W programie Revit LT używane są w projektach trzy typy elementów: elementy modelu, elementy odniesienia i elementy charakterystyczne dla danego widoku. Elementy w programie Revit LT są również nazywane rodzinami. Rodzina zawiera definicję geometryczną elementu i parametry używane przez element. Każde wystąpienie elementu jest definiowane i kontrolowane przez rodzinę.
- Ściany, okna, drzwi i dachy
- Ściany nośne, płyty stropowe i rampy
Przykłady:
Elementy odniesienia pomagają zdefiniować kontekst projektu. Elementami odniesienia są na przykład siatki, poziomy i płaszczyzny odniesienia.
Elementy specyficzne dla widoku wyświetlane są tylko w widokach, w których są umieszczone. Pomagają opisywać lub dokumentować model. Na przykład wymiary są elementami charakterystycznymi dla widoku.
Elementy dla projektu Revit LT
Istnieją dwa typy elementów modelu:
Obiekty nadrzędne (lub elementy obiektów nadrzędnych) są zasadniczo budowane lokalnie na miejscu budowy.
Przykłady:
- Ściany i stropy
- Ściany konstrukcyjne i dachy
Komponenty modelu to wszystkie pozostałe typy elementów w modelu budynku.
Przykłady:
- Okna, drzwi i szafki
- Belki, stężenia i słupy konstrukcyjne
- Elementy opisu są komponentami 2D dokumentującymi model i zachowującymi skalę na papierze. Na przykład wymiary, oznaczenia i opisy indeksowe są elementami opisu.
- Szczegóły są elementami 2D zapewniającymi szczegółowe informacje o modelu budynku w konkretnym widoku. Przykłady to: linie szczegółu, obszary wypełnienia i komponenty szczegółu 2D.
Istnieją dwa typy elementów specyficznych dla widoku:
Taka implementacja pozwala na elastyczność procesu projektowania. Elementy programu Revit LT zaprojektowane są w taki sposób, aby użytkownik mógł je tworzyć i modyfikować bezpośrednio, bez konieczności programowania. Podczas rysowania w programie Revit LT można definiować nowe elementy parametryczne.
Zachowanie elementów programu Revit LT jest uzależnione w znacznym stopniu od kontekstu budynku. Kontekst zależy od tego, w jaki sposób został narysowany komponent, oraz od ustanowionych relacji wiązań z innymi komponentami. Często jest tak, że użytkownik nie musi ustanawiać tych relacji; są one ustanawiane niejawnie na podstawie działań użytkownika i sposobu rysowania. W innych przypadkach można nimi sterować jawnie, na przykład blokując wymiar lub wyrównując dwie ściany.