Część, która jest edytowana. W otwartym pliku części część jest aktywna i gotowa do edycji. W pliku zespołu, przed edycją, należy wybrać daną część w przeglądarce lub oknie graficznym. Jeśli część lub podzespół zostały wcześniej ukryte lub wyznaczone jako tło, przed uaktywnieniem danej części lub podzespołu należy je najpierw odblokować. Część aktywna może być edytowana. Zobacz również tło, część dostępna, a także część niewyświetlana.
Bieżący szkic do edycji.
W rysunkach styl domyślny jest skojarzony z aktywnym standardem.
Geometria skojarzona charakteryzuje się jednokierunkowym połączeniem parametrycznym między geometrią macierzystą a pochodną. Geometria pochodna rzutowana z części macierzystej jest zależna od geometrii macierzystej. Geometria pochodna jest aktualizowana po zmodyfikowaniu części macierzystej.
Geometria adaptacyjna jest zależna dwustronnie. Jedna część jest oznaczana jako geometria stała, a jej adaptacyjne odpowiedniki są aktualizowane na podstawie zmian geometrii stałej. Przy każdej zmianie części z adaptacyjnej na stałą zmiany wprowadzone w części powodują wprowadzenie zmian w jej adaptacyjnych odpowiednikach.
Element, który może zmieniać rozmiary po zastosowaniu ograniczenia do innych elementów. Poszczególne elementy części można oznaczyć jako adaptacyjne za pomocą menu kontekstowego. Elementy są ograniczone do określonego rozmiaru, chyba że zostały oznaczone jako adaptacyjne.
Częściowo ograniczona geometria części może zmieniać rozmiar po oznaczeniu jej jako części adaptacyjnej w zespole. Wiązania zespołu ustawiają części adaptacyjne względem innych części i powodują adaptację topologii części do elementów części w pełni ograniczonych. Elementy częściowo ograniczone w pliku części mogą zmieniać rozmiar zgodnie z wiązaniami zespołu i położeniem innych części.
Stan części, która nie jest ograniczona do określonego rozmiaru lub kształtu. Domyślnie części są sztywnymi bryłami, mogą być jednak oznaczone jako adaptacyjne w menu kontekstowym lub na karcie Wystąpienie w oknie dialogowym Właściwości. Topologię części adaptacyjnej można modyfikować, używając wiązań zespołu w celu dopasowania rozmiaru i kształtu do innych części. W przypadku zespołów jedno wystąpienie ustawia stan adaptacji dla wielu położeń komponentu.
Oznaczenie komponentu zawierającego częściowo ograniczone części lub podzespoły w kontekście danego zespołu. Jeśli zespół adaptacyjny jest ograniczony w obrębie swojego zespołu macierzystego lub do komponentu w innym zespole, następuje zmiana rozmiaru częściowo ograniczonych elementów części adaptacyjnej. Przykładowo, adaptacyjne podzespoły tłoka i korbowodu zmieniają rozmiary i ustawienie po wstawieniu ich do zespołu cylindra silnika.
Geometria konstrukcyjna (taka jak punkty konstrukcyjne, płaszczyzny konstrukcyjne i osie konstrukcyjne) wewnątrz części, która jest ustawiana względem geometrii innych części. Przykładowo, określenie położenia przeciągnięcia 3D zależy od adaptacyjnych punktów konstrukcyjnych ustawionych względem innych komponentów w zespole. Położenie elementów konstrukcyjnych jest dostosowywane do zmian wprowadzonych w geometrii odniesienia.
Narzędzie przygotowawcze, które umożliwia wykorzystanie danych programu Autodesk Inventor w powiązanych systemach w zastosowaniach mechanicznych, elektrycznych i hydraulicznych (MEP).
Wymiar liniowy równoległy do linii stanowiącej minimalną odległość między dwoma punktami pomiaru.
Otwarty okrąg przy wierzchołku symbolu spoiny wskazujący, że spoina znajduje się wokół całego łącza.
Wyłącza wszystkie elementy pochodne zespołu, co wpływa na szybkość wczytywania pliku zespołu. Podzespoły są całkowicie wyłączone, więc ich struktura do przeglądania nie jest widoczna. Opcja Wyłączenie wszystkich komponentów umożliwia wczytywanie zespołu o najmniejszym możliwym rozmiarze.
Wyłącza wszystkie komponenty oznaczone jako elementy Content Center i nie wczytuje ich wystąpień do pamięci. Na przykład rozważmy sytuację, gdy w projekcie występuje sto łączników. Jeżeli pliki elementów Content Center przechowywane są zdalnie, to może to spowolnić sieć.
Wyłącza wszystkie części na wszystkich poziomach struktury zespołu. Wczytywane są podzespoły. Można sprawdzić strukturę zespołu, wiązania oraz inne atrybuty bez wczytywania plików części.
Style w aktualnym dokumencie i bibliotece stylów.
Wymiar używany do pokazywania dwóch kompatybilnych jednostek miary. Nazywany również wymiarem zamiennym lub podwójnym.
Wiązanie zespołu, za pomocą którego sterowany jest kąt między płaszczyznami na dwóch komponentach w zespole.
