Geometria konstrukcyjna (taka jak punkty konstrukcyjne, płaszczyzny konstrukcyjne i osie konstrukcyjne) wewnątrz części, która jest ustawiana względem geometrii innych części. Położenie elementów konstrukcyjnych jest dostosowywane do zmian wprowadzonych w geometrii odniesienia.
Geometria skojarzona charakteryzuje się jednokierunkowym połączeniem parametrycznym między geometrią macierzystą a pochodną. Geometria pochodna rzutowana z części macierzystej jest zależna od geometrii macierzystej. Geometria pochodna jest aktualizowana po zmodyfikowaniu części macierzystej.
Geometria adaptacyjna jest zależna dwustronnie. Jedna część jest oznaczana jako geometria stała, a jej adaptacyjne odpowiedniki są aktualizowane na podstawie zmian geometrii stałej. Przy każdej zmianie części z adaptacyjnej na stałą zmiany wprowadzone w części powodują wprowadzenie zmian w jej adaptacyjnych odpowiednikach.
Część, która jest edytowana. Dana część jest aktywna i gotowa do edycji w otwartym pliku części.
W rysunkach styl domyślny jest skojarzony z aktywnym standardem.
Bieżący szkic do edycji.
Odpowiadają stronie zawierającej widoki rysunkowe. Każdy arkusz może zawierać nakładkę szkicu zawierającą dostosowane szkice odpowiadające widokom rysunku.
Opcja, która jest dostępna zarówno w poleceniu Wyciągnięcie proste, jak i w poleceniu Obrót, umożliwia wyciągnięcie proste lub obrócenie profilu 2D w dodatnim i ujemnym kierunku jednocześnie, z różnymi wartościami liniową i kątową.
Ustawienie wyboru wykorzystywane podczas tworzenia zaokrągleń 3D. Jeśli automatyczny łańcuch krawędzi jest włączony, wybierając krawędź automatycznie zostaną wybrane wszystkie styczne do niej krawędzie.
Interfejs, który umożliwia użytkownikowi dopasowanie i zmianę model za pomocą manipulatora, podczas oglądania zmian w czasie rzeczywistym. Wyniki interakcji są dynamiczne, widoczne i przewidywalne. Użytkownik koncentruje się na geometrii wyświetlanej w kanwach, zamiast na obsłudze elementów interfejsu, takich jak wstążka, przeglądarka i okno dialogowe.
Zobacz wyświetlanie w obszarze projektowania, manipulatory, mini pasek narzędzi, oznaczenia wyboru i pole do wprowadzania wartości
Definiuje style umieszczone w bibliotece styli i odnośnikach dokumentów. Style w dokumentach (style lokalne) mogą być zmieniane według potrzeby, ale oryginalne style definicji w bibliotece są nie zmieniane.
Może się tak zdarzyć, jeżeli geometria została wykorzystana przez kolejną operację na elemencie lub jeżeli element zawierający geometrię został usunięty lub wyłączony.
Model w formacie pliku SAT lub STEP zaimportowany do programu Autodesk Inventor LT jako element bazowy (pierwszy element w modelu). Bryła bazowa jest w pełni zwymiarowana; jej rozmiar może być zmieniany jedynie z poziomu poleceń środowiska Bryły, choć bryła może być modyfikowana poprzez dodawanie elementów.
Grupa powierzchni, która może zawierać puste przestrzenie. Bryła części lub bryła powierzchniowa powinna zawierać przynajmniej jedną bryłę. Na przykład po narysowaniu w szkicu dwóch osobnych prostokątów i zastosowaniu dla każdego z nich wyciągnięcia prostego powstaje część złożona z dwóch brył. Po utworzeniu dwóch osobnych linii (niepołączonych) i zastosowaniu dla nich wyciągnięcia prostego powstaje powierzchnia złożona z dwóch brył.
Komponent, który nie może zmienić kształtu ani rozmiaru i który zachowuje się w sposób samodzielny podczas przesuwania, dodawania wiązań lub obracania.
Zamknięta bryła 3D posiadająca objętość.
Cień rzucany pod widocznym modelem może być dynamicznie aktualizowany podczas przenoszenia bądź obracania modelu. Szczegóły geometrii wewnętrznej są nierozróżnialne. Efekt jest podobny do cienia rzucanego na tło pod modelem.
Cień rzucany pod widocznym modelem jest dynamicznie aktualizowany podczas przenoszenia bądź obracania modelu. Efekt jest podobny do cienia rzucanego na tło pod modelem.
Grupa powierzchni, która definiuje zamkniętą objętość.
Część utworzona z generatora części iPart, której wielokrotne konfiguracje znajdują się w oddzielnych wierszach w osadzonym arkuszu kalkulacyjnym zdefiniowanym w generatorze iPart. Konstruktor w generatorze iPart określa parametry, właściwości, elementy, wiązania iMate i inne wartości do łączenia lub wykluczenia z indywidualnej części iPart. Nie można modyfikować części standardowych, niestandardowe części iPart zawierają dowolne wartości, które mogą być modyfikowane podczas użycia części.
Uproszczona część, której nie można edytować w programie Autodesk Inventor LT. Przykładem jest część importowana z innego systemu CAD, z pliku w formacie .sat lub .stp.
Nowa część używająca istniejącej części programu Autodesk Inventor LT jako swojego elementu bazowego. Podczas wstawiania części można ją skalować lub wykonywać jej lustrzane odbicie, a za pomocą dodatkowych elementów bryłę można dalej modyfikować. Część pochodna jest połączona z pierwotną częścią i może być uaktualniana, aby odzwierciedlić zmiany wykonane w pierwotnej części.
Plik części zawierający więcej niż jeden korpus bryłowy. Każda bryła może zawierać niezależną kolekcję elementów lub elementów współdzielonych. Każdą bryłę można wyeksportować jako oddzielny plik części po zakończeniu projektowania.
Pojedynczy element materiału używany w konstrukcjach ram, zwykle nabywany w hurtowych długościach i rozmiarach. Zazwyczaj członami konstrukcyjnymi są kątowniki stalowe, rury stalowe okrągłe/kwadratowe/prostokątne, ceowniki, dwuteowniki i inne.
W projekcie konstrukcji blachowej oznacza odsunięcie materiału w celu uzyskania pokrywania się materiału.
W pamięci komputera jest to ostatnio użyte rozwiązanie, w wyniku którego został utworzony funkcjonalny szkic lub dane systemowe.
Tworzona przy tworzeniu lub wnioskowaniu iMate dla geometrii.
Polecenie Edycja szkicu modyfikuje element, zmieniając wymiary jego szkicu. Po wybraniu polecenia Edycja szkicu z poziomu okna graficznego lub przeglądarki, element (i wszystkie elementy utworzone po nim) jest tymczasowo ukrywany, a pokazywany jest jego pierwotny szkic. Po modyfikacji szkicu element jest uaktualniany o dokonane zmiany, a wszystkie elementy pojawiają się ponownie.
Element, który może zmieniać rozmiary po zastosowaniu ograniczenia do innych elementów. Poszczególne elementy części można oznaczyć jako adaptacyjne za pomocą menu kontekstowego. Elementy są ograniczone do określonego rozmiaru, chyba że zostały oznaczone jako adaptacyjne.
Pierwszy tworzony w części element. Może być to importowana bryła bazowa (format pliku .sat lub .step), która jako element bazowy będzie miała stały rozmiar. Elementy szkicowane lub wstawione dodają szczegóły do elementu bazowego i są ustawiane względem siebie za pomocą wiązań wymiarowych lub geometrycznych. Element bazowy powinien reprezentować najprostszy kształt w części.
Patrz elementy iFeature.
Element bazowy w nowej części, która pochodzi od istniejącej części programu Autodesk Inventor LT. Podczas tworzenia części pochodnej, część jest importowana jako element bazowy. Element bazowy jest wyświetlony na liście w przeglądarce jako element typu część pochodna. Elementy modelowania części mogą modyfikować element części pochodnej.
Dowolna linia lub łuk, którego tylko jeden koniec znajduje się w zbiorze wskazań.
Powierzchnia, oś lub punkt, które mogą być rzutowane na szkic jako element odniesienia i użyte do konstruowania nowych elementów. Element konstrukcyjny może być włączony w schemat wymiarów i wiązań, lecz nie jest modelem geometrycznym.
