Niektóre funkcje nie są dostępne w programie Inventor LT.
Części i geometrie adaptacyjne zawierają nie w pełni związane elementy i dopasowują się do zmian projektu. Gdy geometria zostanie oznaczona jako adaptacyjna, należy określić, które elementy mogą podlegać zmianom, pozostawiając pozostałe jako stałe (pod względem rozmiaru) i niezmieniające swojego położenia.
- Niezwymiarowana geometria szkicu
- Elementy utworzone z niezwymiarowanej geometrii szkicu
- Elementy zawierające niezdefiniowane kąty i wydłużenia
- Elementy konstrukcyjne, które odnoszą się do geometrii innych części
- Szkice zawierające projektowane punkty początkowe
- Części, które zawierają adaptacyjne szkice lub elementy
- Podzespoły, które zawierają części z adaptacyjnymi szkicami lub elementami
Zastosowania części i modeli adaptacyjnych
Część może być użyteczna w wielu zespołach, pod warunkiem że w razie potrzeby można zmienić jej rozmiar. W przypadku tworzenia elementów w pliku części należy pozostawić niektóre szkice lub właściwości geometrii nie w pełni związane i zdefiniować te elementy jako adaptacyjne. Na przykład można zdefiniować wyciągnięcie proste, ale pozostawić jego głębokość jako nieokreśloną. Po wstawieniu części z nie w pełni związanymi elementami do zespołu należy oznaczyć ją jako adaptacyjną. Jeżeli zwiążesz część ze stałą geometrią, to jej elementy adaptacyjne spowodują zmianę kształtu w celu dopasowania się.
W zespole można oznaczać inne podzespoły jako adaptacyjne. Jeśli części (i elementy) w podzespole zostały oznaczone jako adaptacyjne, to elementy będą dostosowywane, gdy zostaną związane z geometrią spoza danego podzespołu. Można przeciągać nie w pełni związane komponenty do innego miejsca z wnętrza macierzystego zespołu.
Można użyć istniejących części lub podzespołów, aby spełnić założenia danego zespołu. Nie w pełni zwymiarowane elementy zmieniają swoją wielkość, po związaniu ich ze stałymi komponentami zespołu. W pliku zespołu wybierz część lub podzespół, których elementy są ustawione jako adaptacyjne.
Ogólne zasady stosowania modeli adaptacyjnych:
- Gdy nie w pełni zdefiniowany projekt zespołu wymaga, aby część lub podzespół znajdowały się w danym miejscu, ale nie jest znany jego ostateczny rozmiar.
- Gdy położenie lub rozmiar elementu zależą od położenia lub rozmiaru elementu innej części w zespole.
- Tylko jedno wystąpienie części określa jej elementy adaptacyjne. Gdy w zespole zostaje umieszczona wielokrotnie ta sama część, tylko jedno jej wystąpienie może być adaptacyjne. Jednak wszystkie wystąpienia będą odzwierciedlać dokonane w niej zmiany, w tym wystąpienia w innych zespołach.
Uwaga: Komponent nie może być jednocześnie adaptacyjny i elastyczny. Można wybrać stan elastyczności, aby ten sam podzespół ze swoimi komponentami był widoczny w różnych miejscach zespołu.
Wzorce postępowania dotyczące pracy z geometrią adaptacyjną
- Używaj tylko jednego warunku styczności dla elementu obrotowego.
- Unikaj odsunięć podczas przypisywania więzów pomiędzy dwoma punktami, dwoma liniami lub punktem i linią.
- Unikaj wiązania zestawiającego pomiędzy dwoma punktami, punktem a płaszczyzną, punktem a linią, linią a płaszczyzną.
- Unikaj styczności pomiędzy sferą i płaszczyzną, sferą i stożkiem i pomiędzy dwoma sferami.
W zespołach zawierających więcej niż jedno wystąpienie części adaptacyjnej wiązania z nieadaptacyjnymi wystąpieniami niekiedy wymagają dwukrotnej aktualizacji, aby zostały poprawnie rozwiązane.
W zespołach nieadaptacyjnych można związać geometrię z początkowymi elementami konstrukcyjnymi (płaszczyznami, osiami i punktem początkowym). W zespole adaptacyjnym te same wiązania nie mają wpływu na pozycję podzespołów.
Informacje o adaptacyjnych elementach konstrukcyjnych
Należy użyć adaptacyjnych elementów konstrukcyjnych, aby określić relacje między elementami geometrycznymi a komponentami w zespole.
Na rysunku, płaszczyzna konstrukcyjna utworzona w pliku rury jest powiązana z powierzchnią innej części. Chociaż płaszczyzna konstrukcyjna "należy" do pliku rury, nie jest ona zależna od żadnej geometrii rury.
Koniec rury znajduje się na płaszczyźnie konstrukcyjnej odsuniętej od powierzchni części. Płaszczyzna konstrukcyjna w rurze jest adaptacyjna, ponieważ umożliwia zmianę długości rury po zmianie położenia związanej z rurą powierzchni.
Adaptacyjne i nieadaptacyjne elementy można:
- Utworzyć w części.
- Użyć w operacjach konstrukcyjnych, takich jak płaszczyzny zakończenia lub płaszczyzny szkicu dla nowych elementów.
Adaptacyjny element konstrukcyjny nie jest powiązany z geometrią i może zmieniać położenie względem innej geometrii elementu. Nieadaptacyjny element konstrukcyjny jest zależny od geometrii macierzystej, np. odległość odsunięcia.
Element konstrukcyjny w zespole jest adaptacyjny, ponieważ został utworzony w pliku części i jest zależny tylko od geometrii innej części. Na przykład kiedy płaszczyzna konstrukcyjna jest użyta jako płaszczyzna zakończenia dla elementu wyciągnięcia prostego, głębokość wyciągnięcia może ulec zmianie po przesunięciu oryginalnej części. Ponieważ element konstrukcyjny jest powiązany z oryginalną częścią, wyciągnięcie wydłuży się lub skróci po zmianie położenia części.
Adaptacyjne elementy konstrukcyjne ułatwiają tworzenie w zespołach rur, kabli i przewodów. Zwykle tworzy się plik części, a w nim adaptacyjne elementy konstrukcyjne, dla których odniesieniem są istniejące części. Należy korzystać z elementów konstrukcyjnych podczas tworzenia linii 3D dla szkiców ścieżek dla przeciągnięć 3D.
Użyj punktów końcowych linii 3D, włączonej geometrii wstawionej z istniejących szkiców 2D, modeli krawędziowych, wierzchołków i adaptacyjnych punktów konstrukcyjnych w celu określenia kształtu ścieżki skosu 3D.
Uwaga: Aby utworzyć adaptacyjne elementy konstrukcyjne w istniejącej części, należy mieć uprawnienie do zapisu dla tego pliku. Po utworzeniu pliku części, który ma zawierać adaptacyjne elementy konstrukcyjne, jako odniesienia można użyć istniejących komponentów bez konieczności posiadania uprawnień do zapisu dla plików odniesień.