Wymiar, który oznacza kąt utworzony przez dwie linie.
Patrz szyk elementów.
Geometria może być zdefiniowana w szkicu za pomocą czterech sposobów: łuk ze środka (określany przez punkt środkowy i dwa punkty na krzywej), łuk z trzech punktów (określany przez dwa punkty końcowe i promień), łuk styczny (określany z punktu końcowego krzywej do innego punktu) i łuk styczny lub prostopadły do krzywej (tworzony za pomocą narzędzia Linia).
W przypadku wystąpienia spoin, takich jak połączenie w kształcie litery T, istnieją dwa możliwe miejsca na spoinę. Strona połączenia, na którą wskazuje strzałka, jest określana jako strona główna. Spoina strony głównej jest zbudowana zgodnie z instrukcjami podanymi pod linią odniesienia dla symbolu ANSI i powyżej linii odniesienia dla wszystkich innych standardów.
Proporcja między wysokością a szerokością. Na przykład rozmiar bitmapy używanej w szkicu może być zmieniany przy zachowaniu pierwotnego współczynnika proporcji. Stosunek długości do szerokości nie zmienia się.
Co najmniej dwa komponenty (części lub podzespoły) używane jako pojedynczy model. Zespół zazwyczaj zawiera wiele komponentów ustawionych bezwzględnie i względnie (w zależności od wymogów) z wiązaniami definiującymi rozmiar i położenie. Komponenty zespołu mogą zawierać elementy zdefiniowane wewnętrznie w zespole. Masa i właściwości materiału mogą być dziedziczone z indywidualnych plików części.
Elementy (fazowanie, wycięcie wyciągnięte, otwór, ścieg spoiny) utworzone i zapisane w pliku zespołu. Topologia nie jest przekazywana plikom komponentów. Używane do definiowania określonych procesów produkcyjnych takich jak pogłębianie i obróbka po spoinowaniu.
Zasady określające położenie części w zespole względem innych części tego zespołu. Wiązania eliminują stopnie swobody. Wiązania zespołu zawierają wiązania kątowe, równoległe, zestawiające i styczne. Wiązania mogą być wstawiane pomiędzy powierzchniami elementów, krawędziami części, punktami, osiami i elementami konstrukcyjnymi części, takimi jak płaszczyzny, osie i punkty.
W zespole są to komponenty rozmieszczone w szyk kołowy lub prostokątny. Wszystkie elementy w szyku są identyczne. Szyki zespołu używane są do wstawiania wielu śrub i otworów lub do symetrycznego ustawienia dowolnego komponentu lub komponentów. Szyk zespołu może być skojarzony z szykiem elementu i w takiej sytuacji będzie uaktualniany podczas edycji szyku elementu.
Zobacz widok prezentacji.
Drzewo struktury zespołu znajdujące się w przeglądarce, które graficznie ilustruje zależności pomiędzy komponentami w modelu zespołu. Struktura zespołu pokazuje przynależność wiązań i komponentów wewnątrz podzespołu. Ogólnie, położenie komponentu w strukturze zespołu może być porównane do kolejności montażu w czasie produkcji.
Widok rysunku skojarzony z widokiem reprezentacji projektu w środowisku zespołu, który jest automatycznie aktualizowany w momencie dokonania zmian reprezentacji widoku projektu w środowisku zespołu.
W projekcie konstrukcji blachowej, widoki rozwinięcia blachy są skojarzone z modelem 3D, podobnie jak rzuty rysunku. Po zmianie modelu widok rozwinięcia blachy jest uaktualniany. Jednakże, wymiary rozwinięcia blachy nie powodują uaktualnienia modeli 3D.
W szykach szkicu wszystkie elementy szkicu są ze sobą w pełni związane jako grupa. Zmiany dokonywane w elemencie aktualizują wszystkie pozostałe elementy w szyku. Jeśli podczas tworzenia lub edycji szyku skojarzenie elementów zostanie usunięte, to wiązania także będą usunięte. Geometria szyku staje się geometrią skopiowaną bez skojarzeń z innymi elementami.
Podczas tworzenia odsunięcia z elipsy, zamiast prawdziwej elipsy matematycznej tworzony jest splajn skojarzony, jeśli punkt wyboru odsunięcia nie pokazuje macierzystej osi elipsy. Powstaje wtedy splajn równo oddalony od elipsy.
Opcja, która jest dostępna zarówno w poleceniu Wyciągnięcie proste, jak i w poleceniu Obrót, umożliwia wyciągnięcie proste lub obrócenie profilu 2D w dodatnim i ujemnym kierunku jednocześnie, z różnymi wartościami liniową i kątową.
Opis służący do zarządzania danymi dotyczący informacji o danej części podzespołu. W zespole lub zestawieniu materiałów atrybut typowo odnosi się do konkretnej właściwości na poziomie pliku, która może zostać włączona do strukturalnego zestawienia materiałów.
Tworzy splajn programu Autodesk Inventor przy użyciu tej samej metody, co w programie AutoCAD.