Element bryłowy utworzony przez obrót profilu wokół osi. Jeżeli element obrotowy nie jest pierwszym elementem, jego zależność od istniejącego elementu lub bryły jest określona poprzez wybór operacji logicznej (łączenie, cięcie lub przecięcie) i brył biorących udział w tej operacji, jeżeli istnieje wiele brył. Ewentualnie można utworzyć nową bryłę.
Parametryczna geometria, która tworzy lub modyfikuje części. Zależności między elementami definiowane są przez wiązania geometryczne i wymiarowe. Istnieje wiele rodzajów, m.in. elementy konstrukcyjne (konstrukcyjne) oraz elementy szkicowe, umieszczone i powielone. Elementy łączą się w skomplikowane modele części. Indywidualne elementy mogą być modyfikowane zgodnie z potrzebami.
Dowolna linia lub łuk, którego obydwa końce znajdują się w zbiorze wskazań.
Element utworzony przez przesunięcie profilu wzdłuż ścieżki. Element przeciągnięcia zwykle wymaga dwóch szkiców, profilu i ścieżki na przecinających się płaszczyznach. Opcjonalna bariera ochronna do skalowania może być dołączona do trzeciego szkicu. Jeżeli element przeciągnięcia nie jest pierwszym elementem, jego zależność od istniejącego elementu lub bryły jest określona poprzez wybór operacji logicznej (łączenie, cięcie lub przecięcie) i brył biorących udział w tej operacji, jeżeli istnieje wiele brył. Ewentualnie można utworzyć nową bryłę.
Patrz element adaptacyjny.
Element, który wywodzi się ze szkicu 2D. Wyciąganie, przeciąganie, obracanie lub wyciąganie złożone profilu szkicu tworzy element objętościowy. Objętość tworzona przez element szkicowy może być łączona z, odcinana od lub definiowana w miejscu, gdzie ma się przecinać z objętością istniejącego elementu.
Element składający się ze zdefiniowanego kształtu mechanicznego, który obsługuje daną funkcję inżynierską w części. Przykładami mogą być otwory, fazowania, zaokrąglenia, skorupy, pochylenia ścian i cięcia płaszczyzny.
Elementy, które w połączeniu tworzą część. Elementy mogą być szkicowane, umieszczane i powielane. Zależności pomiędzy elementami zachowane są przez wiązania geometryczne i wymiarowe.
Patrz elementy iFeature.
Elementy zależne geometrycznie od innego elementu, jak np. fazowania i zaokrąglenia.
Geometria tworzona z przecięcia walca i powierzchni kątowej.
Element wstawiany powodujący ścięcie krawędzi części, zdefiniowany poprzez położenie, rozmiar i kąt.
Symbol z wierzchołka symbolu spawania, który wskazuje, aby utworzyć spaw w tym miejscu. Symbole spawania bez flagi wskazują wykonanie spawu w warsztacie.
Krawędzie modelu, wierzchołki, linie 2D i łuki wstawiane z istniejących części do szkicu 3D używając narzędzia Dołącz. Dołączona geometria jest zamieniana na geometrię 3D i może być użyta w ścieżce szkicu dla operacji przeciągnięcia 3D.
Geometria używana do wspomagania w tworzeniu szkiców lub elementów, lecz nie używana do definiowania profili ani ścieżek. Styl linii wyznacza krzywą jako geometrię szkicu.
Elementy lub części z nierozwiązanymi stopniami swobody są związane z niedomiarem. Elementy i części oznaczone jako adaptacyjne mają nie w pełni związaną geometrię, która zmienia rozmiary po związaniu z geometrią stałą (wszystkie stopnie swobody są eliminowane).
Patrz brakująca geometria.
Patrz brakująca geometria.
Geometria szkicu utworzona przez rzutowanie krawędzi, wierzchołków lub elementów konstrukcyjnych innego szkicu na aktywną płaszczyznę szkicu lub na krawędzie powierzchni użytej do zdefiniowania płaszczyzny szkicu. Geometria odniesienia może być używana do wiązania geometrii szkicu lub zawarta w profilu lub ścieżce. Krzywe, które reprezentują krawędzie graniczne powierzchni użytej do utworzenia płaszczyzny szkicu nie mogą być usuwane lub ucinane, ale rzutowane krzywe mogą być usuwane lub ucinane.
Geometria wywodząca się i skojarzona z geometrią szkicu z innych niewykorzystywanych szkiców.
Kopiuje i ustawia wybraną geometrię szkicu na określoną odległość od oryginalnej. Domyślnie odsunięta geometria jest ograniczona na jednakową odległość od oryginalnej geometrii.
Geometria (krawędzie modelu, wierzchołki, osie konstrukcyjne, punkty konstrukcyjne lub inna geometria szkicu) rzutowana na aktywną płaszczyznę szkicu jako geometria odniesienia.
Krzywe występujące w szkicach. Może zawierać linie, punkty, prostokąty, splajny, zaokrąglenia, łuki, okręgi i elipsy.
Szkic rysunku jest nakładką, która może zawierać tekst i geometrie 2D, takie jak linie i łuki.
Krzywizny główne powierzchni w punkcie to minimalna i maksymalna krzywizna normalna w tym punkcie. (Krzywizny normalne są krzywiznami krzywych na powierzchni, które leżą w płaszczyznach zawierających wektor styczny w danym punkcie). Krzywizny główne są używane do obliczania krzywizn Gaussa i krzywizn średnich powierzchni.
Elementy lub szkice, które mogą być użyte w kilku projektach, zaprojektowane są jako elementy iFeature i zapisane w pliku z rozszerzeniem .ide. Aby dodać element iFeature, użyj Eksploratora Windows w celu przeciągnięcia nazwy pliku do aktywnego pliku części. W celu zmiany rozmiaru elementu iFeature, edytuj jego szkic lub definicje elementu, lub połącz go z parametrami definiującymi jego rozmiar. Element iFeature można precyzyjnie ustawić używając wiązań geometrycznych i wymiarów.
Ikony blokady w polach wprowadzania wartości Wprowadzania dynamicznego (komunikatów narzędzi) wiążą kursor podanymi wartościami.
Właściwości pliku, których można używać do znajdowania plików programu Autodesk Inventor LT i zarządzania nimi. Właściwości iProperties są również używane w celu automatycznego zachowania i uaktualniania informacji w tabelce rysunkowej, listach części, zestawieniu elementów i symbolach szkicowanych. Patrz także właściwości projektowe.
Typ rzutu prostopadłego, w którym model 3D jest ustawiony tak, że każda z trzech podstawowych płaszczyzn modelu (X, Y i Z) ma taki sam stopień ekspozycji względem kąta obserwacji.
Struktura folderu Microsoft Windows. Foldery katalogu są używane do zarządzania elementami iFeature w strukturze zdefiniowanej przez użytkownika.
Pochylenie stosowane do powierzchni części, np. aby umożliwić wyjęcie elementu z formy. Kąt pochylenia może być stosowany podczas wyciągania szkicu lub do wybranych powierzchni.
Kierunek kształtowania jest wyciągany z odlewanej lub formowanej części. Definicja pochylenia dla ścianek części zawiera kierunek wyciągnięcia.
Objętość tworzona, jeśli fragmenty wielu komponentów zajmują wspólną przestrzeń. Wyświetlana jest objętość współdzielona przez przecinające się komponenty; indywidualne komponenty mogą być modyfikowane w celu usunięcia kolizji.
Modele części tworzone w innym systemie CAD.
Nazywane też wprowadzaniem dynamicznym, komunikaty narzędzi (HUD) w środowisku szkicu, jest to interfejs użytkownika, znajdujący się obok kursora, aby pomóc w skupieniu się na obszarze szkicowania. Pola wprowadzania wartości w pobliżu kursora będą wyświetlać informacje aktualizowane na bieżąco w miarę przesuwania kursora.
Jeśli polecenie Linia, Okrąg, Łuk, Prostokąt lub Punkt szkicu jest aktywne, w polach wprowadzania wartości będzie miejsce na wpisanie danych przez użytkownika. Za pomocą klawisza TAB można przełączać pomiędzy polami wprowadzania wartości.
Krzywa łącząca dwie powierzchnie modelu.
