Wiązania zespołu usuwają stopnie swobody z wybranych komponentów. Komponenty adaptacyjne mogą zmieniać swoje rozmiary i kształt po zastosowaniu wiązań.
|
Dostęp: |
Wstążka: karta Zespół  panel Zależności Wiązanie  , a następnie kliknij kartę Zespół.
|
Typ i Rozwiązania
Określa typ wiązania i pokazuje rozwiązanie użyte dla wybranych komponentów przed zastosowaniem wiązania. Zmień typ wiązania i umieść je, podczas gdy okno dialogowe jest otwarte. Po wybraniu płaszczyzny, krzywej lub punktu (włącznie z punktem symetrii) strzałka wskazuje domyślny kierunek rozwiązania. Kliknij ikony w oknie dialogowym, aby zmienić typ rozwiązania. Użyj granic wiązania, aby określić zakres dopuszczalnego ruchu lub obrotu. Na karcie Wiązanie można określić wartość maksymalnej, minimalnej oraz spoczynkowej pozycji dla wiązań.
 |
Wiązanie zestawiające ustawia komponenty tak, aby były skierowane powierzchniami w swoją stronę lub sąsiadowały ze sobą z powierzchniami równoległymi. Wiązanie to usuwa jeden stopień swobody ruchu liniowego i dwa stopnie swobody ruchu obrotowego pomiędzy wiązanymi płaszczyznami. |
|
 |
Wiązanie zestawiające umieszcza wybrane powierzchnie normalnie względem siebie, z nakładającymi się powierzchniami. Obsługuje określone przez użytkownika granice i pozycję spoczynkową. |
|
 |
Wiązanie równoległe ustawia komponenty przylegające do siebie z równoległymi powierzchniami. Ustawia wybrane powierzchnie, krzywe lub punkty tak, że są przyległe i wektory normalne skierowane są w tym samym kierunku. Obsługuje określone przez użytkownika granice i pozycję spoczynkową. |
|
 |
Wiązanie kątowe umieszcza krawędzie lub płaskie powierzchnie na dwóch komponentach pod określonym kątem w celu zdefiniowania punktu obrotu. Usuwa jeden stopień swobody ruchu obrotowego lub dwa stopnie swobody ruchu kątowego pomiędzy płaskimi powierzchniami. |
|
 |
Rozwiązanie Kąt zorientowany zawsze stosuje regułę prawej dłoni. Nie obsługuje określanych przez użytkownika granic i pozycji spoczynkowej. |
|
 |
Rozwiązanie Kąt niezorientowany umożliwia orientację i dzięki temu rozwiązanie sytuacji, w której orientacja komponentu zostaje odwrócona podczas sterowania lub przeciągania wiązania. Obsługuje określone przez użytkownika granice i pozycję spoczynkową. |
|
 |
Ustalony wektor odniesienia jednoznacznie definiuje kierunek wektora osi Z (Iloczyn wektorowy) poprzez dodanie trzeciego wyboru do procesu wyboru. Zmniejsza skłonność wiązania kątowego do przełączania się na alternatywne rozwiązanie podczas sterowania lub przeciągania wiązania. To jest rozwiązanie domyślne. Obsługuje określone przez użytkownika granice i pozycję spoczynkową. |
|
 |
Wiązanie styczności sprawia, że powierzchnie, płaszczyzny, walce, kule i stożki stykają się w punkcie styczności. Styczność może być wewnątrz lub na zewnątrz krzywizny, w zależności od kierunku wektora normalnego wybranej powierzchni. Wiązanie styczności usuwa jeden stopień przesunięcia liniowego. Usuwa jeden stopień swobody liniowej oraz jeden stopień swobody obrotu pomiędzy cylinder a płaszczyzną. |
|
 |
Wewnątrz ustawia pierwszą wybraną część wewnątrz drugiej wybranej części w punkcie styczności. Obsługuje określone przez użytkownika granice i pozycję spoczynkową. |
|
 |
Na zewnątrz ustawia pierwszą wybraną część na zewnątrz drugiej wybranej części w punkcie styczności. Styczność zewnętrzna jest standardową opcją. Obsługuje określone przez użytkownika granice i pozycję spoczynkową. |
|
 |
Wiązanie wstawiające to połączenie wiązania zestawiającego typu powierzchnia do powierzchni pomiędzy płaskimi powierzchniami oraz wiązania zestawiającego pomiędzy osiami dwóch komponentów. Polecenie Wstaw wiązanie wstawia trzpień śruby w otwór. Wałek dopasowuj się do otworu, a dół łba śruby zestawia się z powierzchnią płaską. Stopień swobody ruchu obrotowego pozostaje wolny. |
|
 |
Przeciwstawny odwraca kierunek zestawienia pierwszego wybranego komponentu. Obsługuje określone przez użytkownika granice i pozycję spoczynkową. |
|
 |