Technologia ponownego łączenia, która automatycznie przesuwa styczne powierzchnie i tworzy nowe połączenia, jeśli jest to wymagane. Jest ona dostępna domyślnie w modelowaniu części, we wzorze, w środowiskach edycji bryły dla poleceń Przesuń powierzchnię i Utwórz pogrubienie.
Ustawienie wyboru wykorzystywane podczas tworzenia zaokrągleń 3D. Jeśli automatyczny łańcuch krawędzi jest włączony, wybierając krawędź automatycznie zostaną wybrane wszystkie styczne do niej krawędzie.
Linia symetrii obracanego elementu.
Rodzaj rzutu prostopadłego tworzony przez rzutowanie linii prostopadłych do płaszczyzny rzutowania lub powierzchni, pokazujący model 3D jako pochylony z widocznymi płaszczyznami X, Y i Z. Na przykład rzut izometryczny jest rzutem aksonometrycznym.
Pierwszy tworzony w części element. Może być to importowana bryła bazowa (format pliku .sat lub .step), która jako element bazowy będzie miała stały rozmiar. Elementy szkicowane lub wstawione dodają szczegóły do elementu bazowego i są ustawiane względem siebie za pomocą wiązań wymiarowych lub geometrycznych. Element bazowy powinien reprezentować najprostszy kształt w części.
Model w formacie pliku SAT lub STEP importowany do programu Autodesk Inventor jako element bazowy (pierwszy element w modelu). Bryła bazowa jest w pełni zwymiarowana; jej rozmiar może być zmieniany jedynie z poziomu poleceń środowiska Bryły, choć bryła może być modyfikowana poprzez dodawanie elementów.
Zazwyczaj poziomy element konstrukcji ramy, który jest często poddawany analizie nośności łożyska.
W projekcie konstrukcji blachowej połączenie narożnika może zostać zamienione na zagięcie. Zagięcie jest małym kątem pomiędzy powierzchniami, które przedstawiają proces produkcyjny, w którym zagięcia są używane w płaskim szyku do tworzenia części 3D.
W projekcie konstrukcji blachowej jest to współczynnik stosowany do zamiany zagięcia w stan rozwinięty. Grubość materiału, typ i promień zagięcia są używane do obliczania wielkości zniekształcenia.
W projekcie konstrukcji blachowej linie zagięcia mogą być wyświetlone w widoku rysunkowym rozwinięcia blachy, aby pokazać początek, środek i koniec strefy zagięcia.
W projekcie konstrukcji blachowej jest to niewielkie nadcięcie na końcu zagięcia, które zapobiega przed rozerwaniem metalu.
W projekcie konstrukcji blachowej jest to obszar, w którym ma miejsce zniekształcenie materiału, a w przypadku rozwinięcia blachy zazwyczaj oznacza obszar pomiędzy liniami zagięcia.
W kontekście zespołu jest dokument opisujący detale komponentów, takie jak nazwa, materiał, i dokładność. Zestawienie informacji o komponentach może być jedno lub wielopoziomowe (rozbite).
Technika projektowania zespołu, która polega na dodawaniu w pierwszej kolejności zaprojektowanych komponentów do modelu zespołu i ustawieniu ich używając wiązań zespołu.
Wirtualny prostokąt przedstawiający zakres obrazu w programie Autodesk Inventor. Podczas umieszczania obrazu w szkicu wiązania i wymiary mogą zostać zastosowane do otaczającego prostokąta, co pozwala na odpowiednie ustawienie obrazu.
Widok rysunkowy podzielony za pomocą linii przerwanych i perspektywicznych. Pozwala zobaczyć komponent i jego trudno dostępne obszary, które w nierozbitym widoku są zbyt małe, aby wyświetlić je w czytelnej skali.
Graficzna hierarchia pokazująca zależności między elementami geometrycznymi w częściach, zespołach i rysunkach. Ikony przedstawiają szkice, elementy, wiązania lub atrybuty dla każdego modelu. Obiekty pokazywane są w przeglądarce w kolejności, w jakiej zostały utworzone. Obiekty można edytować, zmieniać ich nazwy, usuwać, kopiować i przesuwać w inne miejsca w przeglądarce.
W pamięci komputera jest to ostatnio użyte rozwiązanie, w wyniku którego został utworzony funkcjonalny szkic lub dane systemowe. Na przykład jeśli dana część zawiera Szkic edytowany poza macierzystym zespołem, to zespół wyświetli komunikat ostrzegający, że zmiany w części mogą nie zostać odzwierciedlone, ponieważ ostatnio znane (podręczne) dane są używane do przedstawienia tej części w zespole.
Struktura folderu Microsoft Windows. Foldery katalogu są używane do zarządzania elementami iFeature w strukturze zdefiniowanej przez użytkownika.
Oś, wokół której profil jest obracany (element wykonany poprzez obrót) lub przeciągany (element wykonany poprzez przeciągnięcie). Aby zautomatyzować wybór linii środkowej, prawym przyciskiem myszy kliknij krzywą, a następnie zmień typ linii na linię środkową.
