Zmiana nachylenia.
Akronim od American Association of State, Highway, and Transportation Officials.
Jednostka lądu: 160 prętów kwadratowych, 4840 jardów kwadratowych, 43 560 stóp kwadratowych.
Elementy aparatury są komponentami, takimi jak zawór na doprowadzeniu zasilania wodnego i system dystrybucji. W wielu przypadkach są to zawory dławiące przepływ lub urządzenia do kontroli przepływu.
Amerykańskie stowarzyszenie American Railway Engineering and Maintenance-of-way Association.
Kąt mierzony od południka odniesienia w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara. Nazywany także azymutem północnym. Jego wartość może wynosić od 0 do 360 stopni. Azymut ujemny jest przeliczany na wartość w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara.
Azymut wyznaczony na podstawie ujęć słonecznych lub gwiezdnych.
Azymuty na południe od równika, wskazywane zgodnie z ruchem wskazówek zegara.
Zawiera wszystkie punkty kontrolne, znane kierunki, pomiary obserwacji, definicje ciągów poligonowych, figury i odchylenia standardowe wynikające z danych wyposażenia obowiązujących dla danej bazy danych pomiarowych. W szczególności zawiera obserwacje zaimportowane z plików kolektora danych, wprowadzone na karcie obszar poleceń pomiarowych (w edytorach ciągów poligonowych i obserwacji, w oknie poleceń pomiarowych i podczas wsadowego przetwarzania plików).
Początek łuku.
Rozpocznij pełną przechyłkę kolejową.
Rozpocznij szynę poziomą.
Rozpocznij linię trasowania.
Rozpoczęcie linii trasowania.
Początkowy punkt linii trasowania.
Początek profilu.
Element kryteriów profilowania określający miejsce przecięcia profilowania. Celem może być powierzchnia, rzędna bezwzględna, rzędna względna lub odległość.
Cel profilowania definiuje punkt przecięcia linii rzutowania z zarysem. Możliwe są trzy cele: powierzchnia, rzędna względna lub bezwzględna i odległość. Zobacz także: linia rzutowania.
Metoda pomiarów, w której długości i kierunki linii między punktami na Ziemi wyznaczane są przez lub na podstawie pomiarów terenowych i wykorzystywane do wyznaczania położenia punktów.
Zamknięcie ciągu poligonowego zamkniętego lub otwartego rozpoznawane jest jako obserwacja punktu kontrolnego (stałego lub znanego). Zamknięty ciąg poligonowy zaczyna się i kończy w tym samym punkcie kontrolnym. Otwarty ciąg poligonowy zamyka się w punkcie kontrolnym innym niż punkt początkowy.
Linia prosta łącząca dwa punkty na łuku: punkt krzywizny (PC) i punkt styczności (PT). Łuk łączy się w tych punktach z linią lub innym łukiem.
Współrzędne geometryczne.
Przecięcie łuk-krzywa przejściowa. Zobacz: styk łuku z krzywą przejściową.
Duży promień krzywej złożonej na początku.
Duży promień krzywej złożonej na końcu.
Mały promień krzywej złożonej na początku.
Mały promień krzywej złożonej na końcu.
Tekst, który można łatwo odczytać w normalnym rzucie płaskim, czyli umieszczony pod kątem mniejszym niż 270 stopni i większym niż 90 stopni. Nazywany także odczytem z prawej.
Metoda pomiaru odległości z użyciem łaty i teodolitu z dalmierzem.
Akronim od Digital Elevation Model. Jest to szyk rzędnych na siatce poziomej o regularnych odstępach.
Rury są wytwarzane w odrębnych segmentach o określonej długości wyświetlanej lub długości cięcia. Jest to nominalny wymiar, co oznacza, że opisuje wielkość ogólną i może nie odpowiadać rzeczywistemu wymiarowi.
Kąt pomiędzy płaszczyzną określonego południka a płaszczyzną południka Greenwich.
Dostosowanie do niskiego pobocza.
Dyskretna część powierzchni 2D. Na przykład podpodział jest złożony z wielu działek. W języku angielskim słowo działka ma dwa odpowiedniki: parcel i lot.
Działka utworzona z linii trasowania przechodzącej przez pierwotną działkę macierzystą.
Trwały zapis wszystkich obserwacji dokonanych przez mierniczego w terenie. W programie Autodesk Civil 3D plik dziennika polowego (*.fbk) może być używany jako źródło danych geodezyjnych.
Zobacz: zastosowana przechyłka kolejowa.
Koniec łuku.
Elektroniczne dalmierze działające na zasadzie pomiaru czasu przebiegu i powrotu sygnału impulsowego.
Zobacz: przechyłka kolejowa równowagi.
Zakończ pełną przechyłkę kolejową.
Niweleta energetyczna.
Zakończ szynę poziomą.
Element linii trasowania styczny z jednym innym elementem (przed lub po) w celu zdefiniowania jego geometrii. Zobacz także: element ustalony, element swobodny.
Element styczny z dwoma innymi elementami (przed lub po) w celu zdefiniowania jego geometrii. Zobacz także: element ustalony, element swobodny.
Element linii trasowania o stałym położeniu, niekoniecznie styczny z innym elementem w celu zdefiniowania jego geometrii. Zobacz także: element swobodny, element wolny.
Obszar eliptyczny obrazujący przedział ufności dla skorygowanego punktu. Na przykład, jeśli poziom ufności wynosi 99%, oznacza to, że obliczona elipsa zawiera prawdziwą lokalizację punktu z prawdopodobieństwem 99%.
Koniec linii trasowania.
Koniec linii trasowania.
Punkt końcowy linii trasowania.
Zobacz: niedobór przechyłki kolejowej.
Koniec profilu.
Specjalny rodzaj szkicu tworzony automatycznie podczas importowania dziennika polowego zawierającego dane figur. Tworzony także przy użyciu poleceń programu Autodesk Civil 3D do tworzenia figur. Warstwami, na których tworzone są figury, można sterować przy użyciu przedrostków figur.
Segmenty działki przylegające do granicy pasa drogowego. Jako front określa się również segmenty działki znajdujące się z przodu działki.
Podstawowa relacja względem Ziemi uwzględniająca krzywiznę powierzchni poziomu morza Ziemi. Na przykład odległość geodezyjna to odległość lub kąt, przy których uwzględniana jest krzywizna Ziemi w przeciwieństwie do odległości lub kąta mierzonych na płaskiej mapie.
Niepołączone części geometrii działki i linii trasowania. Na przykład jeśli do utworzenia kilku linii zostanie użyta metoda sty-sty, cały element będzie rozwiązany, a charakterystyka wyświetlania będzie sterowana przez styl obiektu. W przypadku utworzenia kilku połączonych linii, a następnie dodania linii niepołączonej, wynikiem będzie fragment geometrii „konstrukcyjnej”.
Współrzędna północna na podstawie wybranej strefy współrzędnych w przeciwieństwie do lokalnej współrzędnej północnej, która jest oparta na geodezyjnym punkcie bazowym. Zobacz także: lokalna współrzędna północna.
Współrzędna wschodnia na podstawie wybranej strefy współrzędnych w przeciwieństwie do lokalnej współrzędnej wschodniej, która jest oparta na geodezyjnym punkcie bazowym. Zobacz także: lokalna współrzędna wschodnia.
System pomiaru kątów, w którym jeden grad jest równy 1/100 kąta 90°, innymi słowy 360° = 400 gradów.
Widoczne granice powierzchni. Granica może być zdefiniowana na podstawie obwiedni, a także może być wynikiem zdefiniowanej obwiedni i operacji wykonanych na powierzchni, takich jak usunięcie linii (w powierzchni jest tworzony otwór). Jeśli na powierzchni nie ma zdefiniowanej obwiedni, zewnętrzna granica jest zawsze definiowana jako zakres triangulacji powierzchni.
Zobacz: granica.
Kolekcja służący do grupowania punktów w rysunku w mniejsze i łatwiejsze do zarządzania jednostki. Na przykład można utworzyć grupę punktów zawierającą wszystkie punkty w rysunku, które spełniają określone kryteria odnośnie rzędnej.
Kolekcja gromadząca skarpy na potrzeby tworzenia powierzchni i obliczania objętości.
Jednostka miary powierzchni, zazwyczaj terenu, równa 10 000 m kw., czyli około 2.47 akra.
Niweleta hydrauliczna.
Oś, wokół której obraca się teodolit podczas ruchu pionowego. Oś obrotu prostopadła do osi pionowej.
Metoda konwersji opisów pomagająca w standaryzacji danych punktu w przypadku używania różnych źródeł danych. Na przykład opisy EROAD, EPAVE, ERD i EDGEROAD można przekonwertować na opis EOP. Opcje warstwy, stylu punktu i stylu etykiety punktu mogą znacznie usprawnić automatyczne tworzenie planu bazowego i ogólną organizację rysunku.
Metoda wygładzania powierzchni obsługiwana w przypadku powierzchni TIN. NNI wykorzystuje triangulację Delaunaya do określania rzędnej arbitralnego punktu na podstawie rzędnych znanych punktów sąsiadujących.
Ustawienie określające, że komponent obiektu dziedziczy kolor lub rodzaj linii skojarzony z obiektem, czyli blokiem, który go zawiera.
Ustawienie określające, że obiekt lub komponent obiektu dziedziczy kolor lub rodzaj linii skojarzony z przypisaną warstwą.
Punkt, w którym dwie styczne łączą się na linii trasowania. Zobacz także: punkt przecięcia i niejawny punkt przecięcia (PP).