Dopasowany odwraca kierunek zestawienia drugiego wybranego komponentu Obsługuje określone przez użytkownika granice i pozycję spoczynkową. |
|
Pokaż, jak ustawić granice dla wiązania
Wybór
| Umożliwia wybór geometrii dwóch komponentów w celu wstawienia wiązania pomiędzy nimi. Można określić jedną lub więcej krzywizn, płaszczyzn lub punktów w celu zdefiniowania jak elementy mają być ze sobą spasowane. Można zobaczyć geometrię, do której zostanie zastosowane wiązanie. Pasek kolorów na każdym przycisku wyboru odpowiada kolorowi wybranej geometrii. Jeśli popełnisz błąd i chcesz wybrać inną geometrię, kliknij odpowiednie polecenie wyboru i ponownie wybierz geometrię. |
|
 |
Pierwszy wybór pozwala wybrać krzywe, płaszczyzny lub punkty na pierwszym komponencie. Aby zakończyć pierwszy wybór, kliknij na przycisk drugiego wyboru, lub na drugą powierzchnię w oknie graficznym. Podgląd pierwszego wyboru jest wyświetlany w tym samym kolorze, co pasek koloru przycisku wyboru w oknie graficznym. |
 |
Drugi wybór pozwala wybrać krzywe, płaszczyzny lub punkty na drugim komponencie. Podgląd drugiego wyboru jest wyświetlany w tym samym kolorze, co pasek koloru przycisku wyboru w oknie graficznym. |
 |
Trzeci wybór jest dostępny dla wiązania kątowego Ustalony wektor odniesienia. Pozwala wybrać powierzchnię, krawędź liniową, płaszczyznę konstrukcyjną lub oś konstrukcyjną. Podgląd trzeciego wyboru jest wyświetlany w tym samym kolorze, co pasek koloru przycisku wyboru w oknie graficznym. |
 |
Wskaż najpierw część ogranicza dostępne geometrie do pojedynczego komponentu. Opcja ta używana jest w przypadku, gdy komponenty są do siebie bardzo zbliżone lub częściowo się pokrywają. Usuń znacznik, aby odtworzyć tryb wyboru. |
Odsunięcie lub Kąt
Określa wielkość odsunięcia na jaką są odsuwane od siebie oba powiązane komponenty.
Użyj opcji, aby wprowadzić wartość równą istniejącej odległości lub kąta w zespole, ale kiedy nie znasz wartości tego odsunięcia lub kąta. Jeżeli nie znasz tej wielkości, to kliknij na strzałkę aby zmierzyć kąt lub odległość między komponentami, wskazać wymiar wybranego komponentu lub użyć najczęściej używanej wartości.
Określ wartości dodatnie lub ujemne. Standardową wielkością jest zero. Pierwszy wskazany komponent określa kierunek dodatni. Wprowadź wartość ujemną, aby odwrócić kierunek odsunięcia lub obrotu.
Pokaż podgląd
 |
Pokazuje wynik działania wiązania na wybranej geometrii. Po wybraniu obu geometrii, powiązane obiekty automatycznie zmieniają swoje położenie zgodnie z określonymi warunkami. Standardowo, opcja ta jest włączona. Usuń znacznik, aby wyłączyć podgląd. Jeżeli komponenty są adaptacyjne, to podgląd nie pokazuje wyniku działania wiązania. |
Przewidywanie odsunięcia lub orientacji
 |
Jeśli pole Odsunięcie jest puste, zostanie wstawione odsunięcie oraz orientacja wiązań zestawiającego, równoległego i kątowego. Domyślnie jest włączona. Usuń zaznaczenie pola wyboru, aby ręcznie ustawić orientację i odsunięcie.
Dla wiązania kątowego, kiedy pole kąta jest puste, następuje zmierzenie kąta i zastosowanie go. |
Więcej
| Ustawia nazwę wiązania i opcje granic wiązań zespołu. | |
| Nazwa |
Tworzy niepowtarzalną nazwę dla wiązania w przeglądarce. Wpisz nazwę lub pozostaw puste pole, wówczas automatycznie zostanie utworzona domyślna nazwa. |
| Granice |
Użycie polecenia Odsunięcie jako pozycja spoczynkowa ustawia wartość odsunięcia jako pozycję domyślną wiązania z ograniczeniami. Na przykład wiązanie posiadające maksymalną wartość 50 mm, minimalną 0 mm oraz odsunięcie 25 mm, po przeciągnięciu przyjmie pozycję 25 mm. Zaznacz pole wyboru, aby uaktywnić. Odznacz pole wyboru, aby dezaktywować. |
|
Maksymalny Określa maksymalny zakres ruchu wiązania. Zaznacz pole wyboru, aby uaktywnić. Odznacz pole wyboru, aby dezaktywować. Przypisane wartości zostają zachowane w przypadku odznaczenia pola wyboru. |
|
|
Minimalny Określa minimalny zakres ruchu wiązania. Zaznacz pole wyboru, aby uaktywnić. Odznacz pole wyboru, aby dezaktywować. Przypisane wartości zostają zachowane w przypadku odznaczenia pola wyboru. |
|