Punkt konstrukcyjny umieszczony na przecięciu domyślnych powierzchni odniesienia w pliku części lub zespołu.
Element wstawiany powodujący ścięcie krawędzi części, zdefiniowany poprzez położenie, rozmiar i kąt.
W strukturalnym układzie zespołu element pochodny jest zależny od innego (macierzystego) elementu. Charakterystycznym przykładem jest wycięcie, które zależy od elementu bazowego. W przeglądarce element podrzędny lub zależny znajduje się pod swoim elementem nadrzędnym. Element pochodny może być macierzystym dla innych elementów. W większości przypadków usunięcie elementu pochodnego nie wpływa na element macierzysty.
Geometria zdefiniowana w szkicach za pomocą dwóch sposobów: okrąg ze środka (definiowany przez punkt środkowy okręgu i punkt na obwodzie okręgu) i okrąg styczny (definiowany jako styczny do trzech linii na obwodzie).
Wiązanie geometryczne, które wiąże ze sobą dwa punkty lub wiąże punkt z krzywą. Po zastosowaniu tego wiązania do punktów środkowych dwóch okręgów, łuków lub elips, wynik będzie identyczny, jak po zastosowaniu wiązania koncentrycznego.
Wiązanie geometryczne, którego zastosowanie powoduje ustawienie wzdłuż tej samej linii co najmniej dwóch krzywych lub osi elipsy. W zespole wiązanie współliniowe jest uzyskiwane za pomocą wiązania zestawiającego pomiędzy dwoma liniami, krawędziami lub osiami.
Wykonuje operacje wycinania, łączenia i przecięcia na wybranych bryłach.
Część lub podzespół umieszczony w innym zespole. Komponenty zespołu mogą być pojedynczymi częściami lub połączonymi częściami, które działają jako jednostka (lub podzespół). Komponenty można traktować jako części wewnątrz innych zespołów.
Grupa indywidualnych wiązań iMate, wybranych i nazwanych w przeglądarce, które są wykorzystywane jako jednostka. W zespole, gdy komponent ze złożonym wiązaniem iMate jest dopasowywany do innego komponentu ze złożonym wiązaniem iMate o takiej samej nazwie, wszystkie wiązania w zbiorze wiązań iMate są od razu rozwiązywane.
Wiązanie geometryczne, którego zastosowanie powoduje ustawienie dwóch okręgów, łuków lub elips tak, aby były współśrodkowe. Wynik jest identyczny jak po wstawieniu wiązania zgodności zastosowanego do środków krzywych.
Plik określający opcje otwierania plików programów AutoCAD lub zapisywania plików w formacie DWG lub DXF.
Punkt, który można zdefiniować w celu jego wykorzystania do wnioskowania lub przeskakiwania do innej geometrii. Można dodawać punkty połączenia i używać ich do ustalania położenia symboli szkicu, tabelek rysunkowych i innych obiektów rysunków.
Zaokrąglenie, które posiada taki sam promień wzdłuż całej jego długości. Użyj karty Stałe znajdującej się w oknie dialogowym Zaokrąglenie, aby wybrać krawędzie i określić stały promień zaokrąglenia.
Zasady rządzące położeniem, nachyleniem, stycznością, wymiarami i powiązaniami między geometrią szkicu lub względnym położeniem pomiędzy częściami w zespole. Wiązania geometryczne sterują kształtami i powiązaniami między elementami szkicu lub komponentami zespołu. Wiązania wymiarowe sterują rozmiarem. Zastosowanie wiązań eliminuje stopnie swobody.
Importowane dane pozostają w środowisku konstrukcyjnym przed podniesieniem ich poziomu do środowiska części. Na przykład podczas importowania danych w formacie IGES lub SAT, w przeglądarce umieszczana jest ikona Konstrukcyjny z grupami danych poniżej. W aktywnym środowisku konstrukcyjnym narzędzia pozwalają modyfikować geometrię, usuwając na przykład błędy w importowanych danych.
Geometria używana do wspomagania w tworzeniu szkiców lub elementów, lecz nie używana do definiowania profili ani ścieżek. Styl linii wyznacza krzywą jako geometrię szkicu.
Szkic włączony do elementu, jak np. szkic użyty w operacji wyciągnięcia. Zasadniczo szkic jest wykorzystywany przez element.
Przeciągnięcie kursora z prawej strony w lewo powoduje utworzenie okna wyboru. Wybierane są obiekty znajdujące się w całości wewnątrz okna zawierającego.
Menu pojawiające się po naciśnięciu prawego przycisku myszy. Wyświetla polecenia i pomoc dla bieżącej operacji.
Zestaw wielkości (wizualnie reprezentowanych za pomocą osi X, Y i Z) określających położenie punktów, linii, krzywych i powierzchni w pliku części i zespołu. Domyślnie wyświetlana jest siatka na aktywnej płaszczyźnie szkicu układu współrzędnych.
W projekcie konstrukcji blachowej przerwanie narożnika powoduje zastosowanie dowolnego promienia lub krawędzi fazowania do końca kołnierza.