Krzywa szkicu utworzona przez rzutowanie krawędzi modelu na płaszczyznę szkicu. Krzywa może być linią, łukiem, okręgiem, łukiem eliptycznym lub splajnem.
Łuk o określonym promieniu umieszczany w narożniku przecięcia dwóch linii za pomocą narzędzia Zaokrąglenie szkicu.
Obiekty geometryczne w szkicu, włączając linie, łuki, okręgi, splajny i elipsy.
Krzywizna Gaussa powierzchni w punkcie jest iloczynem krzywizn głównych w tym punkcie. Płaszczyzna styczna każdego punktu z dodatnią krzywizną Gaussa dotyka powierzchnię w jednym punkcie, podczas gdy płaszczyzna styczna każdego punktu z ujemną krzywizną Gaussa przecina powierzchnię. Każdy punkt z zerową krzywizną średnią ma ujemną lub zerową krzywiznę Gaussa.
Płaszczyzna konstrukcyjna lub szkicowana linia, łuk lub splajn pokazujące, w którym miejscu przeciąć ścianę lub powierzchnię.
Prosta krzywa ograniczona przez dwa punkty końcowe. Narzędzie Linia znajdujące się na karcie Szkic łączy ze sobą segmenty linii i tworzy łuki styczne lub prostopadłe do istniejących krzywych. Segmenty i łuki łączone są automatyczne za pomocą wiązań zgodności w ich punktach końcowych.
Oś, wokół której profil jest obracany (element wykonany poprzez obrót) lub przeciągany (element wykonany poprzez przeciągnięcie). Aby zautomatyzować wybór linii środkowej, prawym przyciskiem myszy kliknij krzywą, a następnie zmień typ linii na linię środkową.
W zaokrągleniu łączy ze sobą wszystkie krawędzie styczne z krawędziami do zaokrąglenia.
Technologia ponownego łączenia, która automatycznie przesuwa styczne powierzchnie i tworzy nowe połączenia, jeśli jest to wymagane. Jest ona dostępna domyślnie w modelowaniu części, we wzorze, w środowiskach edycji bryły dla poleceń Przesuń powierzchnię i Utwórz pogrubienie.
Jedna z trzech operacji logicznych (wycinanie, łączenie i przecinanie), za pomocą których określane są powiązania między elementem szkicowanym a elementem istniejącym. Łączenie dodaje objętość elementu szkicowanego do elementu istniejącego. Ta operacja nie jest dostępna dla elementu bazowego.
Geometria może być zdefiniowana w szkicu za pomocą czterech sposobów: łuk ze środka (określany przez punkt środkowy i dwa punkty na krzywej), łuk z trzech punktów (określany przez dwa punkty końcowe i promień), łuk styczny (określany z punktu końcowego krzywej do innego punktu) i łuk styczny lub prostopadły do krzywej (tworzony za pomocą narzędzia Linia).
Znajdujący się blisko wybranego obiektu w oknie graficznym, mały pasek narzędzi wyświetla w kanwie przyciski, za pomocą których można uzyskać szybki dostęp do często używanych poleceń i opcji poleceń.
Interaktywne obiekty kanw, które ułatwiają użytkownikowi manipulację elementami przy różnych zadaniach związanych z manipulowaniem i edycją. Przykłady to:
1) strzałka odległości do dynamicznego przeciągania odległości wyciągnięcia prostego jednego lub większej liczby profili 2D.
2) strzałka obrotowa do dynamicznego obracania profili 2D wokół pojedynczej osi.
3) sfera do wyznaczania środka otworu lub ustalania kąta zwężania wyciągnięcia.
Właściwość opisująca przezroczystość obrazu wstawianego w szkicu. Kiedy maska jest stosowana w obrazie, kolor maski jest określany przez prawy dolny piksel obrazu.
Menu pojawiające się po naciśnięciu prawego przycisku myszy. Wyświetla polecenia i pomoc dla bieżącej operacji.
Tworzy splajn programu Autodesk Inventor LT przy użyciu tej samej metody, co w programie AutoCAD.
Tworzy gładszą krzywą, bardziej atrakcyjną wizualnie i o lepszym rozkładzie krzywizny. Ponieważ splajny zawierają więcej danych, powierzchnie generowane na podstawie splajnów dopasowywanych z wykorzystaniem minimalnej energii są przeliczane wolniej, niż w przypadku pozostałych typów krzywizn splajnów.
Model w formacie pliku SAT lub STEP zaimportowany do programu Autodesk Inventor LT jako element bazowy (pierwszy element w modelu). Bryła bazowa jest całkowicie zwymiarowana. Rozmiar bryły może być zmieniany jedynie za pomocą poleceń środowiska Bryły, choć bryła może być modyfikowana poprzez dodawanie elementów.
Zbiór elementów zależnych geometrycznie i wymiarowo, które reprezentują obiekt fizyczny. W pliku części znajduje się jedna część. Jeśli część została utworzona w innym systemie CAD, to jest pojedynczą bryłą z nieparametrycznymi zależnościami pomiędzy elementami geometrycznymi. Części mogą być zawarte w plikach .SAT, obiektach OLE, elementach projektu (katalogu) lub w częściach użytkownika. Części użytkownika mogą być tworzone w pliku części.
Pośrednia objętość wytwarzana podczas tworzenia elementów przeciągnięcia, wyciągnięcia prostego lub obrotowych.
Punkt konstrukcyjny utworzony w części, reprezentujący stały punkt w przestrzeni. Nieruchomy punkt konstrukcyjny jest oznaczony w przeglądarce za pomocą symbolu szpilki. W pliku części narzędzie Obróć/Przesuń 3D wyświetlane jest podczas tworzenia punktu i udostępnia określone transformacje ze stałego punktu.
Części tworzone przez generator części iPart, z których każda jest niepowtarzalnym przypadkiem, którego parametry, właściwości i inne wartości są zachowane w osadzonym arkuszu kalkulacyjnym. Każdy wiersz w arkuszu kalkulacyjnym przedstawia indywidualną, niepowtarzalną część iPart.
Elementy bryłowe są ograniczone powierzchniami. Normalna powierzchni jest skierowanym na zewnątrz wektorem prostopadłym do wybranego punktu powierzchni.
Operacja na pliku części tworząca nową bryłę. Korpus bryłowy może zawierać niepowtarzalny zestaw cech, niezależny od innych brył w części wielobryłowej. Elementy mogą być również współdzielone z innymi bryłami.
Połączony lub osadzony w programie Autodesk Inventor LT obiekt pochodzący z zewnętrznej aplikacji.
W strukturze przeglądarki jest to przeciąganie elementów w kierunku od górnego poziomu.
Polecenie menu Plik. Zamienia plik w sesji ze zmianami, które w porównaniu z wersją pliku zapisaną na dysku są nieaktualne. W przypadku odświeżania pliku w trakcie edycji wyświetlany jest monit umożliwiający wykonanie operacji Zapisz kopię jako w celu zapisania zmian przed przystąpieniem do odświeżania.
Nowy element szyku powiązany z poprzednio utworzonym szykiem. Przywrócony element szyku zastępuje element szyku, którego połączenie z szykiem zostało przerwane (który jest teraz niezależny). W przeglądarce przywrócony element szyku jest wyświetlany pod pozostałymi elementami szyku z numerem odnoszącym się do poprzednio oddzielonego elementu.
Aktywna powierzchnia modelowania, w której tworzone i edytowane są szkice, wiązania, elementy i części. W oknie graficznym można obracać, powiększać i pomniejszać modele oraz wyświetlać właściwości, takie jak kolor, materiał i oświetlenie.
Przeciągnięcie kursora z prawej strony w lewo powoduje utworzenie okna wyboru. Wybierane są obiekty znajdujące się w całości wewnątrz okna zawierającego.
Skorzystaj z narzędzia Wybierz, aby określić rozmiar okna i wybrać geometrię zawartą w oknie częściowo lub całkowicie.
Geometria zdefiniowana w szkicach za pomocą dwóch sposobów: okrąg ze środka (definiowany przez punkt środkowy okręgu i punkt na obwodzie okręgu) i okrąg styczny (definiowany jako styczny do trzech linii na obwodzie).
