Siatka polipowierzchni jest reprezentowana w DXF jako wariant polilinii. Nagłówek polilinii jest identyfikowany jako wprowadzenie siatki polipowierzchni przez obecność 64 bitu w grupie znaczników polilinii (70). Grupa 71 określa liczbę wierzchołków siatki, a grupa 72 grupy określa liczbę powierzchni. Mimo że liczby te są poprawne dla wszystkich siatek utworzonych za pomocą polecenia PPOW, od aplikacji nie jest wymagane umieszczanie poprawnych wartości w tych polach. Poniżej nagłówka polilinii znajduje się sekwencja elementów wierzchołków, która określa współrzędne wierzchołków, po których następują powierzchnie tworzące siatkę.
Struktura elementu AutoCAD narzuca ograniczenie liczby wierzchołków, które można określić dla elementu danej powierzchni. Można przedstawić bardziej złożone wieloboki poprzez ich rozłożenie na trójkątne kliny. Ich krawędzi powinny być niewidoczne, aby zapobiec pojawieniu się podczas rysowania widocznych artefaktów tego podpodziału. Polecenie PPOW wykonuje ten podpodział automatycznie, ale gdy aplikacje bezpośrednio generują siatki polipowierzchni, muszą zrobić to same. Liczba wierzchołków na powierzchni jest zasadniczym parametrem w procesie podpodziału. Zmienna systemowa PFACEVMAX dostarcza aplikacji liczbę wierzchołków na powierzchni elementu. Ta wartość jest tylko do odczytu i jest ustawiona na 4.
Siatki polipowierzchni utworzone za pomocą polecenia PPOW są zawsze najpierw generowane ze wszystkimi współrzędnymi elementów wierzchołków, a następnie elementów definicji powierzchni. Kod w programie AutoCAD, który przetwarza siatki polipowierzchni, wymaga tej kolejności. Programy służące do tworzenia siatek polipowierzchni w DXF powinny tworzyć wszystkie wierzchołki, a następnie wszystkie powierzchnie. Jednak programy, które odczytują siatki polipowierzchni z pliku DXF, powinny tolerować odmienną kolejność wierzchołków i powierzchni.