W projekcie konstrukcji blachowej połączenie narożnika stanowi zestawienie krawędzi w miejscu połączenia dwóch zagięć, w tym także wyrównanie lub zachodzenie krawędzi i połączenie kątowych kołnierzy, oraz wstawia podcięcie narożnika.
W projekcie konstrukcji blachowej jest to niewielkie wycięcie zapobiegające rozerwaniu, umieszczone w miejscu połączenia dwóch zagięć.
W modelu konstrukcji spawanej spoiny kosmetyczne są elementami graficznymi spawanych krawędzi. W skład spoin kosmetycznych wchodzi wiele różnych spoin. Nie zmieniają one masy zespołu i nie mogą być używane podczas wykrywania kolizji. Spoiny kosmetyczne znajdują się w grupie elementu Spoiny.
Obiekty geometryczne w szkicu, włączając linie, łuki, okręgi, splajny i elipsy.
Każda część iPart generowana przez generator części iPart jest niepowtarzalnym elementem, którego parametry, właściwości i inne wartości są zachowane w osadzonym arkuszu kalkulacyjnym. Każdy wiersz w arkuszu kalkulacyjnym przedstawia indywidualną, niepowtarzalną część iPart. Jeśli niestandardowa część iPart jest używana w zespole, to wartości określane podczas definiowania części iPart mogą być modyfikowane (np. długość, szerokość lub grubość).
W projekcie konstrukcji blachowej wycięcia są szkicowanymi kształtami, które określają materiał do usunięcia z pojedynczej powierzchni, z danej głębokości lub całą część 3D.
Dla ram całkowita długość podłoża wymagana do utworzenia elementu konstrukcji (włącznie z materiałem niezbędnym dla obróbek zakończeń obu końców).
Lista wycięć to tabela pokazująca komponenty z wymiarami oraz informacje o obróbce za pomocą wycinania dla celów produkcji i obliczeń. Dla każdego zakończenia elementu ramy tworzona jest domyślna właściwość o nazwie CUTDETAIL(n), którą można dodawać jako notatkę do listy wycięć.
Jedna z trzech operacji logicznych (wycinanie, łączenie i przecinanie), za pomocą których określane są powiązania między elementem szkicowanym a elementem istniejącym. Wycinanie usuwa objętość elementu szkicowanego z elementu istniejącego. Ta operacja nie jest dostępna dla elementu bazowego.
Używana do tymczasowego wyświetlania przekroju zespołu w celu zdefiniowania nowych elementów. Płaszczyzna cięcia jest istniejącą powierzchnią zdefiniowaną na podstawie domyślnej płaszczyzny konstrukcyjnej wewnątrz jednego z komponentów części zespołu.
Powierzchnia do chodzenia po platformie, zwykle zbudowana z płyt rombowych lub rozłożonego metalu.
Wartości wyznaczające zakres ruchu obiektu. W zespołach bryła swobodna w przestrzeni nieposiadająca wiązań z inną bryłą utwierdzoną może być przesuwana wzdłuż trzech osi i obracana wzdłuż trzech kolejnych osi. Bryle takiej przypisuje się sześć stopni swobody. Wiązania usuwają stopnie swobody poprzez ograniczenie możliwości zmiany geometrii szkicu lub swobody ruchu bryły.
W strukturze przeglądarki jest to przeciąganie elementów lub komponentów w kierunku od górnego poziomu.
Elementy zależne geometrycznie od innego elementu, jak np. fazowania i zaokrąglenia.
Nowa część używająca istniejącej części programu Autodesk Inventor jako swojego elementu bazowego. Podczas wstawiania części można ją skalować lub wykonywać jej lustrzane odbicie, a za pomocą dodatkowych elementów bryłę można dalej modyfikować. Część pochodna jest połączona z pierwotną częścią i może być uaktualniana, aby odzwierciedlić zmiany wykonane w pierwotnej części.
Element bazowy w nowej części, która pochodzi od istniejącej części programu Autodesk Inventor. Podczas tworzenia części pochodnej, część jest importowana jako element bazowy. Element bazowy jest wyświetlony na liście w przeglądarce jako element typu część pochodna. Elementy modelowania części mogą modyfikować element części pochodnej.
Patrz elementy iFeature.
Główny rysunek lub szkic 2D narysowany w skali o małym poziomie szczegółów w celu pokazania znanych parametrów projektowych dla danego zagadnienia lub projektu. Układ projektu to dynamiczny dokument, który pod koniec procesu projektowania staje się coraz mniej użyteczny. Układ projektu jest zastępowany przez szczegółowe projekty części i zespołu.
Właściwości pliku, których można używać do szukania plików programu Autodesk Inventor i zarządzania nimi. Właściwości projektu można również używać w celu przechowywania i automatycznego aktualizowania informacji w tabelkach rysunkowych, na listach części, w zestawieniach elementów i symbolach szkicu. Patrz również właściwości iProperties.
Nazwany i zapisany widok zespołu, w którym komponenty posiadają wybiórczo określone właściwości, zazwyczaj służący do prezentacji uporządkowanego środowiska pracy. Widok projektu ukazuje takie właściwości, jak stan wyboru (włączony lub wyłączony), stan widoczności, wygląd, powiększenie i kąt widoku. Reprezentacja widoku projektu może być odpowiednio nazwana, a po jej przywołaniu komponenty będą pokazywane zgodnie z określonymi właściwościami widoku.
