Tworzy siatkę na podstawie linii lub krzywej ukosowanej wzdłuż prostej ścieżki.
Wybierz linię, łuk, okrąg, elipsę lub polilinię, aby przeciągać po ścieżce prostej. Następnie wybierz linię lub polilinię, aby określić pierwszy i ostatni punkt wektora wskazującego kierunek i długość siatki wielokątnej.
Zmienna systemowa MESHTYPE określa, który typ siatki jest tworzony. Domyślnie są tworzone obiekty siatki. Aby utworzyć klasyczną polipowierzchnię lub siatkę wielokątną, należy ustawić zmienną na wartość 0.
W przypadku siatek wielobocznych polecenie POWWALC powoduje utworzenie siatki 2 na n, gdzie n jest określane przez zmienną systemową SURFTAB1. Kierunek M siatki zawsze wynosi 2 i leży wzdłuż wektora kierunkowego. Kierunek N leży wzdłuż krzywej definiującej. Jeśli krzywa definiująca jest linią, łukiem, okręgiem, elipsą lub polilinią dopasowaną do splajnu, program rysuje linie podziału dzielące krzywą definiującą w odstępach równej długości określonych przez zmienną SURFTAB1. Jeśli krzywa definiująca jest polilinią, która nie była dopasowana do splajnu, to linie podziału rysowane są w końcach segmentów liniowych, a każdy segment łukowy dzielony jest na liczbę przedziałów określonych przez zmienną SURFTAB1.
Wyświetlane są następujące monity.
- Obiekt na potrzeby krzywej definiującej
-
Określa, który obiekt będzie przeciągany wzdłuż ścieżki.
Krzywa definiująca określa powierzchnię siatki wielokątnej. Krzywa może być linią, łukiem, okręgiem, elipsą, polilinią 2D lub polilinią 3D. Rysowanie powierzchni zaczyna się od punktu na krzywej definiującej najbliżej punktu wyboru.
- Obiekt na potrzeby wektora kierunku.
-
Określa linię lub otwartą polilinię definiującą kierunek przeciągania.
Uwzględniany jest tylko początkowy i końcowy punkt polilinii, a wierzchołki pośrednie są ignorowane. Wektor kierunkowy wskazuje kierunek i długość kształtu do wyciągnięcia. Koniec wybrany na polilinii lub linii określa kierunek wyciągnięcia. Oryginalna krzywa definiująca rysowana jest linią pogrubioną w celu poglądowego zilustrowania zasady, zgodnie z którą wektor kierunkowy decyduje o sposobie procesu tworzenia powierzchni walcowej.