Jedna z trzech operacji logicznych (wycinanie, łączenie i przecinanie), za pomocą których określane są powiązania między elementem szkicowanym a elementem istniejącym. Przecinanie tworzy nowy element ze współdzielonej objętości elementu szkicowanego i elementu istniejącego. Materiał, który nie jest zawarty we wspólnej objętości zostanie usunięty. Ta operacja nie jest dostępna dla elementu bazowego.
Element konstrukcyjny definiujący oś w przestrzeni 3D. Oś konstrukcyjna używana jest w przypadku braku geometrii do użycia jako oś. Osie konstrukcyjne mogą być rzutowane na płaszczyznę szkicu i włączane do schematu wymiarów i wiązań.
Nieograniczona linia szkicu wygenerowana przez rzutowanie osi konstrukcyjnej na płaszczyznę szkicu.
Linia symetrii obracanego elementu.
Element geometryczny definiowany przez typ otworu, rozmiar i wymiary. Otwór wymaga wskazania szkicu punktu środkowego w celu ustalenia jego początku i położenia.
Identyfikator alfanumeryczny dodawany do każdego otworu w tabeli otworów.
W programie Mechanical Desktop nazywane są zmiennymi globalnymi.
Służy on do definiowania rozmiaru i kształtu elementów. Parametry te można wyrazić za pomocą równań definiujących związki między poszczególnymi elementami geometrycznymi. Zmiany wprowadzone w jednym elemencie uaktualniają inny. Z częścią można skojarzyć arkusz kalkulacyjny i sterować parametrami z komórek arkusza kalkulacyjnego.
Można zdefiniować zależność wymiarów od wymagań funkcjonalnych. Na przykład pole przekroju poprzecznego części może być zdefiniowane jako określona zależność, którą można zapisać następująco (pole = obciążenie/wytrzymałość_materiału*współczynnik_bezpieczeństwa).
Zamknięty kształt szkicu, który jako granice może zawierać szkicowane krzywe, krawędzie i płaskie powierzchnie.
Plik tworzony po uzyskaniu elementu iFeature z elementu lub szkicu. Element iFeature jest umieszczany w pliku elementu (.ide) i może być wyszukiwany według nazwy i położenia w pliku części.
Plik określający opcje otwierania plików programów AutoCAD lub Mechanical Desktop, lub zapisywania plików w formacie DWG lub DXF.
Rodzimy format pliku (ASCII) tworzony przez jądro modelowania geometrii ACIS.
Format międzynarodowy, który ma służyć zmniejszaniu ograniczeń spowodowanych standardami konwersji bieżących danych. Pliki utworzone w innych systemach CAD można przekształcać do formatu STEP i importować do programu Autodesk Inventor LT.
W projektowaniu konstrukcji blachowych pojęcia powierzchni i płaszczyzny mogą być synonimami.
Element konstrukcyjny definiujący parametryczne ustawienie szkicu w przestrzeni 3D. Płaszczyzna konstrukcyjna używana, gdy nie istnieje płaska powierzchnia do użycia jako płaszczyzna szkicu, np. podczas szkicowania na zakrzywionej lub toroidalnej powierzchni. Płaszczyzna konstrukcyjna może być włączona w schemat wymiarów i wiązań.
Płaska powierzchnia używana do określania kierunku kąta pochylenia.
W bryle bazowej jest to przekrój poprzeczny definiujący płaszczyznę, wokół której bryła jest rozciągana lub skracana.
Płaszczyzna pracy, na której powstaje aktualny szkic.
W strukturalnym układzie zespołu element pochodny jest zależny od innego (macierzystego) elementu. Charakterystycznym przykładem jest wycięcie, które zależy od elementu bazowego. W przeglądarce element podrzędny lub zależny znajduje się pod swoim elementem nadrzędnym. Element pochodny może być macierzystym dla innych elementów. W większości przypadków usunięcie elementu pochodnego nie wpływa na element macierzysty.
Patrz pochylenie ściany.
Pochylenie zastosowane do powierzchni części w celu wykonania ścięcia powierzchni lub umożliwienia wyjęcia części z formy. Pochylenie definiowane jest przez ścianę, kierunek wyciągnięcia, kąt i ustaloną krawędź lub styczną powierzchnię.
Przeciąganie elementu w strukturze przeglądarki w stronę górnego poziomu.
Importowane powierzchnie są umieszczane w środowisku konstrukcyjnym, w którym narzędzia usuwają wady modelowania, takie jak przerwy między powierzchniami. Po usunięciu tych wad poziom powierzchni w strukturze jest podwyższany do środowiska części, w którym mogą być one edytowane przy pomocy poleceń elementów.
Pole do wprowadzania wartości jest wykorzystywane do podawania wartości numerycznych w przypadku operacji dotyczących modelowania i edycji Bezpośredniej manipulacji. Znajduje się ono zaraz nad miniaturowym paskiem narzędzi w wyświetlonej kanwie.
Wykonuje operacje wycinania, łączenia i przecięcia na wybranych bryłach.
Przesuwa szkic i dołącza go do innej płaszczyzny szkicu niż ta, z której pochodzi. Do ustalenia położenia i zmodyfikowania szkicu należy wykorzystać wiązania i wymiary.
W programie Autodesk Inventor LT można przedłużyć przyległe powierzchnie, aby przecinały się, lub je naprawić, np. po usunięciu powierzchni zaokrąglenia. Naprawienie jest niemożliwe, na przykład po usunięciu powierzchni sześcianu.
Element skopiowany i powtórzony w szyku prostokątnym lub kołowym, lub jego lustrzane odbicie.
Dwuwymiarowa definicja form oraz kształtów lub obiekt w przestrzeni trójwymiarowej stanowiący definicję powierzchni bez objętości.
Ograniczona powierzchnia, która definiuje część obiektu, taka jak powierzchnia części lub powierzchnia w zszyciu.
Dwuwymiarowa (płaska) powierzchnia części.
W projektowaniu konstrukcji blachowych, część modelu (płaskiego lub zawijanego) zawierająca materiał ulegający deformacji podczas zaginania lub zawijania.
Profil zamknięty wewnątrz granic innego profilu. Profile zagnieżdżone mogą być wybrane i wyciągnięte za pomocą pojedynczej operacji. Na przykład okręgi koncentryczne mogą być wybrane i wyciągnięte w celu utworzenia rury.
Zamknięta pętla zdefiniowana przez element szkicowany lub element odniesienia, który reprezentuje przekrój elementu. Profil otwarty zdefiniowany przez szkicowane segmenty, łuki lub splajny może definiować kształt powierzchni lub zostać wydłużony do granic, aby zamknąć obszar. Profil może zawierać wyspy.
Odległość od punktu centralnego okręgu lub łuku do punktu jego krzywizny.
Wirtualny prostokąt reprezentujący zakresy obrazu w programie Autodesk Inventor LT. Podczas umieszczania obrazu w szkicu wiązania i wymiary mogą zostać zastosowane do otaczającego prostokąta, co pozwala na odpowiednie ustawienie obrazu.
Graficzna struktura pokazująca zależności między elementami geometrycznymi w częściach i rysunkach. Ikony przedstawiają szkice, elementy, wiązania lub atrybuty dla każdego modelu. Obiekty pokazywane są w przeglądarce w kolejności, w jakiej zostały utworzone. Obiekty można edytować, zmieniać ich nazwy, usuwać, kopiować i przesuwać w inne miejsca w przeglądarce.
Odsłania ukrytą płaszczyznę lub powierzchnię poprzez czasowe odcięcie określonego fragmentu modelu. Odsłonięta płaszczyzna może być użyta jako płaszczyzna szkicu.
Zmiana położenia lub kierunku, taka jak przeniesienie lub obrócenie.
Powierzchnia przełomu dzieli jedną lub więcej powierzchni wzdłuż linii podziału. Powstałe płaszczyzny mogą mieć własne pochylenia ścian. Polecenie Utnij bryłę usuwa fragment części. Polecenie Podziel bryłę tworzy część wielobryłową dzieląc obiekt bryłowy na dwie oddzielne bryły. Powstałe bryły mogą mieć niepowtarzalne elementy, które nie są współdzielone z innymi bryłami.
Punkt definiujący, który nie przesuwa się przy rozwiązywaniu splajnu. Punkty początkowe i końcowe oraz punkty wewnętrzne powiązane z inną geometrią są punktami dopasowania.