Język stosowany w kolektorze danych lub podczas ręcznego wprowadzania danych pomiarowych. Służy do opisu obserwacji pomiarowych. Na przykład polecenie AD [VA] umożliwia wprowadzenie kąta, odległości i kąta pionowego.
Współczynnik łuku.
Część Obszaru narzędzi, w której są dostępne obiekty rysunkowe i projektowe. Obiekty są rozmieszczone w drzewie lub hierarchii z folderami i podfolderami, po których można się poruszać. Zobacz także: karta Ustawienia.
Karta w Obszarze narzędzi umożliwiająca zarządzanie ustawieniami pomiarów, bazami danych związanych z pomiarami i danymi projektów pomiarów.
Część Obszaru narzędzi umożliwiająca dostęp do stylów różnych typów obiektów, w tym tablic i etykiet obiektów. Zobacz także: karta Nawigator.
Plik XML zawierający definicje trójwymiarowych, parametrycznych kształtów obiektów rurowych i strukturalnych używanych w sieciach przewodów rurowych.
Różnica w kierunku między dwiema zbieżnymi liniami mierzona w stopniach, radianach lub gradach.
Kąt przeciwny do zenitu.
Kąt poziomy mierzony od przedłużenia poprzedniej linii, lewej lub prawej.
Kąt powyżej lub poniżej płaszczyzny poziomej. Kąt wyrażony jest jako DDMMSS od tego horyzontu. Kąty pionowe odzwierciedlające nachylenie w dół od pikiety instrumentu mają wartości ujemne. Kąty zenitu są podobne do kątów pionowych, z tym że mają przypisaną pionową płaszczyznę odniesienia.
Decyduje o różnicach kątowych między liniami nieciągłości dodawanymi między segmentami łuków, np. wokół narożników. Używany podczas tworzenia powierzchni na podstawie skarpy.
Punkt znajdujący się dokładnie nad obserwatorem lub punkt, w którym linia pionowa obserwatora przecina sferę niebieską. Kąt przeciwny do zenitu to nadir.
Kąt mierzony od północy lub południa, w zależności od tego, która strona jest bliżej, określony dodatkowo oznaczeniem: wschód lub zachód. Kąt ten ma zawsze wartość mniejszą niż 90 stopni (PI/2 radianów lub 100 gradów) i istnieją do niego odnośniki numeru kwadrantu.
Przecięcie łuk pionowy — styczna.
Sposób grupowania właściwości zdefiniowanych przez użytkownika w kategorie logiczne.
Krzywa przejściowa, w której krzywizna jest funkcją liniową długości krzywej przejściowej, a więc stopień krzywizny wynosi zero w punkcie połączenia ze styczną, a następnie rośnie do wartości krzywizny przylegającego łuku. Patrz także krzywa złożona, krzywa prosta.
Zakończ maksymalną przechyłkę.
Zakończ normalną koronę.
Zakończ normalne pobocze.
Składnia odpowiadająca wstępnie zdefiniowanej konwencji w aplikacji pomiarowej. Do każdego punktu pomiarowego przypisane są kody pól, co umożliwia zautomatyzowanie przypisywania właściwości punktu i linii oraz określenie połączeń szkicu.
Zestaw standardowych kodów definiujących sposób wyświetlania i zachowanie kształtów w podzespołach.
Zestaw standardowych kodów definiujących wyświetlanie i zachowanie połączeń w podzespołach.
Zestaw standardowych kodów definiujących wyświetlanie i zachowanie punktów w podzespołach.
Następny dostępny numer w szeregu. Używany w szablonie nazwy.
Urządzenie służące do automatycznej rejestracji danych obserwacyjnych zbieranych przez mierniczego w terenie. Następnie wstępne dane pomiarowe są pobierane i przekształcane w plik dziennika polowego, który jest zapisywany w języku poleceń geodezyjnych lub w pliku LandXML. W tym pliku do opisywania danych pomiarowych wykorzystywany jest schemat LandXML. Plik taki można zaimportować w celu utworzenia punktów w bazie danych i figur na rysunku.
Proces regulacji linii obserwacji lub obiektywu przyrządu optycznego, w celu ustalenia prawidłowego położenia względem innych części przyrządu.
Tekst, blok, strzałka kierunku, linia lub wskaźnik używane do utworzenia stylu etykiety. Style etykiety mogą składać się z wielu komponentów etykiety.
Kontrola mapy dostarcza informacji o dokładności obserwacji kątów i o polach powierzchni figur zamkniętych. Kontrolę mapy można przeprowadzić na figurze otwartej lub zamkniętej narysowanej na podstawie kątów. Ponieważ dokładność figury zależy od dokładności pomiarów kątów, z figurą taką skojarzona jest wartość błędu zamknięcia. Im większa dokładność pomiaru, tym mniejszy błąd. Z kolei w wypadku narysowania figury między znanymi współrzędnymi nie ma potrzeby przeprowadzania kontroli mapy, ponieważ błąd zamknięcia nie wystąpi.
Wynikiem kontroli mapy jest wartość dokładności i błąd zamknięcia obliczony w oparciu o czwartaki i odległości figury zamkniętej lub figury otwartej między dwoma znanymi punktami. Dokładność kontroli mapy zależy od dokładności obliczeń. Na przykład, jeśli dane zaokrąglane są do najbliższego metra, to wynik będzie mniej dokładny, niż gdyby zaokrąglane były do jednego centymetra.
Określone przez użytkownika wyrażenie wykorzystywane do sprawdzenia, czy element spełnia minimum standardów projektowych, ustalonych dla obiektu linii trasowania lub profilu. Można zdefiniować kontrole projektu dla różnych typów elementów, takich jak: linie, łuki czy krzywe przejściowe. Aby kontrolę projektu można było zastosować do linii trasowania lub profilu, należy zapisać ją w zestawie kontroli projektu.Zobacz także: zestaw kontroli projektu.
Kopia rysunku projektu rezydująca w folderze lokalnym użytkownika, w odróżnieniu od kopii głównej znajdującej się w bazie danych programu Vault Oznacza także kopię punktu projektu istniejącą w lokalnym rysunku.
Proces usuwania niespójności z modelu matematycznego zmierzonych obserwacji, takich jak kąty i odległości.
Dowolna ścieżka, której długość i położenie są zazwyczaj uzależnione od jednej lub kilku poziomych linii trasowania lub niwelet. Przykładem mogą być jezdnie, tory kolejowe, drogi ruchu, kanały, rowy, linie uzbrojenia, pasy startowe.
Narzędzie do modelowania parametrycznego służące do tworzenia i modyfikowania zestawu części sieci rurociągów (kształtów rur i struktur) dostępnych w katalogach części sieci rurociągów.
Metoda wygładzania powierzchni, w której na podstawie znanych wartości i semiwariogramu określa się wartości nieznane. Na podstawie użytego semiwariogramu znanym wartościom są przypisywane optymalne wagi w celu obliczenia wartości nieznanych. Ponieważ wariogram zmienia się wraz z odległością, wagi zależą od znanej dystrybucji próbek.
Parametry, takie jak styczna i metoda rzutowania skarpy.
Krzywa przejściowa zapewniająca gładkie przejście między styczną o nieskończonym promieniu a łukiem o skończonym promieniu. Zobacz także: klotoida, krzywa złożona.
Zobacz: klotoida, krzywa złożona, krzywa zwyczajna.
Krzywa przejściowa zapewniająca łagodne przejście między dwoma przylegającymi łukami o różnych promieniach, lecz takim samym kierunku. Na obu końcach ma skończony promień.Zobacz także: klotoida.
Metoda obliczania objętości przy użyciu powierzchni górnej i dolnej (pary powierzchni) w celu ustalenia wartości wycięcia, wypełnienia i objętości netto.
Jeden z segmentów utworzonych po podzieleniu okręgu na cztery równe części. Kwadrant 1 znajduje się w kierunku północno-wschodnim, natomiast kwadranty 2, 3 i 4 są umieszczone kolejno w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara. Do kierunków zazwyczaj istnieje odnośnik numeru kwadrantu.
Lewo.
Początek linii.
Koniec linii.
Rozpoznawanie na odległość za pomocą światła. Zwykle w połączeniu ze skanowaniem laserowym z powietrza.
Zobacz temat Zarys.
Obiekt w programie, który przez komendy profilowania rozpoznawany jest jako zarys. Zazwyczaj linia ta oznacza jakąś ważną cechę na rysunku, np. linię grzbietu lub dno zagłębienia. Zobacz także: zarys.
Zobacz: linia rzutowania.
Najkrótsza linia na powierzchni pomiędzy dwoma punktami; linia lub łuk z jednego punktu wzdłuż elipsoidy do innego punktu.
Zobacz: profil układu.
Linia stosowana do połączenia danych reprezentujących odróżniającą się cechę powierzchni, np. linię grzbietu, krawędź nawierzchni drogi, podnóże nachylenia, oś drogi lub linia płynięcia rowu lub strumienia. Gdy linia nieciągłości jest zdefiniowana, triangulacja powierzchni musi przede wszystkim być zgodna z linią nieciągłości, co wymaga umieszczenia krawędzi trójkątnych równolegle do segmentów linii nieciągłości. Zapewnia to dokładne przedstawienie cechy w modelu. Następnie dokonywana jest dalsza część interpolacji na podstawie bliskości. Linie nieciągłości są zazwyczaj niezbędne w celu utworzenia dokładnego modelu powierzchni. Kształt modelu zależy od nie od samych danych, lecz od ich interpolacji. Zobacz także: niedestrukcyjna linia nieciągłości
Linia nieciągłości reprezentująca cechy powierzchni, takie jak: mury ograniczające, krawężniki, wezgłowia mostów itp.
