Dodatek do środowisk Zespół i Konstrukcja spawana programu Autodesk Inventor. Umożliwia użytkownikowi analizę integralności strukturalnej danej ramy pod względem odkształceń i naprężeń po zastosowaniu różnych obciążeń i wiązań.
W programie Autodesk Inventor jest to każda forma szacowania ilościowego rzeczywistych zjawisk fizycznych. Szacowania zazwyczaj dotyczą rzeczywistych materiałów, brył, gęstości, bezwładności, sił i reakcji. Dotyczy to także badań ruchów był sztywnych, naprężeń materiałów oraz odpowiedzi częstotliwościowej.
Edycja modelu, takiego jak element geometrii, która bezpośrednio wpływa na model. Oznacza to, że standardowy użytkownik modelu, taki jak zespół nadrzędny lub rysunek, ma dostęp do edycji.
Elementy X, Y i Z definiujące wektor.
Materiał nadpisujący przypisany materiał w czasie symulacji. Użyj do oceny różnych materiałów do analizy ramy.
Menu wyświetlane po kliknięciu prawym przyciskiem. W menu kontekstowym wyświetlane są polecenia i system pomocy online dla bieżącego zadania.
Moment gięcia jest przykładany w płaszczyźnie równoległej do osi belki.
Moment osiowy jest przykładany w płaszczyźnie prostopadłej do osi belki.
Moment jest obliczany przez mnożenie siły i odległości prostopadłej od położenia, w którym znajdują się momenty.
Stały. Nieruchomy komponent jest całkowicie związany. Oznacza to, że posiada 0 stopni swobody. Każdy zespół musi zawierać co najmniej jeden nieruchomy komponent. Pierwszy komponent umieszczany w zespole jest automatycznie unieruchamiany, jednak później istnieje możliwość usunięcia i przeniesienia unieruchomienia.
Przykłada jednolite obciążenie rozłożone wzdłuż belki.
Aktywna powierzchnia modelowania, w której tworzone i edytowane są szkice, wiązania, elementy, części i zespoły. W oknie graficznym można obracać, przybliżać, oddalać i kadrować modele. W oknie graficznym można wyświetlić takie właściwości, jak kolor, materiał lub natężenie światła. W odróżnieniu od okna diagramu w grapherze wyjściowym lub obszaru graphera w grapherze wejściowym, w oknie graficznym nie są wyświetlane wykresy wartości (czyli krzywe).
Grupa powiązanych ze sobą komponentów, które zachowują się tak, jak pojedyncza bryła. Podzespoły mogą zawierać wyłącznie komponenty, które nie wykazują pomiędzy sobą ruchu względnego.
Typ połączenia tworzony między wybranymi węzłami w strukturze ramy. Przemieszczenie i obrót zdefiniowany dla połączenia sztywnego można ograniczyć do wybranych stopni swobody.
Definiuje sposób interakcji między komponentami w czasie symulacji.
Graficzna hierarchia pokazująca zależności między elementami geometrycznymi w częściach, zespołach i rysunkach. Ikony przedstawiają szkice, elementy, wiązania lub atrybuty dla każdego modelu. Obiekty wyświetlane są w przeglądarce w kolejności, w jakiej zostały utworzone. Istnieje również możliwość edycji obiektów, zmiany ich nazwy, usunięcia, kopiowania i przenoszenia ich do innej lokalizacji w przeglądarce.
Wyniki przemieszczenia odzwierciedlają zdeformowany kształt modelu po rozwiązaniu. Kolorowe lica pokazują wielkość odkształcenia od kształtu oryginalnego. Kolorowe lica odpowiadają wartościom określonym przez pasek kolorów.
Wielkość wektorowa zdefiniowana jako poziom zmiany prędkości obiektu.
Stosuje efekt przyspieszenia grawitacyjnego w wybranym kierunku.
Działanie powodujące przyspieszenie bryły. Może to być popchnięcie, pociągnięcie lub skręcenie. Przyspieszenie bryły jest proporcjonalne do sumy wektorowej wszystkich sił działających na bryłę.
Typy możliwych ruchów dla danego komponentu. Istnieje maksymalne sześć stopni swobody: 3 przemieszczenia, po jednym wzdłuż każdej z osi X, Y i Z oraz 3 obrotu, po jednym wzdłuż każdej osi X, Y i Z. Bryła unosząca się swobodnie w przestrzeni posiada sześć stopni swobody. Nieruchoma bryła posiada 0 stopni swobody. Wiązania mogą usunąć stopnie swobody.
Siła, która równoważy ruch jednej bryły w odniesieniu do stykającej się z nią innej bryły.
Strzałka przedstawiająca siłę, moment skręcający, prędkość lub przyspieszenie w oknie graficznym. Długość wektora jest funkcją wielkości jednostki. Grot strzałki wskazuje kierunek działania jednostki.
Węzeł wstawiony w dowolnym miejscu wybranej belki.
Zasady określające położenie części w zespole względem innych części tego zespołu. Wiązania eliminują stopnie swobody. Wiązania zespołu mogą być kątowe, równoległe (wstawione), zestawiające i styczne. Wiązania mogą być umieszczane pomiędzy powierzchniami elementów, krawędziami części, punktami, rozważanymi osiami oraz elementami konstrukcyjnymi części, takimi jak płaszczyzny, osie i punkty.
Wiązanie nieruchome zapobiega wszelkim ruchom (obracanie lub przemieszczenie) dla belki lub węzła.
Wiązanie niestandardowe umożliwia swobodne obracanie oraz swobodne przemieszczenie we wszystkich płaszczyznach dla belki lub węzła.
Powoduje zastosowanie obrotowego wiązania dla wybranej belki lub węzła.
Ograniczenie ruchu w mechanizmie. Wiązania kontrolują położenie, nachylenie, styczność, wymiary i związki pomiędzy geometriami szkicu lub względne położenie pomiędzy częściami w zespole. Wiązania geometryczne sterują kształtami i powiązaniami między elementami szkicu lub komponentami zespołu. Wiązania wymiarowe sterują rozmiarem. Zastosowanie wiązań eliminuje stopnie swobody.
Co najmniej dwa komponenty (części lub podzespoły) używane jako pojedynczy model. Zespół zazwyczaj zawiera wiele komponentów ustawionych bezwzględnie i względnie (w zależności od wymogów) z wiązaniami definiującymi rozmiar i położenie. Komponenty zespołu mogą zawierać elementy zdefiniowane wewnętrznie w zespole. Masa i właściwości materiału mogą być dziedziczone z indywidualnych plików części.
Powoduje zastosowanie swobodnego obrotu lub swobodnego przemieszczenia w jednej płaszczyźnie dla wybranej belki lub węzła.
Typ połączenia o określonych stopniach swobody, które można przypisać do wybranej belki w strukturze. Zwolnienia można przykładać do początku lub końca belki z możliwą elastycznością.