Punkt w przestrzeni, przez który przechodzi linia twojego spojrzenia. W trybie rzutowania prostokątnego punkt może być umieszczony na osi X i Y. W trybie rzutowania perspektywicznego punkt może być umieszczony na osi X, Y i Z. Punkt celu służy także jako punkt środkowy dla narzędzia Obrót.
Element konstrukcyjny definiujący punkt w przestrzeni 3D. Punkt konstrukcyjny może być rzutowany do szkicu i włączony do schematu wymiarów i wiązań.
Domniemany punkt znajdujący się na końcach krzywych. Punkty końcowe mogą być włączane w wiązaniach, wymiarach i punktach zatrzasku.
Wewnętrzny punkt definiujący kształt splajnu. Punkty kształtu mogą być przesuwane podczas rozwiązywania splajnu. Dodanie wiązania pomiędzy punktem kształtu i inną geometrią powoduje zmianę tego punktu w punkt dopasowany.
Punkt, który można zdefiniować w celu jego wykorzystania do wnioskowania lub przeskakiwania do innej geometrii. Można dodawać punkty połączenia i używać je do ustawiania szkicowanych symboli, tabelek rysunkowych i innych obiektów w rysunkach.
Punkt konstrukcyjny umieszczony na przecięciu domyślnych powierzchni odniesienia w pliku części.
Środek symetrii segmentu linii.
Trwały punkt szkicu, punkt konstrukcyjny, punkt końcowy krzywej, punkt symetrii lub punkt centralny.
Punkt zdefiniowany przez użytkownika, do którego dołączany jest kursor, jeśli szkicowany symbol jest wstawiany w rysunku. Jeśli nie zostanie określony punkt wstawienia dla szkicowanego symbolu, kursor dołączany jest do środka geometrii symbolu.
Punkt szkicu wygenerowany przez rzutowanie punktu konstrukcyjnego na płaszczyznę szkicu.
Grupa powierzchni definiująca wewnętrzną pustą przestrzeń. Na przykład kiedy sześcian jest cienkościenny, a powierzchnia nie została usunięta, powstaje pusta przestrzeń wewnątrz sześcianu.
Zamknięty profil na powierzchni lub płaszczyźnie zdefiniowany przez krzywe, krawędzie lub płaszczyzny. Obszar, który uległ wyciągnięciu prostemu, tworzy bryłę.
Możliwości renderowania udostępniane przez kartę graficzną komputera. Dane techniczne karty graficznej, poziom funkcji, pamięć RAM itp. określają wydajność renderowania.
Wyrażenia matematyczne, mogące zawierać od pojedynczych liczb do złożonych wyrażeń algebraicznych i trygonometrycznych wykorzystujących parametry jako zmienne. Każdy parametr ma własne niepowtarzalne równanie. Można podać równanie jako wartość wymiaru, elementu, odsunięcia lub parametru.
W równaniach w programie Autodesk Inventor LT obsługiwana jest większość powszechnie używanych operatorów matematycznych, ale nie jest obsługiwane dodawanie i odejmowanie w wykładnikach potęgi. Wykładnik ujemny można utworzyć za pomocą wyrażenia ul/jednostki (na przykład ul/min oznacza min-1).
Plik rysunku, w którym aktualizacje zostały odroczone. Rysunek statyczny nie będzie aktualizowany podczas zmian modelu; nie można też umieszczać w nim widoków ani dokonywać innych zmian w danych rysunkowych. Ustawienie odroczenia aktualizacji znajduje się na karcie Rysunek w oknie dialogowym Ustawienia dokumentu.
Rodzaj rzutu prostopadłego tworzony przez rzutowanie linii prostopadłych do płaszczyzny rzutowania lub powierzchni, pokazujący model 3D jako pochylony z widocznymi płaszczyznami X, Y i Z. Na przykład rzut izometryczny jest rzutem aksonometrycznym.
Kąt widoku, w którym tylko jedna z trzech podstawowych płaszczyzn modelu (X, Y lub Z) jest widoczna i równoległa do płaszczyzny widoku. Tylko powierzchnie modelu, które są odsłonięte w tym stanie widoku, są widoczne.
Zbiór pojedynczych widoków płaszczyzn prostopadłych używany do wyświetlania obiektu za pomocą jednej płaszczyzny widoku na rzut. Na przykład rzutowanie normalne jest jednym widokiem w zbiorze rzutowania wielu widoków.
Pełna definicja komponentów, takich jak geometria, materiał, światło, studio i punkt obserwacji potrzebny do utworzenia realistycznego obrazu.
Ramy platform zazwyczaj istnieją na kilku poziomach, otaczając duży element, a poziomy te często wymagają dostępu z klatek schodowych. Schody zwykle składają się z nośnych belek policzkowych, z ceowników usytuowanych pochyło, z jednym lub kilkoma spocznikami, w zależności od wymaganego podniesienia.
W szykach szkicu wszystkie elementy szkicu są ze sobą w pełni związane jako grupa. Zmiany dokonywane w elemencie aktualizują wszystkie pozostałe elementy w szyku. Jeśli podczas tworzenia lub edycji szyku skojarzenie elementów zostanie usunięte, to wiązania także będą usunięte. Geometria szyku staje się geometrią skopiowaną bez skojarzeń z innymi elementami.
Parametryczny element używany najczęściej do części odlewanych lub formowanych. Od określonej ścianki materiał jest usuwany z części pozostawiając wgłębienie ze ściankami o określonej grubości. Skorupy zazwyczaj mają ścianki jednakowej grubości, lecz można także wybierać indywidualną grubość dla poszczególnych ścianek. Ścianki skorupy mogą być odsuwane do środka, na zewnątrz lub w obie strony części, względem oryginalnych powierzchni części.
Gładka krzywa dopasowana do sekwencji punktów z określoną tolerancją.
Podczas tworzenia odsunięcia z elipsy, zamiast prawdziwej elipsy matematycznej tworzony jest splajn skojarzony, jeśli punkt wyboru odsunięcia nie pokazuje macierzystej osi elipsy. Powstaje wtedy splajn równo oddalony od elipsy.
Wielkość wybrana, aby uzyskać ustaloną wartość w określonym kontekście matematycznym. Przykładami stałych liczbowych są liczba pi, współczynniki konwersji jednostek w systemach metrycznym i angielskim i temperatura zamarzania wody.
Funkcja ta automatycznie tworzy i umieszcza wymiary szkicu podczas korzystania z Wprowadzania dynamicznego (Komunikatów narzędzi).
Stan części, która nie jest ograniczona do określonego rozmiaru lub kształtu. Domyślnie części są sztywnymi bryłami, mogą być jednak oznaczone jako adaptacyjne w menu kontekstowym lub na karcie Wystąpienie w oknie dialogowym Właściwości.
Generuje krzywą o gładszej ciągłości niż może być utworzona za pomocą metody dopasowania splajnu z programu AutoCAD.
Generator iPart generuje elementy iPart, z których każda posiada unikalną konfigurację swoich parametrów, właściwości i innych wartości zarządzanych z poziomu wbudowanego arkusza kalkulacyjnego. Każdy wiersz w arkuszu kalkulacyjnym reprezentuje indywidualną część iPart o unikalnej konfiguracji. Podczas używania standardowej części iPart w zespole jej wartości nie mogą być modyfikowane.
Charakterystyczne wytyczne dla widoków rysunkowych, opisów i notatek, które zapewniają jednorodne przedstawienie informacji. Standardy rysunkowe ułatwiają wymianę informacji między różnymi użytkownikami, dostawcami i producentami.
Wartości wyznaczające zakres ruchu obiektu. Wiązania usuwają stopnie swobody poprzez ograniczenie możliwości zmiany geometrii szkicu lub swobody ruchu bryły.
Style zawarte w aktualnym dokumencie. Standardowo style zawarte w wybranym standardowym rysunku są dostępne w dokumencie.
Ustawienia kontrolujące domyślny format dla opisów wymiarowania w rysunkach. Użytkownik konfiguruje style wymiarowania w szablonie lub rysunku przed umieszczeniem wymiarów, opisów otworów i innych opisów.
Symbol użytkownika tworzony i zapisywany jako Zasoby rysunkowe w rysunku lub szablonie rysunkowym. Symbol szkicowy może zawierać geometrię szkicu, połączone lub wbudowane bitmapy i tekst. Może zawierać dane przeniesione z plików DWG.