Zamknięty wielobok będący wynikiem odsuwania i przecinania każdego z segmentów działki o odpowiadającą mu odległość z przodu/boku/tyłu. Strona zewnętrzna linii odsuniętej reprezentuje zazwyczaj obszar, w którym nie są dozwolone konstrukcje trwałe.
Linia, która zazwyczaj przecina linię trasowania i której można używać do tworzenia przekrojów poprzecznych.
Linia pokazująca linię zerowego wykopu lub nasypu w obszarze roboczym. W przypadku skarp reprezentuje linię styczną wyznaczoną przez skarpę do określonej powierzchni, odległości lub rzędnej.
Zobacz: linia rzutowania.
Szereg współrzędnych 2D (północne i wschodnie) połączonych liniami, łukami lub krzywymi przejściowymi i służących do reprezentowania cech takich, jak osie dróg, krawędzie nawierzchni dróg, chodniki lub pasy drogowe.
Dynamiczna linia trasowania utworzona w odległości odsunięcia od innej linii trasowania, jak np. odsunięcie krawędzi drogi od linii trasowania osi jezdni. Nie ma możliwości bezpośredniego edytowania geometrii linii trasowania odsunięcia, ale reaguje ona dynamicznie na zmiany w nadrzędnej linii trasowania.
Linia trasowania łącząca krawędzie dwóch przecinających się jezdni. Najczęściej spotykana geometria wyłukowania krawędzi to zwykłe kołowe zaokrąglenie. W typowym skrzyżowaniu linie trasowania wyłukowania krawędzi umieszczone zostają w każdym z czterech kwadrantów pomiędzy krawędziami nawierzchni.
Linia wyznaczająca wyrównanie między wykopem a nasypem na wykresie transportu robót ziemnych. W przypadku, gdy linia wykresu transportu robót ziemnych znajduje się powyżej linii wyrównania, wskazuje na materiał do wykopu. W przypadku, gdy linia wykresu transportu robót ziemnych znajduje się poniżej linii wyrównania, wskazuje na objętość, którą trzeba zapełnić.Zobacz także: linia wykresu transportu robót ziemnych.
Linia na wykresie transportu robót ziemnych, przy której należy przeprowadzić wykop i nasyp w celu uzyskania wyrównania. Zobacz także: punkt wyrównania, linia wykresu transportu robót ziemnych.
Komponent obiektu korytarza. Utworzony przez połączenie kodów punktów podzespołu dwóch pikiet.
Linie rzutowania wyznaczające początek i koniec regionów profilowania (kryteria lub przejście) przez połączenie zarysu z linią docelową.
W procesie tworzenia skarpy linie te oznaczają krawędzie powierzchni w regionie dla punktów nieciągłości na zarysie lub linii docelowej oraz ścianki łuków (czyszczenie zaokrągleń, łuki pionowe).
Zestaw odniesień do części sieci przewodów rurowych (rur i struktur), których kształty są zdefiniowane w katalogu nazywanym katalogiem części.
Lista zawierająca wszystkie operacje wykonane na powierzchni. Przez włączanie lub wyłączanie pozycji na liście można modyfikować powierzchnię, powrócić do wcześniejszego stanu itp.
Główna lista udostępniona przez podmiot wykonujący projekt zawierająca numery pozycji kosztorysowych, ich specyfikacje i jednostkę miary.
Lista punktów należących do grupy punktów.
Współrzędna rzędnej oparta na założonym pionowym bazowym punkcie geodezyjnym, nazywanym wzorcem, w przeciwieństwie do wartości rzędnej w świecie rzeczywistym.
Współrzędna północna oparta na założonym poziomym bazowym punkcie geodezyjnym w przeciwieństwie do globalnej współrzędnej północnej, która jest oparta na strefie współrzędnych globalnych. Zobacz także: globalna współrzędna północna.
Współrzędna wschodnia oparta na założonym poziomym bazowym punkcie geodezyjnym w przeciwieństwie do globalnej współrzędnej wschodniej, która jest oparta na strefie współrzędnych globalnych. Zobacz także: globalna współrzędna wschodnia.
Drewniana deska lub pręt metalowy z naniesioną podziałką; służy do pomiaru rzędnych i/lub odległości.
Spirala o promieniu krzywizny malejącym wzdłuż trasy w określonym kierunku.
Spirala o promieniu krzywizny rosnącym wzdłuż trasy w określonym kierunku.
Krzywa stosowana na profilu (najczęściej na profilach układu) umożliwiająca stopniową zmianę nachylenia od jednej stycznej do drugiej. Istnieją trzy typy łuków pionowych: paraboliczny, kołowy i asymetryczny.
W profilu łuk pionowy na dnie doliny lub innej lokalizacji, gdzie nachylenie prowadzące do łuku jest mniejsze od nachylenia wychodzącego z łuku. W łuku wklęsłym punkt pionowego przecięcia dla stycznych znajduje się pod łukiem.
W profilu łuk pionowy na wierzchołku wzgórza lub w innej lokalizacji, gdzie nachylenie prowadzące do łuku jest większe od nachylenia wychodzącego z łuku. W łuku wypukłym punkt pionowego przecięcia (Punkt przecięcia) dla stycznych znajduje się nad łukiem. Zobacz także: łuk wklęsły.
Łuk składający się z dwóch lub więcej łuków o różnych promieniach zakrzywionych w tym samym kierunku i o wspólnej stycznej lub krzywej przejściowej w punkcie połączenia.
Proces mapowania nazw logicznych w podzespoły rzeczywistych nazw obiektów programu Autodesk Civil 3D.
Wieloboki służące do maskowania widocznych części powierzchni.
Menu wyświetlane po zaznaczeniu obiektu i kliknięciu go prawym przyciskiem myszy. Menu kontekstowe są menu kontekstowymi, dzięki czemu wyświetlane są tylko polecenia odnoszące się do zaznaczonego obiektu.
Metoda równoważenia ciągu poligonowego, w której kwadraty różnic między wartościami nieskorygowanymi i skorygowanymi (kątami i odległościami) są sumowane, a algorytm dąży do zminimalizowania tej sumy. W metodzie tej wykorzystywana jest charakterystyka błędu bieżącego wyposażenia i na jej podstawie ustalane jest spodziewane źródło błędów, zaś poszczególne pomiary są korygowane z zastosowaniem odpowiednich wag.
Proces określania zdolności do tworzenia połączeń linii i łuków między punktami zmierzonymi w terenie cechującymi się tą samą nazwą elementu w kodzie punktów. Proces powoduje również przypisanie symboli do elementów punktów na podstawie nazwy punktu w kodzie punktów.
System połączeń i zależności pomiędzy obiektami. W modelu obiektowym zmiany jednego obiektu mogą być automatycznie uwzględniane we wszystkich związanych z nim obiektach.
Formuła formatowania wartości pól właściwości, takich jak precyzja dziesiętna powierzchni. Można korzystać z predefiniowanych modyfikatorów, np. akry, stopy i metry, lub zdefiniować modyfikator użytkownika. Zobacz także: pola właściwości.
Metoda podawania nachylenia terenu, w której zmiana rzędnej jest wyrażana jako procent przebytej odległości poziomej. Na przykład jeśli teren wznosi się o jedną jednostkę liniową (metr lub stopę) ponad odległość poziomą pięciu jednostek, nachylenie wynosi 20%. Zobacz także: nachylenie.
Metoda podawania pochylenia powierzchni jako stosunku odległości poziomej, w której rzędna zmienia się o jedną jednostkę liniową. Na przykład jeśli teren wznosi się 3 jednostki powyżej odległości poziomej 15 jednostek liniowych (metrów lub stóp), nachylenie wynosi 5:1 (pięć do jednego). Zobacz także: nachylenie.
Nachylenie powstające, gdy zarys przypada powyżej istniejącej linii terenu. Utworzone w ten sposób nachylenie dochodzące do istniejącego terenu jest nazywane nachyleniem nasypu, gdyż w trakcie budowy wymagane jest dowiezienie materiału do wypełnienia tego obszaru.
Nachylenie (we wzniosie:bieg) pomiędzy dwoma pikietami krytycznymi przechyłki kolejowej.
Nachylenie powstające, gdy zarys przypada poniżej istniejącej linii terenu. Utworzone w ten sposób nachylenie dochodzące do istniejącego terenu jest nazywane nachyleniem wykopu, gdyż istniejący teren musi zostać wycięty (usunięty) w trakcie budowy.
W projekcie jezdni lub linii kolejowej — warunek, w którym przechyłka łuku lub przejście przechyłki kolejowej w obszarze rozpoczyna się w poprzednim łuku.
Właściwość hydrauliczna, używana często podczas projektowania kanałów burzowych i innych systemów, reprezentuje objętość płynu przepływającą przez system w określonym czasie.
Linia nieciągłości, której nie przecinają linie triangulacji w modelu siatkowym. Zamiast tego w punktach przecięcia każdej linii TIN i linii nieciągłości dodawane są nowe wierzchołki. Nowe punkty tworzą dodatkowe trójkąty powierzchni. Jest to przydatne, gdy rzędna powierzchni nie ma być interpolowana wewnątrz powierzchni, o której wiadomo, że jest rzędną ciągłą.
Określa różnicę (w mm lub calach) między zastosowaną przechyłką kolejową i przechyłką kolejową równowagi.
