Użytkownik definiuje jedynie początkowe wymiary profilu startowego. W tym przypadku algorytm obliczeniowy startuje z profilu o jednakowej wysokości na długości pręta. Podobnie jak dla profili zmiennych o ΔH konieczne jest, aby użytkownik zadał przyrost ΔH o jaki będzie powiększony kolejny wymiar, jak również maksymalną wysokość Hmax.
Projektowanie automatyczne przy pomocy takiej rodziny parametryzowanej jest dwuetapowe.
W pierwszym etapie program przegląda wszystkie przypadki obciążeniowe w celu znalezienia ekstremalnych momentów zginających na końcach belki. Następnie w sposób automatyczny program dobiera wysokości przekrojów skrajnych w taki sposób, aby spełniały one kryterium wytrzymałościowe ze względu na ekstremalne momenty zginające.
W drugim etapie program przechodzi do standardowej procedury normowej weryfikacji belki o zmiennej bezwładności. Jeżeli sprawdzając przekrój skrajny program wykryje, że profil nie spełnia wymogów normowych, następuje podwyższenie tego przekroju o ΔH, ale bez zmiany przekroju na drugim końcu belki. Jeżeli natomiast okaże się, że profil nie spełnia warunków normowych w dowolnym przekroju środkowym, wówczas podwyższone zostaną równocześnie wysokości obydwu przekrojów skrajnych.
Program będzie postępował w sposób powyższy, aż do momentu znalezienia profilu spełniającego wymagania stawiane przez normę.