Do arkuszy rysunkowych można dodać symbole szkicowe jako opis.
Plik części lub rysunku zawiera zdefiniowane właściwości pliku. Aby utworzyć plik oparty na szablonie, otwórz plik szablonu, utwórz zawartość, a następnie zapisz go pod unikalną nazwą. Zdefiniowane właściwości mogą obejmować widoczne standardowe płaszczyzny odniesienia, ustawienia użytkownika dla siatki, schemat koloru, standardy rysunkowe i inne.
W projektowaniu konstrukcji blachowych szczegółowa powierzchnia to powierzchnia krawędzi arkusza. W przypadku prostokątnych powierzchni szczegółowych długość jednego z boków odpowiada wybranemu parametrowi konstrukcji blachowej Grubości. Powierzchnia szczegółowa jest wykorzystywana podczas definiowania równań rozwijania.
Szkic arkusza jest skojarzony z arkuszem podstawowym i jest tworzony, jeśli nie wybrano żadnego widoku rysunku przy wchodzeniu w środowisko szkicu.
Uwaga: Jeśli widok rysunku jest wybrany w momencie wejścia w środowisko Szkic, szkic i geometria szkicu są skojarzone z widokiem. Jest to nazywane szkicem widoku.
Wywodzi się raczej ze szkicu użytkownika niż z importowanej bryły lub predefiniowanego kształtu.
Szkic w modelu części, które nie był użyty w elemencie. Szkice niewykorzystane mogą być wyświetlane w widokach rysunku.
Szkic odniesienia może być używany tak jak każda inna geometria szkicu do tworzenia elementu w nowej części.
Szkic składa się z płaszczyzny szkicu, układu współrzędnych, krzywych 2D i wymiarów oraz wiązań dodanych do krzywych. Szkic może także obejmować geometrię konstrukcyjną lub geometrię odniesienia. Szkice są używane do definiowania profili i ścieżek elementów.
Jeśli widok rysunkowy jest wybrany w momencie wejścia w środowisko Szkic, szkic i geometria szkicu są powiązane z widokiem. Jest to nazywane szkicem widoku.
Uwaga: Szkic arkusza jest skojarzony z arkuszem podstawowym i jest tworzony, jeśli nie wybrano żadnego widoku rysunku przy wchodzeniu do środowiska szkicu.
Szkic używany przez więcej niż jeden element, na przykład szkic zawierający środki otworów dla różnych elementów.
Automatyczne tworzenie obiektów fizycznych za pomocą produkcyjnej technologii dodawania. Maszyna wczytuje dane z rysunku CAD, a także ustanawia i łączy warstwy materiału płynnego, sproszkowanego i będącego w formie arkuszu, aby zbudować model z serii przekrojów.
Wiele wystąpień umieszczonego lub naszkicowanego elementu ustawionego w określonym szyku. Szyki definiowane są przez typ (prostokątny, kołowy), położenie, liczbę elementów i odstępy pomiędzy elementami.
Tor w operacji tworzenia elementu za pomocą przeciągnięcia. Ścieżka może być otwartą lub zamkniętą pętlą składającą się z linii, łuków, elips lub okręgów z określonym punktem.
Importowane dane pozostają w środowisku konstrukcyjnym przed podniesieniem ich poziomu do środowiska części. Na przykład podczas importowania danych w formacie IGES lub SAT, w przeglądarce umieszczana jest ikona Konstrukcyjny z grupami danych poniżej. W aktywnym środowisku konstrukcyjnym narzędzia pozwalają modyfikować geometrię, usuwając na przykład błędy w importowanych danych.
Środowisko współpracy, w którym konstruktorzy kopiują wszystkie pliki z serwera do osobistych przestrzeni roboczych przed rozpoczęciem pracy z nimi. Plik projektu dla wyizolowanego środowiska określa osobistą przestrzeń roboczą i dowolne dodatkowe ścieżki położenia.
Wiązanie programu Mechanical Desktop zastąpione przez wiązanie poziome w programie Autodesk Inventor LT.
Obszar arkusza rysunku, który identyfikuje właściciela, obejmuje opis rysunku i dostarcza inne stosowne informacje.
Wiązanie programu Mechanical Desktop zastąpione przez wiązanie pionowe w programie Autodesk Inventor LT.
Tryb wyświetlania, w którym model przedstawiany jest w trzypunktowej perspektywie bardzo podobnej do tej, w której ludzkie oko postrzega świat rzeczywisty.
Tryb wyświetlania, w którym wszystkie punkty modelu są rzutowane wzdłuż linii równoległych do ekranu.
Proces przekształcania wiązań zespołu na definicje iMate przechowywane razem z częścią.
Pochylenie ściany może być pochyleniem z cieniem i krawędzią. Cień pochylenia wybiera styczne ściany i pochyla wszystkie krawędzie w jednej operacji. Krawędź pochylenia jest pochyleniem stosowanym do pojedynczej ściany, która nie jest styczna z inną ścianą. Pochylenie ściany wyświetlane jest w przeglądarce jako CieńPochylenia lub KrawędźPochylenia.
Część jest ponownie przeliczana po ważnych zmianach. Uaktualnienie może być wywołane automatycznie lub ręcznie, umożliwiając kontynuację pracy przed uaktualnieniem części. Uaktualnienie obejmuje zmiany zawarte w pamięci od bieżącej sekcji edycji i uaktualnia wyświetlenie w oknie graficznym i przeglądarce. W odróżnieniu od odświeżania, uaktualnienie obejmuje tylko edycję wykonaną w aktywnym komponencie, lecz nie odzyskuje z dysku zapisanej wersji.
Współrzędne 3D zostają wyświetlone w miejscu, gdzie oś X jest oznaczona kolorem czerwonym, oś Y kolorem zielonym, a oś Z kolorem niebieskim. Układu używa się do:
1) ustalenia położenia segmentów linii w szkicu 3D.
2) przesunięcia i obrócenia nieruchomych punktów i powierzchni konstrukcyjnych.
3) rozsunięcia komponentów w pliku prezentacji.
4) utworzenia wiązania LUW (układ współrzędnych użytkownika)
5) wyświetlenia układu współrzędnych w szkicu 2D i 3D.
Zestaw wielkości (wizualnie reprezentowanych za pomocą osi X, Y i Z) określających położenie punktów, linii, krzywych i powierzchni w pliku części. Domyślnie wyświetlana jest siatka na aktywnej płaszczyźnie szkicu układu współrzędnych.
Notatnik jest dołączany do elementu, części lub innego obiektu, aby udokumentować proces projektowania i podjęte decyzje. Za pomocą programu Autodesk Inventor LT można zapisywać i edytować uwagi inżynierskie oraz zarządzać nim.
Szkic włączony do elementu, jak np. szkic użyty w operacji wyciągnięcia. Zasadniczo szkic jest wykorzystywany przez element.
Patrz szyk elementów.
Wartość użyta do zdefiniowania wystąpienia części iPart lub elementu iFeature sterowanego tabelą, który jest używany w modelu. Część iPart lub element iFeature sterowany tabelą musi posiadać co najmniej jeden klucz podstawowy i osiem kluczy drugorzędnych. Klucze są numerowane po zdefiniowaniu w generatorze iPart i sterują dostępnymi wartościami w trakcie używania części. Na przykład wartości podstawowego klucza filtrują dostępne wartości kluczy drugorzędnych.
Element konstrukcyjny utworzony podczas tworzenia innego elementu konstrukcyjnego. Na przykład tworząc punkt konstrukcyjny, można kliknąć prawym przyciskiem myszki i wybrać płaszczyznę lub oś konstrukcyjną. Można kontynuować wybór i tworzyć elementy konstrukcyjne dopóki nie zostanie utworzony odpowiedni punkt konstrukcyjny. Wewnętrzne elementy konstrukcyjne zależne są od aktywnego polecenia elementu konstrukcyjnego, w którym były one utworzone.
Wiązania geometryczne sterujące kształtami i powiązaniami między krzywymi szkicu. Patrz również wiązania geometryczne.
Patrz Wiązania.