Wartość obliczona punktu przecięcia (PP) na linii trasowania, łuku lub krzywej. Niejawny punkt przecięcia (PP) wskazuje, gdzie spotkałyby się styczne, gdyby zostały przedłużone na zewnątrz. Zobacz także: punkt przecięcia i jawny punkt przecięcia (PP).
Zobacz: profil układu.
Zobacz: profil.
Linia w sieci rurociągów lub układzie kanałów burzowych reprezentująca całkowitą dostępną energię w układzie (energia potencjalna albo wysokość ciśnienia statycznego plus energia kinetyczna albo kinetyczna wysokość ciśnienia).
Linia w sieci rurociągów lub układzie kanałów burzowych reprezentująca wysokość podniesienia oraz wysokość ciśnienia płynu w dowolnym punkcie układu.
W programie Autodesk Civil 3D jest to element rysunku, np. powierzchnia, który może zachowywać relację z innymi obiektami.
Część sieci rurociągów określona przez użytkownika jako obiekt docelowy, do którego mają być kierowane przepływy wszelkich obejść.
W rysunku projektu — przeznaczona tylko do odczytu geometria obiektu istniejącego w innym rysunku projektu. Obiekty, do których mogą istnieć odnośniki, obejmują powierzchnie, linie trasowania, profile i sieci rurociągów. W rysunku, w którym istnieją odwołania do obiektów odniesienia, można stosować do nich lokalne style obiektów i opisy, a także przeprowadzać pewne rodzaje analiz na punktach odniesienia.
Typ obiektu używany do wizualnego przedstawiania rury w sieci przewodów rurowych, np. rura kołowa, prostokątna lub owalna.
Typ obiektu używany do wizualnego przedstawienia komponentów strukturalnych wykorzystywanych w sieci przewodów rurowych, takich jak ściana czołowa czy ściek uliczny.
Obiekty istniejące w rysunku projektu i wyznaczone jako współużytkowane, czyli dostępne dla innych użytkowników.Zobacz także: obiekty rysunku.
Obiekty istniejące w jednym rysunku.Zobacz także: obiekt projektu.
Obszar zdefiniowany przez zastosowanie kryteriów skarpy do zarysu. Obrys może mieć jeden obszar na swojej całej długości lub może zostać podzielony na mniejsze obszary kontrolne, przejściowe i puste. Zobacz także: zarys.
Okno zapewniające obiektową prezentację danych inżynierskich. Obszar narzędzi jest podzielony na cztery części lub karty: Nawigator, Ustawienia, Pomiar i Przybornik.
Powierzchnia profilowania scalająca obszary kontrolne po obu jej stronach. Do obszaru przejścia nie ma przypisanych kryteriów projektowania.
Zobacz: obwiednie.
Trzy rodzaje zamkniętych polilinii, która ogranicza obszar wyświetlania cyfrowego modelu terenu. Najczęstszymi są zewnętrzne obwiednie powierzchni konstruowane poza zbiorem danych, co eliminuje niechciane interpolacje w pustych pomieszczeniach, gdzie powierzchnia ma kształt wklęsły. Stosuje się również następujące dwa typy wewnętrznych obwiedni powierzchni: ukrycie obwiedni w celu utworzenia otworów w powierzchni (np. obrysu budynku) lub wyświetlenie obwiedni w celu utworzenia mniejszych powierzchni przez wyeliminowanie obszarów wykraczających poza granice obwiedni.
Rurociąg może być linią prostą lub można osiągnąć stopniową zmianę kierunku nad kolejnymi połączeniami rury. Odchylenie (lub odchylenie złącza) często jest wyrażone w stopniach kątowych i określa możliwą wielkość zmiany kierunku. Im większy kąt, tym luźniejsze jest złącze. Mniejsze wartości kątów wskazują na sztywniejsze złącza.
Odległość odsunięcia od bocznych segmentów działki do linii odsuniętej.
Odległość wymagana do bezpiecznego zatrzymania pojazdu poruszającego się z prędkością projektową w celu uniknięcia zderzenia z innymi nieruchomymi obiektami znajdującymi się na drodze ruchu.
Odległość odsunięcia od frontowych segmentów działki do linii odsuniętej.
Odległość odsunięcia od tylnych segmentów działki do linii odsuniętej.
Odległość zmierzona po powierzchni nachylonej. Na przykład odległość zmierzona z punktu A do punktu B na nachyleniu 3:1 będzie większa od odległości zmierzonej w płaszczyźnie poziomej.
Odległość pomiędzy dwoma punktami zmierzona wzdłuż powierzchni terenu. Na powierzchni nachylonej odległość pomiędzy dwoma punktami można również zmierzyć jako odległość poziomą i pionową.
Odległość między dwoma punktami na podstawie strefy współrzędnych, a nie lokalnych współrzędnych: północnej i wschodniej.
Kopia obiektu z innego rysunku, przeznaczona tylko do odczytu Obiekt, do którego istnieją odnośniki, może być używany w wielu rysunkach i lokalnie w nich edytowany. Gdy oficjalna kopia obiektu zostanie zaktualizowana, w rysunkach zawierających lokalne kopie zostanie wyświetlony komunikat z informacją o możliwości ich aktualizacji zgodnie z nowymi danymi. Produkt Autodesk Civil 3D wykorzystuje dwa typy odnośników do danych: skrót do danych oraz odniesienia do programu Vault. Obydwu typów można używać w jako odnośników do powierzchni, linii trasowania, profili, sieci rurociągów oraz grup ramek widoku.
Typ odnośnika danych pomiędzy rysunkami w projekcie Vault.
Decyduje o odległościach między liniami nieciągłości dodawanymi do skarpy wzdłuż segmentów prostych. Używany podczas tworzenia powierzchni na podstawie skarpy.
Pionowa odległość od środka zakresu do środka EDM. W programie Autodesk Civil 3D wartość ta używana jest do obliczania odległości.
Długość zdefiniowana przez użytkownika używana do odsunięcia bieżącej definicji frontu do wewnątrz dzielonej działki. W przypadku użycia odsunięcia frontu, minimalna długość frontu, zamiast do frontu, zastosowana zostaje do odsunięcia frontu.
Odległość w pionie między punktem docelowym teodolitu a optycznym środkiem odbłyśnika.
Obliczenie odwrócone figury zamkniętej oblicza czwartaki i odległości między współrzędnymi i zwraca pole powierzchni. Ponieważ narożniki wyznaczone są przez dokładne wartości liczbowe (współrzędne), nie jest zwracany błąd zamknięcia.
Metoda obliczania objętości przy użyciu istniejącego obiektu programu AutoCAD (np. polilinii lub wieloboku) w celu obliczenia wykopu, nasypu lub objętości netto powierzchni ograniczonej obiektem.
Okres czasu reprezentujący odstępy, w jakich występują zjawiska takie jak silne burze. Wielkość ta służy do obliczania różnych metod sterowania przepływem w sieci rurociągów lub układzie kanałów burzowych.
Pierwotny opis punktu przed dopasowaniem kluczy opisu. Często odpowiada opisowi punktu wprowadzonemu w polu przez geodetę.
Okno wyświetlające dane w formie tabeli dla obiektów w kolekcji wybranej w obszarze narzędzi. Na przykład w przypadku wybrania grupy punktów tabela Panorama wyświetla rząd dla każdego punktu.
Dopuszczalna powierzchnia robocza dla linii trasowania. Zazwyczaj linie posiadłości należących do właścicieli rezydujących obok terenu budowy określają te ograniczenia i są nazywane liniami pasa drogowego.
Swobodny, dokowalny pasek narzędzi grupujący narzędzia do projektowania i edycji obiektów.
Przecięcie styczna-łuk. Zobacz: punkt krzywizny.
Przecięcie łuk złożony-łuk.
Rozszerzony opis punktu po przeprowadzaniu dopasowania identyfikatora opisującego.
Odległość wzdłuż linii trasowania.
Wartość pikiety na linii trasowania, sformatowana lub niesformatowana, nieuwzględniająca żadnych równań pikietażu zastosowanych do linii trasowania.
Etykieta stanowiąca odniesienie przy wskazywaniu konkretnego punktu na linii bazowej odniesienia.
Kąty i odległości pionowe są automatycznie przekształcane w kąty i odległości poziome po korekcie pętli ciągu poligonowego lub przeprowadzeniu korekty zaobserwowanych danych metodą najmniejszych kwadratów.
Poziomuj koronę.
Przecięcie styczna pionowa-łuk.
Plik, który zawiera minimum standardów projektowych dla obiektów linii trasowania lub profilu. Plik kryteriów projektowych można dostosowywać do lokalnych standardów projektowych takich jak prędkość projektowa, przechyłka, minimalna prędkość, promień oraz długość poszczególnych elementów.Zobacz także: projektowanie w oparciu o kryteria.
Rozpocznij maksymalną przechyłkę.
Punkt niski.
Rozpocznij normalną koronę.
Rozpocznij normalne pobocze.
Nieudoskonalony trakt lądu zmierzony i podzielony na działki w celu sprzedaży.
Obiekt rysunkowy programu AutoCAD (ASECCSSubassembly) definiujący geometrię komponentu używanego w przekroju korytarza. Katalogi narzędzi i paleta narzędzi programu Autodesk Civil 3D zawierają wiele wstępnie skonfigurowanych podzespołów, takich jak: pasy ruchu, krawężniki, pobocza i rowy.
Profil widoku, którego odniesienie zostało dostosowane do pikiety, w miejscu której co najmniej jeden profil wychodzi poza zakres. Taka sytuacja ma miejsce, gdy w ramach widoku profilu, dla którego użytkownik określił wysokość, nie można dokładnie odzwierciedlić pełnej rozpiętości profilu.