Wymiar sterujący rozmiarem okręgu lub łuku w szkicu lub widoku rysunkowym. Może być ustawiony jako słała liczba, jako zmienna w równaniu, lub w połączeniu z parametrycznym plikiem. W widokach rysunkowych wymiar średnicy może być zaprojektowany jako wymiar sterujący (zmieniający rozmiary modelu) lub wymiar odniesienia (nie zmieniający rozmiarów modelu).
Kiedy okno Wprowadzanie dynamiczne (Komunikaty narzędzi) jest włączone, pola wprowadzania wartości wyświetlają wartości biegunowego układu współrzędnych (odległość i kąt) w momencie pojawienia się monitów dla drugiego punktu. Przesunięcie kursora powoduje zmianę wartości wymiarowych. Naciśnij klawisz TAB, aby przejść do wartości, którą chcesz zmienić.
Ustawienia kontrolujące domyślny format dla opisów wymiarowania w rysunkach. Użytkownik konfiguruje style wymiarowania w szablonie lub rysunku przed umieszczeniem wymiarów, opisów otworów i innych opisów.
Wymiary parametryczne, które kontrolują rozmiar szkicu. Podczas zmiany wymiarów, zmieniają się rozmiary szkicu. Wiązania wymiarowe mogą być wyrażone jako wartości stałe, zmienne w równaniach, lub w plikach parametrycznych.
Interfejs, który umożliwia użytkownikowi dopasowanie i zmianę model za pomocą manipulatora, podczas oglądania zmian w czasie rzeczywistym. Wyniki interakcji są dynamiczne, widoczne i przewidywalne. Użytkownik koncentruje się na geometrii wyświetlanej w kanwach, zamiast na obsłudze elementów interfejsu, takich jak wstążka, przeglądarka i okno dialogowe.
Zobacz wyświetlanie w obszarze projektowania, manipulatory, mini pasek narzędzi, oznaczenia wyboru i pole do wprowadzania wartości
Działanie, które następuje po innym wybranym działaniu w procesie zależnym od kolejności. Takimi działaniami są na przykład działania obróbki po spoinie następujące po działaniach związanych ze ściegami spoiny i przygotowaniem spoiny.
Patrz pochylenie ściany.
Pochylenie stosowane do powierzchni części, np. aby umożliwić wyjęcie elementu z formy. Kąt pochylenia może być stosowany podczas wyciągania szkicu lub do wybranych powierzchni.
Płaska powierzchnia używana do określania kierunku kąta pochylenia.
Szczególny widok w rysunku, który nie zawiera odwzorowania modelu 3D. Widok szkicu zawiera jeden lub więcej powiązanych szkiców. Umieść widok szkicu i utwórz rysunek bez skojarzonego modelu lub użyj widoku szkicu, aby uzupełnić szczegóły brakujące w modelu .
Podczas importowania pliku programu AutoCAD jako rysunku programu Autodesk Inventor dane są umieszczane w widoku szkicu. Wymiary, tekst i inne komentarze umieszczane są na arkuszu rysunkowym, a geometria w skojarzonym szkicu.
Charakterystyczne wytyczne dla widoków rysunkowych, opisów i notatek, które zapewniają jednorodne przedstawienie informacji. Standardy rysunkowe ułatwiają wymianę informacji między różnymi użytkownikami, dostawcami i producentami.
Formaty arkusza, formaty tabelki rysunkowej, szablony ramki i symbole szkicu zdefiniowane w rysunku lub szablonie rysunkowym. Zasoby projektowe wyświetlane są na liście w folderze zasobów rysunkowych w przeglądarce. Można zdefiniować nowe zasoby rysunkowe i dodać je do folderu.
Zasoby rysunkowe są używane do dodawania do rysunku nowych arkuszy, tabelek rysunkowych, ramek lub do dodawania notatek do arkusza lub widoku rysunku.
Wymiar nieparametryczny zawarty w nawiasach wskazujący bieżącą wartość geometrii. Jego wartość jest uaktualniana przy zmianie rozmiaru geometrii, ale zmiana wymiaru nie powoduje zmiany rozmiaru geometrii.
Wymiar parametryczny określający rozmiar geometrii szkicu i zmieniający szkic wraz po zmianie jego wartości.
Element skopiowany i powtórzony w szyku prostokątnym lub kołowym, lub jego lustrzane odbicie.
Zobacz komunikaty narzędzi (HUD)
Aktywowanie i edytowanie komponentu w kontekście zespołu. Z wyjątkiem aktywnego komponentu, wszystkie komponenty pokazywane są jako krawędziowo i nie mogą być wybierane. Zmiany zapisywane są w pliku części lub podzespołu. Aby ponownie uaktywnić zespół, należy dwukrotnie kliknąć zespół najwyższego poziomu w przeglądarce.