Zasady definiujące zależności geometryczne elementów szkicu i sterujące zmianami kształtu lub rozmiaru szkicu. Niektóre wiązania są wnioskowane zgodnie z kształtami szkicu, a inne mogą być wstawiane ręcznie, aby wyeliminować stopnie swobody. Do wiązań geometrycznych zaliczamy wiązanie zgodności, współliniowe, koncentryczne, równości, ustalenia, poziome, równoległe, prostopadłe, styczne i pionowe.
Patrz Wiązania.
Wymiary parametryczne, które kontrolują rozmiar szkicu. Podczas zmiany wymiarów, zmieniają się rozmiary szkicu. Wiązania wymiarowe mogą być wyrażone jako wartości stałe, zmienne w równaniach, lub w plikach parametrycznych.
Zasady rządzące położeniem, nachyleniem, stycznością, wymiarami i powiązaniami między geometrią szkicu. Wiązania geometryczne sterujące kształtami i powiązaniami w elementach szkicu. Wiązania wymiarowe sterują rozmiarem. Zastosowanie wiązań eliminuje stopnie swobody.
Jedna połowa wiązania zdefiniowana w pliku komponentu. Używane w celu automatycznego ustawienia komponentu w zespole podczas dopasowania do wiązania iMate o takiej samej nazwie ale w innej części. Możliwe jest nadanie jednoznacznej nazwy w celu opisania jego zastosowania.
Wiązanie geometryczne, którego zastosowanie powoduje ustawienie dwóch okręgów, łuków lub elips tak, aby były współśrodkowe. Wynik jest identyczny jak po wstawieniu wiązania zgodności zastosowanego do środków krzywych.
Wiązania umieszczone na utwierdzonych topologiach nie usuwają stopni swobody, ale też nie powodują konfliktu z poprzednio wstawionymi wiązaniami. Są one zaznaczone w przeglądarce ikoną ostrzeżenia, ale są dopuszczalne, ponieważ nie powodują szkody.
Wiązanie geometryczne ustawiające wybrane linie, osie elipsy lub pary punktów równolegle do osi Y układu współrzędnych szkicu (taka sama współrzędna X).
Wiązanie geometryczne, które powoduje ustawienie wybranych linii, osi elipsy lub pary punktów równolegle do osi X układu współrzędnych szkicu lub ustawienie dwóch wybranych punktów (końców krzywej, środka, symetrii lub punktu szkicu) w takiej samej odległości od pierwotnej osi (takiej samej współrzędnej Y).
Wiązanie geometryczne, którego zastosowanie powoduje ustawienie dwóch linii lub osi elipsy pod kątem prostym względem siebie.
Wiązanie geometryczne, którego zastosowanie powoduje ustawienie co najmniej dwóch linii lub osi elipsy, tak aby miały takie samo pochylenie i orientację.
Wiązanie geometryczne powodujące wyrównanie łuków i okręgów lub wyrównanie długości wybranych linii.
Wiązanie geometryczne, którego zastosowanie powoduje ustalenie w punkcie przecięcia dwóch krzywych takiego samego nachylenia dla każdej z nich. Na przykład linia może być styczna do łuku, okręgu lub elipsy, lecz dwie linie nie mogą być styczne do siebie.
Wiązanie geometryczne, którego zastosowanie powoduje ustawienie wzdłuż tej samej linii co najmniej dwóch krzywych lub osi elipsy.
Wiązanie geometryczne, które wiąże ze sobą dwa punkty lub wiąże punkt z krzywą. Po zastosowaniu tego wiązania do punktów środkowych dwóch okręgów, łuków lub elips, wynik będzie identyczny, jak po zastosowaniu wiązania koncentrycznego.
Grupa indywidualnych wiązań iMate, wybranych i nazwanych w przeglądarce, które są wykorzystywane jako jednostka.
Wrażliwy na ruch widok modelu części. W trybie Kamera perspektywiczna możesz użyć myszy i klawiszy poleceń, aby nawigować wewnętrznymi częściami modelu z pełnym zasięgiem ruchu pomiędzy osiami X, Y i Z.
Widok rysunkowy podzielony za pomocą linii przerwanych i perspektywicznych. Pozwala zobaczyć komponent i jego trudno dostępne obszary, które w nierozbitym widoku są zbyt małe, aby wyświetlić je w czytelnej skali.
Podgląd widoku rysunku wyświetlany podczas obliczania dokładnego widoku rysunku w tle. Widoki rastrowe rysunku umożliwiają wyświetlanie i opisywanie rysunku przed dokładnym obliczeniem widoków rysunku.
Szczególny widok w rysunku, który nie zawiera odwzorowania modelu 3D. Widok szkicu zawiera jeden lub więcej powiązanych szkiców. Umieść widok szkicu i utwórz rysunek bez skojarzonego modelu lub użyj widoku szkicu, aby uzupełnić szczegóły brakujące w modelu .
Podczas importowania pliku programu AutoCAD do rysunku programu Autodesk Inventor LT dane są umieszczane w widoku szkicowanym. Wymiary, tekst i inne komentarze umieszczane są na arkuszu rysunkowym, a geometria w skojarzonym szkicu.
Punkt szkicu wygenerowany przez rzutowanie wierzchołka modelu na płaszczyznę szkicu.
Punkt ograniczający dla dwóch lub więcej krzywych lub krawędzi modelu.
Właściwości fizyczne części, w skład których wchodzi masa, promienie obrotu, objętość, momenty główne, materiał, środek ciężkości i osie główne. Właściwości masowe obliczane są względem układu współrzędnych szkicu, a gęstość materiału wyznaczana jest z właściwości przypisanego materiału.
Cechy charakteryzujące plik Microsoft Windows, które można zmieniać z poziomu aplikacji lub Eksploratora Microsoft Windows. Właściwości obejmują autora lub projektanta, datę utworzenia oraz mogą także być unikalnymi właściwościami przypisanymi przez aplikacje lub użytkowników. Określenie właściwości może być użyteczne podczas przeszukiwania plików części.
Patrz właściwości fizyczne.
Właściwości definiowane przez określony materiał zapisane w plikach indywidualnych części. Właściwości obejmują moduł Younga, współczynnik Poissona, ciepło właściwe, gęstość, granicę plastyczności, wytrzymałość na rozciąganie, rozszerzalność liniową i przewodność cieplną.
Właściwości pliku, których można używać do znajdowania plików programu Autodesk Inventor LT i zarządzania nimi. Właściwości projektu są również używane w celu przechowywania i automatycznego uaktualniania informacji w tabelce rysunkowej, listach części, zestawieniu elementów i symbolach szkicowanych. Patrz również właściwości iProperties.
Zobacz komunikaty narzędzi (HUD)
Wyświetla punkt początkowy elementu szkicu jako Kartezjański układ współrzędnych X i Y w etykiecie narzędzi obok kursora, w przypadku, gdy Wprowadzanie dynamiczne (komunikaty poleceń) jest włączone.
Kiedy okno Wprowadzanie dynamiczne (Komunikaty narzędzi) jest włączone, pola wprowadzania wartości wyświetlają wartości biegunowego układu współrzędnych (odległość i kąt) w momencie pojawienia się monitów dla drugiego punktu. Przesunięcie kursora powoduje zmianę wartości wymiarowych. Naciśnij klawisz TAB, aby przejść do wartości, którą chcesz zmienić.
Wskaźnik początku wyznacza punkt początkowy w widoku rysunku. Podstawowe położenie wskaźnika początku określa się w trakcie tworzenia po raz pierwszy wymiarów współrzędnościowych lub tabeli otworów w widoku rysunku. Jeśli wskaźnik początku zostanie przesunięty w nowe położenie, punkt początkowy zostanie również przesunięty, a wszystkie powiązane wymiary współrzędnościowe i tabele otworów zostaną automatycznie uaktualnione.
Proporcja między wysokością a szerokością. Na przykład rozmiar bitmapy używanej w szkicu może być zmieniany przy zachowaniu pierwotnego współczynnika proporcji. Stosunek długości do szerokości nie zmienia się.
Style w aktualnym dokumencie i bibliotece stylów.