Punkt przecięcia łuk odwrotny-łuk.
Zakotwiczenia w etykietach zawierające elementy takie jak tekst czy grafika, oraz modyfikatory formatu charakterystyczne dla określonych cech. Pola właściwości można nazywać, a ich wartości definiować według cechy lub elementu, z którym są powiązane. Zobacz także: modyfikator.
Polecenie, które można uruchomić, gdy wykonywane jest inne polecenie. Polecenia przezroczyste mają na początku apostrof (').
Polilinia, której wszystkie wierzchołki znajdują się na tej samej rzędnej.
Polilinia, której wierzchołki znajdują się na różnych rzędnych.
Punkt, na który nacelowywany jest instrument pomiarowy w celu zmierzenia lub wyznaczenia jego rzędnej lub pozycji poziomej.
Wyznaczony wcześniej punkt służący za kierunek odniesienia do innego punktu. Ruchy przyrządu pomiarowego są zwykle ograniczone do kąta 0 stopni, a pionowy kursor krzyżowy jest ustawiony na pomiar wstecz. Wszystkie następne pomiary wykonywane są poprzez obrót przyrządu i jednoczesny ruch w górę, natomiast ruch dolny pozostaje nakierowany na pomiar wstecz. Wszystkie zmierzone kąty są zatem mierzone względem pomiaru wstecz.
Laserowe skanowanie 3D zwykle kojarzone z naziemnymi skanerami laserowymi. Terminy „High-Definition” oraz „HDS” są znakami towarowymi firmy Leica Geosystems.
Rodzaj dynamicznej linii trasowania odsunięcia rozwijającej szerokość jezdni na określonej długości w celu dostosowania takiej cechy, jak pas ruchu do skręcania lub zatoczka autobusowa. Poszerzenie to obejmuje zazwyczaj region przejścia na jednym lub obu końcach.
Wielkość płaszczyzny poziomej ograniczonej obwiednią dowolnego wieloboku.
Trójwymiarowy trójkąt powierzchni. Powierzchnia jest reprezentowana przez trójwymiarowy obiekt powierzchni lub trójwymiarowe obiekty linii.
Sieć danych rzędnych (model siatkowy TIN lub siatka). Punkty powierzchni są połączone w trójkąty lub siatkę służące z kolei do interpolacji warstwic i generowania profili i przekrojów poprzecznych. Powierzchnia przedstawia stan terenu w określonym czasie lub zdarzeniu.
Miara kąta, w którym zakres nie jest odwrócony. Nazywana także bezpośrednią.
Miara kąta, w którym zakres jest odwrócony. Nazywana także odwróconą lub pośrednią.
Powierzchnia 3D to obiekt programu AutoCAD reprezentujący powierzchnię pola 3- lub 4-bocznego, którego wszystkie wierzchołki mogą znajdować się na innych rzędnych. Modele siatkowe TIN (Triangulated Irregular Network) można wyświetlać jako powierzchnie 3D. Powierzchnie 3D można cieniować za pomocą polecenia CIENIUJ. Powierzchnie 3D można renderować za pomocą polecenia RENDER. Zobacz także: powierzchnia TIN.
Istniejący teren lub teren niezabudowany. Określany podczas tworzenia powierzchni objętościowych. Zobacz także: powierzchnia porównawcza.
Komponent obiektu korytarza. Triangulacja powierzchni jest tworzona na podstawie punktu podzespołu korytarza i kodów połączeń.
Powierzchnia tworzona przez obliczenie kubatury za pomocą siatki (metoda różnicowa) lub modelu siatkowego TIN (metoda złożona). Powierzchnia ta jest tworzona z dwóch powierzchni składającej się na warstwę. Wartości rzędnych powierzchni objętościowej stanowią właściwą różnicę pomiędzy tymi dwoma powierzchniami. Na przykład w punkcie 1000.1000 rzędna powierzchni dolnej wynosi 100, natomiast rzędna powierzchni górnej wynosi 150. Rzędna punktu 1000.1000 na powierzchni objętościowej stanowi różnicę między tymi dwoma powierzchniami, czyli wynosi 50.
Powierzchnia różnicowa utworzona ze złożenia punktów opartych na powierzchni bazowej i porównawczej. Nazywana również powierzchnią różnicową.
Różnicowa powierzchnia siatki oparta na określonych przez użytkownika powierzchniach bazowych i porównawczych. Siatkowa metoda obliczania kubatury polega na pomiarze różnicy w rzędnych między dwoma powierzchniami w każdym punkcie przecięcia siatki zdefiniowanej przez użytkownika.
Proponowana lub istniejąca powierzchnia terenu używana podczas tworzenia powierzchni objętościowych. Zobacz także: powierzchnia bazowa, powierzchnia objętościowa.
Typ powierzchni utworzonej z pliku DEM lub SDTS lub zaimportowanej z pliku LandXML. Powierzchnia siatki składa się z próbkowanego szyku rzędnych dla określonej liczby położeń terenu w regularnych odstępach.
Powierzchnia ograniczona obrysem, linią docelową i dwiema liniami rzutowania.
Określona jednostka pracy, która jest wyceniona i za którą wykonawca otrzymuje wynagrodzenie w czasie budowy projektu.
Przecięcie styczna-styczna. Zobacz: punkt przecięcia.
Obiekt zawierający dane rzędnych wzdłuż linii trasowania lub innej. Istnieją dwa główne typy profili: powierzchni i układu. Obiekty danych profilu można przeglądać w obiekcie widoku profilu.
Proces służący do modelowania końcowej powierzchni terenu.
Obiekt profilu reprezentujący istniejące rzędne terenu wzdłuż linii trasowania lub innej cechy liniowej obsługującej widoki profili. Zazwyczaj dane te są pobierane z istniejącej powierzchni lub pliku danych i składają się z szeregu połączonych linii stycznych pionowych bez zdefiniowanych łuków pionowych. W razie potrzeby można też dodać pionowe łuki.
Obiekt profilu reprezentujący końcowe rzędne terenu wzdłuż linii trasowania lub innej cechy liniowej obsługującej widoki profili. Zazwyczaj dane wynikają z projektu, a nie są pobierane z istniejącego źródła, i składają się z szeregu stycznych pionowych połączonych łukami pionowymi położonymi w każdym punkcie pionowego przecięcia (Punkt przecięcia). Profil jest także nazywany pionową linią trasowania, linią nachylenia profilu, niweletą i profilem końcowym.
Proces kojarzenia lokalnie obowiązujących standardów i norm z linią trasowania lub profilem. Standardy i normy lokalne, określające zazwyczaj wymagania dotyczące przechyłki i prędkości projektowej, są zawarte w pliku kryteriów projektowych, który można adaptować.
Plik może również określać standardy projektowe służące do automatycznego dodawania poszerzenia do linii trasowania odsunięcia dynamicznego.
Standardy z pliku kryteriów projektowych można powiązać z tworzoną linią trasowania lub profilem, aby zagwarantować, że poziome i pionowe łuki będą spełniały określone warunki minimalne. Kontrola projektu zdefiniowana przez użytkownika może służyć do identyfikacji i raportowania odchyleń od standardów i norm. Zobacz także: plik kryteriów projektowych.
Wielopłaszczyznowy odbłyśnik szklany odbijający sygnał wysłany z EDM. Na tej podstawie EDM jest w stanie wyznaczyć odległość do punktu odbicia.
Zmiana spadku poprzecznego lub „pochylenia” na łuku poziomym w celu ułatwienia zrównoważenia siły odśrodkowej pojazdu przejeżdżającego przez łuk. Zobacz także: przechyłka kolejowa.
Zmiana rzędnej torów na łuku poziomym w celu ułatwienia zrównoważenia siły odśrodkowej działającej na pociąg podczas jazdy po łuku. Zobacz także: przechyłka.
W linii kolejowej, rzędna różnicowa (mm lub cale) przy której siła działająca pionowo na koło jest równa na obu szynach.
Służy do automatycznego umieszczania figur na warstwach zdefiniowanych przez użytkownika na podstawie początkowej części nazwy figury. Na przykład przedrostek figury EP może powodować umieszczenie figur EP, EP1, EP2 i EPL na tej samej warstwie. Zastosowanie przedrostków figur w połączeniu z kluczami opisu pozwala w szerokim zakresie zautomatyzować proces budowania dobrze uporządkowanych podkładów.
W statystyce region lub obszar, w którym ze znanym prawdopodobieństwem znajduje się próbkowanie losowe. W przypadku pomiarów przedział ufności 95% oznacza, że punkt lub obserwacja z prawdopodobieństwem 95% znajduje się w regionie lub w określonym przedziale wartości parametrów.
Obiekt zawierający dane rzędnych wzdłuż linii próbkowania.
Zobacz: przekrój.
Zmiana nachylenia.
Przyrost skali pionowej w stosunku do skali poziomej używany do łatwiejszego zróżnicowania zmian nachylenia. Zobacz: skala pionowa.
W linii kolejowej, odległość między wewnętrznymi krawędziami szyn minus szerokość główki szyny. Zobacz także: szerokość toru.
Przewiezienie przez wykonawcę materiału na pewną określoną odległość z miejsca jego wydobycia (przewóz bez dodatkowej opłaty), bez opłaty. Zobacz także: wykres transportu robót ziemnych, opcje przewozu opłacanego dodatkowo.
Linia nieciągłości rysowana jako polilinia bez przyciągania do punktów rysunku. Współrzędna północna, współrzędna wschodnia i rzędna wierzchołków linii nieciągłości są określane na podstawie najbliższego punktu zawartego w danych punktów powierzchni po wygenerowaniu powierzchni.
