnie.
W świecie projektowania 2D jest możliwe, aby utworzyć geometrię w każdej kolejności, ponieważ użytkownicy są odpowiedzialni za utrzymanie znaczenia geometrii. Sekwencja modelowania 3D przypomina tworzenie fizycznej części. Utworzenie jednego elementu jest zazwyczaj uzależnione od poprzedniego elementu. Taka struktura elementów umożliwia komputerowi śledzenie sensu geometrii. Na przykład gdy tworzony jest rysunek 2D, najpierw tworzony jest okrąg, który reprezentuje otwór, a następnie prostokąt, reprezentujący środek umieszczenia otworu. Ta sekwencja nie działa podczas modelowania 3D, ponieważ umieszczając otwór musisz najpierw posiadać model, w którym planujesz umieścić otwór.
Projekty zespołów często są rozpoczynane przy użyciu techniki nazywanej konstrukcją od góry do dołu (lub modelowaniem szkieletowym). Proces modelowania bryły można rozpocząć, używając szkiców przedstawiających niektóre (lub wszystkie) części w zespole. Następnie tworzone są modele poszczególnych części przy użyciu geometrii z pojedynczego szkicu w kontekście modelu zespołu. Modele zespołów są także często tworzone przy wykorzystaniu podejścia "z dołu do góry", w którym poprzednio utworzone części modeli są umieszczane razem, aby odwzorować końcowy zespół.
Po zakończeniu dodawania elementów (lub komponentów) do modelu nadchodzi czas utworzenia tradycyjnego rysunku z trzema widokami. Widoki modelu są rozplanowane na arkuszu rysunku. Ponieważ istnieje przedstawienie modelu w postaci bryły, za pomocą systemu ustalane jest, które krawędzie wyświetlić jako ciągłe lub kropkowane w każdym z widoków rysunku. Na rysunkach można ręcznie umieszczać wymiary. Można także importować wymiary umieszczone na szkicach modelowych i używać ich w odpowiednich widokach rysunków. Rysunek wykorzystuje umiejscowione widoki modelu, dlatego wszystkie zmiany dokonane w modelach zostaną automatycznie odzwierciedlone w zaktualizowanych rysunkach.
Pozostałe narzędzia umożliwiają wykorzystanie możliwości komputera, asystując użytkownikowi przy funkcjonalnych aspektach projektu. Narzędzia umożliwiają weryfikację spójności technicznej: projektów przekładni zębatych, połączeń gwintowych, wałków, trwałości łożysk, sprężyn i obciążeń strukturalnych przy użyciu modeli trójwymiarowych i parametrów projektowych związanych z projektem.
Zarówno podejście do projektu od strony rysunku, jak i modelowania, skutkuje dobrze znanym rysunkiem technicznym. W podejściu 2D rysunek przechwytuje informacje fizyczne konieczne do utworzenia części. Przy modelowaniu bryłowym, rysunek jest jednym z kilku zastosowań utworzonego modelu.