Plik, w którym zapisywane są wiązania po zastosowaniu lub podczas tworzenia albo edytowania komponentów lokalnie. Celem edycji może być plik części, podzespół lub zespół na górnym poziomie aktywowany lokalnie.
Krzywa łącząca dwie powierzchnie modelu.
W zaokrągleniu łączy ze sobą wszystkie krawędzie styczne z krawędziami do zaokrąglenia.
Grupa krawędzi wybierana podczas tworzenia zaokrąglenia 3D. Promień zaokrąglenia i wszystkie opcje zaokrąglenia są identyczne dla wszystkich krawędzi w pojedynczym zestawie krawędzi.
Geometria tworzona z przecięcia walca i powierzchni kątowej.
W otwartym pliku zespołu jest to część w całości wczytana do pamięci, która może być aktywowana lokalnie w celu edytowania. Części wstawione są udostępniane automatycznie.
Geometria elementu konstrukcji, w której łączy się on z innym elementem konstrukcji ramy. Obróbki zakończeń mogą zawierać połączenia narożnikowe, nakładkowe, czołowe i inne.
Domniemany punkt znajdujący się na końcach krzywych. Punkty końcowe mogą być włączane w wiązaniach, wymiarach i punktach zatrzasku.
Uwagi dołączane do elementu, części, zespołu, wiązania zespołu lub innego obiektu w celu udokumentowania procesu projektowania i podjętych decyzji. Za pomocą programu Autodesk Inventor można podglądać i edytować notatnik inżyniera oraz zarządzać nim.
Wiązanie geometryczne powodujące wyrównanie łuków i okręgów lub wyrównanie długości wybranych linii.
Wyrażenia matematyczne, mogące zawierać od pojedynczych liczb do złożonych wyrażeń algebraicznych i trygonometrycznych wykorzystujących parametry jako zmienne. Każdy parametr ma własne niepowtarzalne równanie. Można podać równanie jako wartość wymiaru, elementu, odsunięcia lub parametru.
Równania Autodesk Inventor obsługują większość powszechnie używanych operatorów matematycznych, ale nie obsługują dodawania i odejmowania w wykładnikach potęgi. Wykładnik ujemny można utworzyć za pomocą wyrażenia ul/jednostki (na przykład ul/min oznacza min-1).
Widok, w którym części zespołu są rozdzielone, aby nie utrudniać widoczności. Kierunek i odległość, na jaką mogą być przesuwane części, zależą od ustawień określonych podczas konfiguracji widoku. Widoki rozbite definiowane są w pliku prezentacji zespołu, a następnie wykorzystywane w celu dodania widoków rozbitych do rysunku.
Wyrażenie matematyczne określające zależności między jednym zbiorem składników a syntaktycznym zbiorem innych składników, używając do tego operacji matematycznych, funkcji i operatorów logicznych. W odróżnieniu od równań (których strony są równe), wyrażenia mogą zawierać nierówności, takie jak większy niż, większy niż lub równy, mniejszy niż, mniejszy niż lub równy oraz inne zależności.
Ramy tego typu używane są w platformach, przejściach i klatkach schodowych wykorzystywanych do obsługi i użytkowania skomplikowanych maszyn. Ramy zewnętrzne można budować podczas instalowania maszyn lub wyposażenia, lub podczas budowania maszyn.
Proces kopiowania elementu z modelu części i umieszczanie go w pliku elementu. Wydzielony element może być przywrócony z folderu (katalogu) Windows i umieszczony w pliku części.
Element tworzony przez dodanie głębokości do szkicowanego profilu. Kształt elementu jest kontrolowany poprzez kształt profilu, rozmiar wyciągnięcia i kąt pochylenia. Jeżeli element wyciągnięcia prostego nie jest pierwszym elementem, jego zależność od istniejącego elementu lub bryły jest określona poprzez wybraną operację logiczną (łączenie, cięcie lub przecięcie) i bryły uczestniczące w tej operacji, jeżeli istnieje wiele brył. Ewentualnie można utworzyć nową bryłę.
Ograniczona powierzchnia, która definiuje część obiektu, taka jak powierzchnia części lub powierzchnia w zszyciu.
Pochylenie zastosowane do powierzchni części w celu wykonania ścięcia powierzchni lub umożliwienia wyjęcia części z formy. Pochylenie definiowane jest przez ścianę, kierunek wyciągnięcia, kąt i ustaloną krawędź lub styczną powierzchnię.
Parametryczna geometria, która tworzy lub modyfikuje części lub zespoły. Zależności między elementami definiowane są poprzez wiązania geometryczne i wymiarowe. Istnieją różne rodzaje elementów, np. szkicowane, umieszczane i powielane elementy, elementy konstrukcyjne i elementy zespołu. Elementy łączą się w skomplikowane modele części lub zespołów. Indywidualne elementy mogą być modyfikowane zgodnie z potrzebami.
Patrz Wiązania.
Plik tworzony po uzyskaniu elementu iFeature z elementu, szkicu lub podzespołu. Element iFeature jest umieszczany w pliku elementu (.ide) i może być wyszukiwany według nazwy i położenia w pliku części lub podzespołu.