Proces usuwania niechcianych linii TIN z powierzchni, a więc usuwania trójkątów.
Proces uzyskiwania informacji o rzędnych z istniejącego modelu terenu lub powierzchni.
Proces przysłaniania obiektów umożliwiający czytelne umieszczenie na nich tekstu. Dzięki przysłanianiu tekst jest czytelny i nie niszczy obiektów znajdujących się poniżej.
Przecięcie łuk-styczna. Zobacz: punkt styczności.
Punkty z niepowtarzalnymi identyfikatorami utworzone w znanych położeniach (współrzędna północna i wschodnia lub szerokość i długość geograficzna wraz z opcjonalną rzędną lub opisem), na które nie mają wpływu dostosowania ani korekty. Punkty kontrolne są dodawane do bazy danych pomiarów i obsługiwane w obrębie nazwanej sieci pomiarowej.
Punkt, w którym łuk odchodzi od stycznej.
Punkt znajdujący się na wykresie transportu robót ziemnych, w którym zachodzi przejście wykresu transportu robót ziemnych z wykopu do nasypu. W przypadku dokonania pomiaru dla przewozu bez dodatkowej opłaty w punktach nachylenia, najwyższy punkt (lub najniższy, jeśli znajduje się pod linią wyrównania) to punkt nachylenia. Zobacz także: linia wyrównania, linia wykresu transportu robót ziemnych.
Punkty tworzone z niepowtarzalnymi identyfikatorami, współrzędną północną i wschodnią (lub szerokością i długością geograficzną) oraz z opcjonalną rzędną i opisem. Punkt niebędący punktem kontrolnym reprezentuje punkt, którego położenie jest określone za pomocą obserwacji zredukowanych współrzędnych (N, E, Z), np. punkt utworzony za pomocą polecenia geodezyjnego NE SS. Punkt niebędący punktem kontrolnym nie jest połączony z innymi obserwacjami pomiarowymi i nie mają na niego wpływu analizy sieciowe, jednak zawiera się on w kontekście sieci pomiarowej. Punkty niebędące punktami kontrolnymi są dodawane do bazy danych pomiarowych i obsługiwane w obrębie nazwanej sieci pomiarów. Punkty niebędące punktami kontrolnymi mogą zostać przekształcone w punkty kontrolne, jeśli zostaną użyte w takim charakterze podczas tworzenia ciągu poligonowego lub w charakterze ustawienia przy tworzeniu obserwacji innych punktów, które mogą wpływać na położenia podczas analizy.
(Punkt przecięcia) Punkt, w którym spotykają się dwie styczne.
Położenie, w którym przecinają się dwie linie charakterystyczne, mimo że żadna nie ma w tym miejscu punktu geometrii. Nie można bezpośrednio edytować rzędnych tych punktów.
Punkt utworzony za pomocą funkcji pomiarowych programu Autodesk Civil 3D, takich jak importowanie dziennika polowego lub pliku LandXML zawierającego dane pomiarowe. Punkt pomiarowy może reprezentować punkt kontrolny, punkt niebędący punktem kontrolnym, ustawienie lub widok boczny. Po wstawieniu punktu pomiarowego do rysunku programu Autodesk Civil 3D utworzony zostaje specjalny punkt COGO programu Autodesk Civil 3D, którego położenie i opis można modyfikować tylko za pomocą funkcji pomiarowych programu Autodesk Civil 3D. Przykładowo: położenie punktu pomiarowego może stanowić pikieta ciągu poligonowego, której położenie zależy od wielu obserwacji z poprzednich pikiet ciągu poligonowego, z których wszystkie pochodzą ze znanego punktu kontrolnego i kierunku. W punktach pomiarowych na rysunku programu Autodesk Civil 3D wyświetlane są inne ikony niż w punktach COGO programu Autodesk Civil 3D, co pozwala na rozróżnienie pochodzenia punktów.
Punkt, w którym dwie lub więcej linii, łuków, figur lub obiektów łączy się lub przecina na płaszczyźnie dwu- lub trójwymiarowej.
(PP) Punkt, w którym dwie styczne łączą się na linii trasowania. Łuki i krzywe przejściowe również mają punkty przecięcia wskazujące, gdzie spotkałyby się styczne, gdyby zostały przedłużone na zewnątrz.
Punkt pionowego przecięcia. Zobacz: punkt pionowego przecięcia.
Punkt wyznaczający zmianę rzędnej, ale nie przerywający geometrii poziomej.
(PT) Punkt, w którym łuk spotyka się ze styczną.
Punkt na ścieżce linii lub łuku często używany do definiowania linii trasowania. Punkt wymuszający na łuku można wykorzystać jako uchwyt do sterowania położeniem łuku. Niezależnie od sposobu edycji linii trasowania, geometria musi przechodzić przez punkt wymuszający.
Punkt, w którym wykres transportu robót ziemnych przecina linię wyrównania (pikieta, przy której objętość wykopu i nasypu jest równa). Zobacz także: linia wyrównania, linia wykresu transportu robót ziemnych.
Obiekty punktów tworzone przez utworzenie lub import punktów. W niniejszej dokumentacji punkty COGO są nazywane punktami. Elementy danych skojarzone z punktem, takie jak numer punktu oraz współrzędne: północna i wschodnia, są nazywane właściwościami. Zobacz także: właściwości.
Punkt uwzględniony w zdefiniowanej liście wierzchołków dla linii nieciągłości.
Punkt projektu, którego nie można sprawdzić, a więc i edytować.
Punkt rysunku, którego współrzędnych nie można zmodyfikować. Blokada punktu obowiązuje tylko w rysunku, w którym istnieje ten punkt. Zobacz także: punkt zabezpieczony.
Punkt w pętli ciągu poligonowego, w którym ustawiony jest instrument pomiarowy i rejestrowane są obserwacje.
Powierzchnia położona wzdłuż zarysu, gdzie nie zastosowano skarpy, tworząca lukę w skarpie.
Punkt wysoki.
Ręcznie.
Prawy.
System pomiarowy, w którym 2 pi radianów równa się 360°.
Odwrotna korona.
Proces dokonywania pomiarów w terenie i konwertowania ich z 3-wymiarowych na 2-wymiarowe w celu wykorzystania pomiarów na planie. W ramach redukcji uwag dokonywana jest m.in. konwersja odległości pionowych na poziome.
Powierzchnia, na której kryteria skarp są stosowane do linii działki lub linii charakterystycznej.
Metoda równoważenia ciągu poligonowego, w której wszystkie błędy kątów rozkładają się na cały ciąg, a korekty wprowadzane są tylko w odległościach. Zmiana odległości każdego odgałęzienia dobierana jest w taki sposób, aby uzyskać jak najmniejszą sumę kwadratów.
Korekty odpowiadają błędom zamknięcia, przy czym zakłada się, że błędy zamknięcia są losowe i mają rozkład normalny. Zakłada się, że błędy kątów zostały skorygowane przed rozpoczęciem procedury korekcji wg tej reguły.
Korekcje odpowiadające błędom zamknięcia, przy których zakłada się, że na błędy te taki sam wpływ mają błędy obserwacji kątów, jak błędy obserwacji odległości. W przypadku, gdy błędy mają taki właśnie charakter, należy stosować regułę kompasu.
Zestaw automatycznych ograniczeń dla niektórych obiektów na rysunku wymuszanych przez zastosowanie określonego stylu. Na przykład w przypadku tworzenia linii trasowania można określić regułę dla promienia łuku.
Metoda równoważenia ciągu poligonowego, w której zakłada się, że na błędy zamknięcia większy wpływ mają błędy pomiaru odległości, a mniejszy — błędy pomiaru kątów. Korekty rozkładają się według stosunku szerokości geograficznej i odchylenia poszczególnych odgałęzień ciągu do sumy szerokości i odchyleń całego ciągu. Regułę przejścia należy stosować, gdy zakłada się, że na błędy zamknięcia większy wpływ mają błędy pomiaru odległości, a mniejszy — błędy pomiaru kątów.
Baza danych zarządzana przez aplikację Autodesk Vault.
Rzędna przecięcia łuk pionowy — styczna.
Patrz granica pasa drogowego.
Korekta pionowa, która powoduje, że każda linia zostanie obarczona częścią błędu zamknięcia proporcjonalnej do stosunku długości linii do całkowitej długości ciągu poligonowego (podobnie jak w regule kompasu).
Punkt na linii trasowania definiujący zmianę wartości pikiety za tym punktem.
Rysunek dodany do projektu.
Odległość pionowa od rzędnej odniesienia do punktu lub obiektu na powierzchni Ziemi. Rzędną odniesienia jest zazwyczaj poziom morza. Odpowiada współrzędnej Z w układzie współrzędnych XYZ.
Wartość odniesienia. Wszystkie rzędne lub współrzędne są ustawiane względem tej wartości. Podczas przeprowadzania pomiarów można korzystać z dwóch odniesień (poziomego i pionowego).
W globalnych układach współrzędnych rzędna odniesienia oznacza informacje o elipsoidzie i techniki używane do określenia położenia na powierzchni Ziemi. Elipsoida jest częścią definicji rzędnej odniesienia.
Rzędna pojedynczego punktu na rysunku. Używana do definiowania powierzchni zawierających niewiele danych warstwicy podczas generowania modelu siatkowego przy użyciu informacji warstwicy. Powierzchniami wymagającymi rzędnych punktu są również szczyty wzgórz, doliny i dna zagłębienia.