Element tworzony przez dodanie głębokości do szkicowanego profilu. Kształt elementu jest kontrolowany poprzez kształt profilu, rozmiar wyciągnięcia i kąt pochylenia. Jeżeli element wyciągnięcia prostego nie jest pierwszym elementem, jego zależność od istniejącego elementu lub bryły jest określona poprzez wybraną operację logiczną (łączenie, cięcie lub przecięcie) i bryły uczestniczące w tej operacji, jeżeli istnieje wiele brył. Ewentualnie można utworzyć nową bryłę.
Element szkicowany określany przez warunek styczności, zakończenie i kolejność szkiców. Za pomocą wyciągnięć złożonych na nieprzecinających się płaszczyznach szkicu łączone są co najmniej dwa różne kształty szkiców. Opcjonalnie, można utworzyć nową bryłę.
Jedna z trzech operacji logicznych (wycinanie, łączenie i przecinanie), za pomocą których określane są powiązania między elementem szkicowanym a elementem istniejącym. Wycinanie usuwa objętość elementu szkicowanego z elementu istniejącego. Ta operacja nie jest dostępna dla elementu bazowego.
Element, którego geometria nie jest już wyświetlana w oknie graficznym. Wszystkie elementy zależne w wyłączonym elemencie kształtującym są także wyłączane. Wyłączone elementy kształtujące są oznaczane w przeglądarce przy pomocy cieniowanej ikony. Element może zostać ponownie włączony. Element i jego elementy zależne są widoczne w oknie graficznym i mogą być wybierane do edycji.
Element szyku szkicu, którego geometria nie jest już dostępna w profilu i który nie jest wyświetlany w szkicach rysunku. W oknie graficznym wyłączony element szyku jest wyświetlany za pomocą linii przerywanej. Element szyku szkicu może zostać wyłączony, jeśli szyk koliduje z pozostałą geometrią szkicu, która może zakłócić szyk.
Wymiar, który oznacza kąt utworzony przez dwie linie.
Wymiary są wiązaniami, które sterują rozmiarem szkicu. Geometria szkicu zmienia rozmiary po zmianie wartości wymiaru. Jednocześnie wiązania geometryczne i wymiarowe sterują rozmiarem i kształtem szkiców użytych do utworzenia elementów. Zobacz również wiązania geometryczne i wymiarowe.
Wymiar kontrolujący rozmiar krzywych równoległych do osi X w szkicach i widokach rysunkowych. Może być ustawiony jako słała liczba, jako zmienna w równaniu lub w połączeniu z parametrycznym plikiem. W widokach rysunkowych może być zaprojektowany jako wymiar sterowany (zmieniający rozmiary modelu) lub wymiar odniesienia (niezmieniający rozmiarów modelu).
Wymiar kontrolujący odległość od punktu centralnego okręgu lub łuku do punktu jego krzywizny. Może być ustawiony jako słała liczba, jako zmienna w równaniu lub w połączeniu z parametrycznym plikiem. Na rzutach rysunkowych może być oznaczony jako wymiar sterujący (zmieniający rozmiar modelu) lub wymiar odniesienia (niezmieniający rozmiaru modelu).
Wymiar liniowy wskazujący odległość pomiędzy dwoma liniami oraz nachylenie linii.
Wymiar nieparametryczny zawarty w nawiasach wskazujący bieżącą wartość geometrii. Jego wartość jest uaktualniana przy zmianie rozmiaru geometrii, ale zmiana wymiaru nie powoduje zmiany rozmiaru geometrii.
Wymiar parametryczny określający rozmiar geometrii szkicu i zmieniający szkic wraz po zmianie jego wartości.
Wymiar sterujący rozmiarem okręgu lub łuku w szkicu lub widoku rysunkowym. Może być ustawiony jako słała liczba, jako zmienna w równaniu, lub w połączeniu z parametrycznym plikiem. W widokach rysunkowych wymiar średnicy może być zaprojektowany jako wymiar sterujący (zmieniający rozmiary modelu) lub wymiar odniesienia (nie zmieniający rozmiarów modelu).
W rzutach rysunkowych wymiar, który nie kontroluje rozmiaru modelu i nie jest przeznaczony do sprawdzania.
Wymiar liniowy równoległy do linii stanowiącej minimalną odległość między dwoma punktami pomiaru.
Wymiar sterujący rozmiarem krzywych równoległych do osi Y w szkicach i widokach rysunkowych. Może być ustawiony jako słała liczba, jako zmienna w równaniu, lub w połączeniu z parametrycznym plikiem. W widokach rysunku wymiar pionowy może być zaprojektowany jako wymiar sterowany (zmieniający rozmiary modelu) lub wymiar odniesienia (nie zmieniający rozmiarów modelu).
Proces kopiowania elementu z modelu części i umieszczanie go w pliku elementu. Wydzielony element może być przywrócony z folderu (katalogu) Windows i umieszczony w pliku części.
Zaokrąglenia utworzone na wypukłych krawędziach.
Wyrażenie matematyczne określające zależności między jednym zbiorem składników a syntaktycznym zbiorem innych składników, używając do tego operacji matematycznych, funkcji i operatorów logicznych. W odróżnieniu od równań (których strony są równe), wyrażenia mogą zawierać nierówności, takie jak większy niż, większy niż lub równy, mniejszy niż, mniejszy niż lub równy oraz inne zależności.
Interfejs użytkownika, który jest nałożony na rzutnię, aby wspomóc operacje Bezpośrednia manipulacja. Najczęściej, w wyświetlaniu w kanwie znajduje się mały pasek narzędzi z opcjami poleceń, manipulatorami, oraz oznaczeniami wyboru, co umożliwia bezpośrednie i przewidywalne oddziaływanie z modelem 3D.
Metoda wybrana do zakończenia elementu wyciągnięcia prostego, przeciągnięcia, obrotowego lub wyciągnięcia złożonego. Przykładami są ustalona długość lub kąt, wydłużenie przez wszystkie powierzchnie lub do następnej powierzchni lub równe wydłużenie od wybranej płaszczyzny.
Ograniczenie umieszczone na zmiennej. Po określeniu zakresu wartość zmiennej musi zawierać się pomiędzy minimum i maksimum zakresu.
W systemie hierarchicznym obiekt macierzysty ma zależne obiekty pochodne. Usunięcie części macierzystych powoduje usunięcie obiektów pochodnych. Na przykład usunięcie płyty usuwa także otwory w płycie. Usunięcie obiektu pochodnego nie wpływa na jego obiekt macierzysty. Obiekt pochodny posiada zazwyczaj jeden obiekt macierzysty i może być macierzysty dla innych obiektów pochodnych. W przeglądarce obiekt pochodny znajduje się pod swoim obiektem macierzystym.
Wymiar używany do pokazywania dwóch kompatybilnych jednostek miary. Nazywany również wymiarem zamiennym lub podwójnym.
Element wstawiany stosowany do krawędzi i narożników w modelu 3D. Zaokrąglenie definiowane jest poprzez typ, promień i położenie.
Zaokrąglenie, które posiada taki sam promień wzdłuż całej jego długości. Użyj karty Stałe znajdującej się w oknie dialogowym Zaokrąglenie, aby wybrać krawędzie i określić stały promień zaokrąglenia.
Zaokrąglenie, które posiada zmienny promień na całej długości. Różne promienie są definiowane dla punktu początkowego i końcowego. Typ przejścia określa kształt zaokrąglenia. Użyj karty Zmienne w oknie dialogowym Zaokrąglenie, aby wybrać krawędzie i określić zmienny promień zaokrąglenia.
Formaty arkusza, formaty tabelki rysunkowej, szablony ramki i szkicowane symbole definiowane w rysunku lub szablonie rysunkowym. Zasoby projektowe wyświetlane są na liście w folderze zasobów rysunkowych w przeglądarce. Można zdefiniować nowe zasoby rysunkowe i dodać je do folderu.
Zasoby rysunkowe są używane do dodawania do rysunku nowych arkuszy, tabelek rysunkowych, ramek lub do dodawania notatek do arkusza lub widoku rysunku.
Grupa krawędzi wybierana podczas tworzenia zaokrąglenia 3D. Promień zaokrąglenia i wszystkie opcje zaokrąglenia są identyczne dla wszystkich krawędzi w pojedynczym zestawie krawędzi.
Grupa połączonych powierzchni, które nie definiują objętości.
Ustala dodatni lub ujemny kąt stożka dla przeciągnięć, wyciągnięć prostych i zwojów normalnych do płaszczyzny szkicu.