Metoda profilowania celu, którym jest nachylenie jako wartość H:V lub nachylenie jako wartość procentowa.
Obiekt w widoku planu rysunku rzutowany na widok profilu lub widok przekroju. Obiekty programu AutoCAD, które można rzutować, to punkty, bloki, bryły 3D oraz polilinie. Obiekty programu Autodesk Civil 3D, które można rzutować, to punkty, linie charakterystyczne oraz figury pomiarowe.
Widok terenu z góry.
Przecięcie krzywa przejściowa-łuk. Zobacz: styk krzywej przejściowej z łukiem.
Zobacz: Spatial Data Transfer Standard.
Odwzorowanie łuków przy użyciu krótkich segmentów prostoliniowych.
Element, linia lub łuk obwiedni działki.
System linii równoległych do określonego zestawu osi umieszczonych w określonych odstępach. Siatki są używane do wizualizacji powierzchni i obliczania kubatury. Siatka służy także do celów geodezyjnych.
Szereg połączonych ze sobą linii, które odzwierciedlają ustawienia instrumentów służących do dokonywania obserwacji.
Obiekt sieci przewodów rurowych zarządza kolekcją obiektów rurowych i strukturalnych używanych do przedstawiania układu rur na rysunku.
Skala porównywana do skali poziomej w celu obliczenia przeskalowania pionowego w profilach i przekrojach poprzecznych. Nie powoduje zmiany skali używanej do kreślenia rysunku.
Pikieta przecięcia łuk pionowy — styczna.
Zobacz: skrót do danych.
Obiekt umożliwiający utworzenie odnośnika danych między rysunkami w projekcie. Skrótów do danych nie używa się w projektach Vault.
Ścieżka rysowana za pomocą polilinii 2D lub 3D reprezentująca wodę płynącą w dół zbocza.
Format pliku zaprojektowany jako mechanizm przenoszenia danych przestrzennych pomiędzy różnymi systemami komputerowymi. Format SDTS umożliwia pełne przeniesienie danych (bez utraty informacji).
Styczna do krzywej odwrotnej.
Rzędna przecięcia styczna pionowa-łuk.
Pikieta przecięcia styczna pionowa-łuk.
Funkcja programu Autodesk Civil 3D umożliwiająca sprawdzenie, czy części sieci rurociągów (rury i/lub struktury) fizycznie zachodzą na siebie lub znajdują się zbyt blisko siebie (w oparciu o wstępnie zdefiniowane kryteria bliskości).
Przecięcie krzywa przejściowa-krzywa przejściowa.
Duży promień krzywej prostej na początku.
Duży promień krzywej prostej na końcu.
Mały promień krzywej prostej na początku.
Mały promień krzywej prostej na końcu.
Przecięcie krzywej przejściowej ze styczną. Zobacz: styk krzywej przejściowej ze styczną.
Odległość między punktem teoretycznym rzutowanym na grunt a faktycznym punktem odbicia wewnątrz pryzmatu.
Linia nieciągłości zdefiniowana przez wybór kolejnych punktów lub numerów punktów bądź wybrane polilinie 3D lub obiekty liniowe 3D.
Miara kąta w jednostkach dziesiętnych. Na przykład: 3°30'36" oznacza 3.51 stopnia dziesiętnego.
(DMS) Przedstawienie kąta w stopniach, minutach i sekundach, w którym pełny okrąg ma 360 stopni, każdy stopień — 60 minut, a każda minuta — 60 sekund. Typowy kierunek w pomiarze DMS wygląda następująco: N45°45'58"E. W przypadku korzystania z tego formatu 3°30'36" jest wprowadzane jako 3.3036.
lub współczynnik strat na połączeniu. Wartość właściwości hydraulicznej wykorzystywana w układach kanałów burzowych, którą można wyliczyć i zdefiniować w sieci rurociągów. Jest ona związana ze stratami energii podczas przepływu przez połączenie. Jest to wartość liczbowa bez przypisanych jednostek, którą można obliczyć automatycznie lub wprowadzić ręcznie przy użyciu aplikacji rozszerzenia Hydraflow Storm Sewers. Służy ona do obliczania niewielkich strat podczas analizy hydraulicznej.
Dwuwymiarowe (2D) pole powierzchni trójkątów obliczone na podstawie współrzędnej północnej i współrzędnej wschodniej każdego punktu trójkąta. Całkowite pole powierzchni trójkątów jest równe sumie wszystkich pól trójkątów 2D z obwiedniami powierzchni.
Odległość na łuku kołowym od punktu środkowego cięciwy do punktu środkowego wyznaczonego łuku.
Segment linii prostej tworzący część linii trasowania lub profilu. Długośći stycznych są mierzone jako odległości w płaszczyźnie poziomej pomiędzy dwoma punktami końcowymi.
(ST) Punkt, w którym krzywa przejściowa styka się ze styczną.
(SC) Punkt, w którym krzywa przejściowa styka się z łukiem.
Punkt na linii trasowania, gdzie łuk styka się z krzywą przejściową.
Logiczna kolekcja ustawień mających zastosowanie do klasy obiektów. Style upraszczają stosowanie ustawień poprzez możliwość odwołania się do stylu. Modyfikacja stylu powoduje zmianę wszystkich odnoszących się do niego obiektów.
Znacznik położenia punktu. Symbole punktów są tworzone podczas dodawania punktów do rysunku w celu ich reprezentowania. Styl punktu, do którego istnieją odnośniki punktu, opisuje sposób rysowania symbolu punktu.
Kolekcja domyślnych ustawień i stylów używanych do tworzenia rysunku.
Domyślny format nazw, który może być zwiększany w przypadku każdego nowego obiektu tego typu.
Odległość kątowa zmierzona na południku na północ lub południe od równika.
W linii kolejowej, odległość między wewnętrznymi krawędziami główek szyn. Zobacz także: prześwit.
Opisuje rozmiar rury. Rzeczywiste wymiary niektórych rur pokrywają się z ich średnicami nominalnymi, ale w przypadku wielu rur ich wymiary nominalne nie pokrywają się z ich rzeczywistymi wymiarami.
Etykieta komponentu, który zawiera odnośniki do innych obiektów Autodesk Civil 3D.
Gdy etykieta jest przeciągana z punktu początkowego, można zmienić układ jej tekstu przez określenie ustawień wyrównania i wysokości tekstu oraz relacji z granicami.
Zbiór obiektów zarządzanych we wspólnej typologii. Obiektami występującymi w topologii są: działki, linie trasowania, profilowania. Zobacz także: topologia.
Akronim od Triangular Irregular Network. TIN to najczęściej wykorzystywana metoda interpolacji danych rzędnych. Punkty są połączone w trójkąty, które służą do interpolacji warstwic oraz generowania profili i przekrojów poprzecznych. Linie tworzące triangulację powierzchni są nazywane liniami TIN. Zobacz także: powierzchnia 3D.
Cechy powierzchni rzeczywistej Ziemi.
Zestaw połączeń geometrycznych pomiędzy obiektami. Obiekty połączone topologią zachowują między sobą powiązania. W programie Autodesk Civil 3D obiekty korzystające z tej samej topologii są grupowane w obszar. Zobacz także: obszar.
Wydobyty materiał, który należy przetransportować na odległość większą niż określona dla przewozu bez dodatkowej opłaty. Zobacz także: opcje przewozu bez dodatkowej opłaty, wykres transportu robót ziemnych.
Metoda obliczeń stosowana podczas tworzenia modelu siatkowego. Na podstawie zestawu punktów danych za pomocą triangulacji Delaunaya tworzony jest zestaw linii łączących każdy punkt z jego rzeczywistymi sąsiadami.
Przecięcie styczna-krzywa przejściowa.
Przesuwalny punkt obiektu, który można przeciągać w celu dynamicznej edycji obiektu.
Unikalny identyfikator obiektu rysunku, wykorzystywany przez oprogramowanie jako odniesienie. Użytkownicy zwykle nie muszą nic wiedzieć o uchwytach, chyba że korzystają z Edytora skrótów do danych.
Wyznaczanie azymutu na podstawie gwiazd, a nie kompasu.
Wyznaczanie azymutu na podstawie obserwacji słońca, a nie za pomocą kompasu. Zmiana spadku poprzecznego lub „pochylenia” na łuku poziomym w celu ułatwienia zrównoważenia siły odśrodkowej pojazdu przejeżdżającego przez łuk.
Ukop utworzony w pikiecie wzdłuż linii trasowania umożliwiający uzyskanie materiału służącego za wsad do wykresu transportu robót ziemnych. Zobacz także: usypisko.
Kolekcja właściwości i stylów mających zastosowanie do obiektu.
Ustawienia są ustawieniami instrumentu zdefiniowanymi w bazie danych pomiarowych.
Usuwanie punktów wzdłuż wybranej polilinii reprezentującej warstwicę. Współczynniki usuwania wierzchołków określają liczbę usuwanych punktów. Usuwanie wierzchołków można zastosować do zmniejszenia ilości informacji punktowych pobieranych z warstwic, które mogą nie być potrzebne do wygenerowania dokładnej powierzchni. Zobacz także: współczynniki usuwania wierzchołków.
Obszar, który został utworzony w pikiecie wzdłuż linii trasowania, na który zrzucany jest wycięty materiał usunięty z wykresu transportu robót ziemnych. Zobacz także: urobisko.
Przecięcie złożonego łuku pionowego.
Rzędna przecięcia złożonego łuku pionowego.
Pikieta przecięcia złożonego łuku pionowego.
Przecięcie odwrotnego łuku pionowego.
Rzędna przecięcia odwrotnego łuku pionowego.
Pikieta przecięcia odwrotnego łuku pionowego.
Różnica pomiędzy dwoma powierzchniami na rysunku, zazwyczaj istniejącą powierzchnią terenu i końcową powierzchnią terenu, używana do obliczania kubatury.
Linia łącząca punkty o tej samej rzędnej lub wartości względnej w stosunku do określonej rzędnej odniesienia.
Punkt, w którym łączą się co najmniej dwa zakończenia segmentów działek.
Odległość mierzona do punktu, w którym zbliżający się pojazd wchodzi w pole widzenia kierowcy na niepodzielonej drodze. Służy do obliczania pionowych łuków wypukłych.
Punkt utworzony z niepowtarzalnym identyfikatorem, będący wynikiem względnych obserwacji (np. kąty, odległości, kąty pionowe i wysokości docelowe), pobrany z pikiety pomiarowej lub ustawienia w celu zlokalizowania punktu, który nie będzie służył jako baza rozszerzenia pomiaru. Na przykład w jednej z pikiet ciągu poligonowego można wyznaczyć punkty lokalizacji murów, drzew, budynków i miejsc podmokłych.
Zbiór powiązanych profili rysowanych w osobnych, pionowo zorientowanych widokach profili. Zwykle profil osi jest zawarty w jednym widoku profilu, a jego prawe i lewe przesunięcia są rysowane w widokach profilu umieszczonych powyżej i poniżej widoku profilu osi.
Obiekt zarządzający graficznym wyświetlaniem obiektów danych profilu na rysunku. Widok profilu jest wykresem o dwóch osiach podstawowych: oś X reprezentuje odległość poziomą wzdłuż linii trasowania, do której istnieją odnośniki (lub innej cechy liniowej). Oś Y reprezentuje rzędne. Obiekty widoku profilu mogą również zawierać komponenty wyświetlania siatki i zestawy danych.
Analiza szczegółowych wymagań odnośnie wycinania i wypełniania wzdłuż linii trasowania. Raport wielkości wyjściowych zawiera informacje na temat całkowitej kubatury materiałów wymaganych do utworzenia wykończonej powierzchni nachylenia, w tym procesu usuwania istniejącego terenu i wypełniania go innym materiałem, takim jak gruby grys.
Trójwymiarowy obiekt siatkowy (wielobok). Każda jego powierzchnia może mieć wiele wierzchołków.
Punkty końcowe definiujące segmenty zarysu o położeniu XYZ i pikietażu rozpoczynającym się w pierwszym wierzchołku.
Ustawienia mające zastosowanie do określonego wystąpienia obiektu.
Właściwość zdefiniowana przez użytkownika w celu przypisania wartości do punktów lub działek. Punkty i działki mają wiele właściwości domyślnych, ale właściwości zdefiniowane przez użytkownika umożliwiają w razie potrzeby określenie innych.
Graficzny wskaźnik w kształcie rombu, który wskazuje położenie centroidy skarpy. Kliknięcie wskaźnika środka prawym przyciskiem myszy powoduje wyświetlenie menu kontekstowego Skarpa.
Ustawienia używane do zmniejszenia nadmiarowych punktów wzdłuż warstwic przez ignorowanie wierzchołków warstwic położonych blisko siebie lub wzdłuż linii prostej. Większa odległość i kąt odchylenia powodują usunięcie większej liczby punktów.
Odległość liniowa w kierunku północnym od linii wschód-zachód, która przechodzi przez początek siatki. Odpowiada współrzędnej Y w układzie współrzędnych XYZ.
Odległość liniowa w kierunku wschodnim od linii północ-południe przechodzącej przez początek siatki. Odpowiada współrzędnej X w układzie współrzędnych XYZ.
Wartości określające dokładnie położenie punktu na trzech płaszczyznach w przestrzeni: X, Y i Z (współrzędna wschodnia, współrzędna północna i rzędna).
Proces, w wyniku którego dane powierzchni są interpolowane i ekstrapolowane w celu uzyskania dodatkowych wartości rzędnych. Kriging i interpolacja punktów sąsiednich (NNI) to dwie metody wygładzania powierzchni.
Czas potrzebny na przewiezienie danej objętości wydobytego materiału na pewną odległość. Wykres transportu robót ziemnych to wizualna reprezentacja całkowitej objętości materiału w projekcie pochodzącego z wykopu i nasypu. Wykresy transportu robót ziemnych (wraz z podsumowaniami skarpy) stanowią podstawowe narzędzia wykonawcy w zamówieniach związanych z pracami ziemnymi.Zobacz także: opcje przewozu bez dodatkowej opłaty, opcje przewozu opłacanego dodatkowo.
Typ zdefiniowanej przez użytkownika właściwości o wstępnie zdefiniowanych wartościach, które można wybrać z listy.
Proces wyznaczania palikami punktów kontrolnych w obszarze objętym pomiarem. Na przykład po umieszczeniu punktów na rysunku lub po zaprojektowaniu linii trasowania można utworzyć raporty wyznaczania z listą współrzędnych palików. Inna osoba może następnie na podstawie tych raportów rozmieścić paliki lub skorygować ich położenie.
Grafiki, takie jak groty strzałek, znaczniki lub żabki niwelacyjne wyświetlane na końcu linii, łuków lub krzywych przejściowych.
Położenie pikiety ciągu poligonowego względem położenia tej samej pikiety, wyznaczonego na podstawie innego zestawu obserwacji lub trasy pomiaru.
Obiekt, do którego stosowane są kryteria profilowania. Linia bazowa może być otwartą lub zamkniętą figurą 2D lub 3D, która jest linią charakterystyczną, linią działki lub figurą mierniczą. Zobacz także: linia charakterystyczna.
Wartość ustawienia, która zastępuje inną wartość ustawioną na następnym wyższym poziomie.
Całkowita wielkość (mm lub cale) o jaką szyny są podnoszone lub obniżane na łuku.
Nazwana kolekcja w bazie danych pomiarowych dostarczająca kontekst dla określonych danych zaimportowanych z użyciem poleceń importowania danych pomiarowych, takich jak Importuj dane geodezyjne LandXML czy kreator Importuj dane pomiarowe.
Obiekt rysunkowy programu Autodesk Civil 3D (AECCAssembly) zarządzający kolekcją komponentów podzespołów, takich jak pas ruchu, krawężniki, pobocza i rowy, tworzących elementy strukturalne jezdni lub innej struktury korytarzowej.
Zespół zastępczy używany podczas tworzenia obiektu skrzyżowania, jeśli nie można znaleźć zespołu, do którego występują odniesienia. Zespół pusty zazwyczaj nie zawiera żadnych innych podzespołów oprócz oznaczonego punktu. Zobacz także: zestaw zespołów.
Rama graficzna skojarzona z obiektem widoku profilu lub obiektem widoku przekroju. Zestaw danych zawiera opis dla widoku profilu lub przekroju, a także dla macierzystej linii trasowania. Niektóre typowe opisy obejmują: dane rzędnych, pikiety i głębokości wykopu/nasypu.
Kolekcja definicji etykiet dla wielu typów etykiet, np. etykiet pikiet i etykiet punktów geometrii. Etykieta pikiety linii trasowania może się na przykład składać z etykiet pikiet głównych, etykiet pikiet pomocniczych i etykiet punktów geometrii.
Plik określający składnię poleceń tworzenia połączeń szkicu określonych w kodzie pola. Element będący krawędzią nawierzchni może zostać w kodzie pola określony skrótem EP lub EOP; zestaw skrótów jest częścią standardu kodowania pól ustalonego w firmie. W kodzie pola nazwie elementu towarzyszy kod szkicu, na przykład „EP B”, gdzie „EP” jest nazwą elementu, a „B” jest kodem szkicu rozpoczynającym figurę pomiarową.
Określony przez użytkownika zbiór najczęściej wykorzystywanych kontroli projektu. Zestawu kontroli projektu należy dokonać podczas lub po utworzeniu linii trasowania lub profilu za pomocą okna dialogowego właściwości obiektu. Zobacz także: kontrola projektu.
Zestaw zespołów określonych (wskazywanych przez odniesienia) przez plik zestawu zespołów używany podczas tworzenia obiektu skrzyżowania (projektu skrzyżowania).
Obszary gromadzenia się opadów deszczu wyznaczone jako obszary, z których następuje spływ. Podstawowy przepływ w strumieniu zazwyczaj również pochodzi z tej samej powierzchni.
Dopływ powierzchniowy jeziora, strumienia lub systemu odwadniającego.
Złącze rozgałęzione (takie jak trójnik lub czwórnik) dzieli przepływu w sieci ciśnieniowej na dwa lub więcej kierunki.
Zobacz: złącze rozgałęzione i złączka kątowa.
Złączka kątowa powoduje zmianę kierunku przepływu w sieci ciśnieniowej. Kolanka, zwane również zagięciami, występują ze standardowymi kątami: 90º (czasami nazywane ¼ lub pełna zagięcie), 45º (1/8), 22.5º (1/16) i 11.25º (1/32).
Zmniejszanie równania pikietażu.
Komponent etykiety będący zazwyczaj znakiem (lub krótką linią) wstawionym w szeregu prostopadłym względem innego obiektu, np. linii lub łuku.
Zobacz: symbol punktu.
Wartość liczbowa reprezentująca przepływ w sieci rurociągów lub układzie kanałów burzowych zgodnie z określeniem użytkownika.
Różnica nachyleń pobocza.
Zwiększanie równania pikietażu.