Zobacz komponent uczestnika.
Polecenie Edycja szkicu modyfikuje element, zmieniając wymiary jego szkicu. Po wybraniu polecenia Edycja szkicu z poziomu okna graficznego lub przeglądarki, element (i wszystkie elementy utworzone po nim) jest tymczasowo ukrywany, a pokazywany jest jego pierwotny szkic. Po modyfikacji szkicu element jest uaktualniany o dokonane zmiany, a wszystkie elementy pojawiają się ponownie.
Element wstawiany stosowany do krawędzi i narożników w modelu 3D. Zaokrąglenie definiowane jest poprzez typ, promień i położenie.
Łuk o określonym promieniu umieszczany w narożniku przecięcia dwóch linii za pomocą narzędzia Zaokrąglenie szkicu.
Patrz spoiny lite i spoiny kosmetyczne.
Komponent połączony bezpośrednio z ikoną zespołu górnego poziomu w przeglądarce zespołu. Komponent najwyższego poziomu może być indywidualną częścią lub podzespołem zawierającym wiele części lub podzespołów.
Punkt definiujący, który nie przesuwa się przy rozwiązywaniu splajnu. Punkty początkowe i końcowe oraz punkty wewnętrzne powiązane z inną geometrią są punktami dopasowania.
Symbol z wierzchołka symbolu spawania, który wskazuje, aby utworzyć spaw w tym miejscu. Symbole spawania bez flagi wskazują wykonanie spawu w warsztacie.
Podzespół, który może być ustawiony w zespole najwyższego poziomu, jednocześnie pozwalający na kierowanie lub przesuwanie własnego częściowo ograniczonego położenia z poziomu macierzystego. Jest to użyteczne w przypadku projektowania kinematycznych mechanizmów.
Wiązanie zespołu polegające na ustawieniu w tym samym kierunku wskazanych wektorów normalnych powierzchni wybranych ścian. Wstawienie wiązań równoległych eliminuje trzy stopnie swobody (dwa obrotu i jeden przesunięcia).
Ruch - wrażliwy na ruch widok modelu części albo zespołu. W trybie Kamera perspektywiczna możesz użyć myszy i klawiszy poleceń, aby nawigować wewnętrznymi częściami modelu z pełnym zasięgiem ruchu pomiędzy osiami X, Y i Z.
Modele części i zespołów tworzone w innym systemie CAD.
Komponent mechaniczny zwykle złożony ze spawanych członów konstrukcji, który służy jako komponent fundamentu maszyny lub jako zewnętrzny podest dostępowy. Ramy są zwykle pojedynczym elementem zestawienia komponentów.
Reprezentacja modelu krawędziowego 2D/3D lub pełnej bryły ramy, która składa się z prostych segmentów liniowych.
Krzywizna Gaussa powierzchni w punkcie jest iloczynem krzywizn głównych w tym punkcie. Płaszczyzna styczna każdego punktu z dodatnią krzywizną Gaussa dotyka powierzchnię w jednym punkcie, podczas gdy płaszczyzna styczna każdego punktu z ujemną krzywizną Gaussa przecina powierzchnię. Każdy punkt z zerową krzywizną średnią ma ujemną lub zerową krzywiznę Gaussa.
Zasady definiujące zależności geometryczne elementów szkicu i sterujące zmianami kształtu lub rozmiaru szkicu. Niektóre wiązania są wnioskowane zgodnie z kształtami szkicu, a inne mogą być wstawiane ręcznie, aby wyeliminować stopnie swobody. Do wiązań geometrycznych zaliczamy wiązanie zgodności, współliniowe, koncentryczne, równości, ustalenia, poziome, równoległe, prostopadłe, styczne i pionowe.
Aktywna powierzchnia modelowania, w której tworzone i edytowane są szkice, wiązania, elementy, części i zespoły. W oknie graficznym można obracać, powiększać i pomniejszać modele oraz wyświetlać właściwości, takie jak wygląd, materiał i oświetlenie.
Cień rzucany pod widocznym modelem jest dynamicznie aktualizowany podczas przenoszenia bądź obracania modelu. Efekt jest podobny do cienia rzucanego na tło pod modelem.
Część lub podzespół, w którym zostały wyeliminowane wszystkie stopnie swobody względem początku zespołu. Część lub podzespół można umieścić bez odniesienia do innych części. Jest to stały punkt w przestrzeni. Pierwsza część lub podzespół umieszczone w pliku zespołu są automatycznie unieruchamiane, mimo że położenie może zostać usunięte lub przeniesione w późniejszym czasie, jeśli będzie to konieczne.
Punkt konstrukcyjny utworzony w części lub zespole reprezentujący stały punkt w przestrzeni. Nieruchomy punkt konstrukcyjny jest oznaczony w przeglądarce za pomocą symbolu szpilki. W pliku części narzędzie Obróć/Przesuń 3D wyświetlane jest podczas tworzenia punktu i udostępnia określone transformacje ze stałego punktu. Narzędzie Obróć/Przesuń 3D nie jest dostępne w zespołach.
Możliwości renderowania udostępniane przez kartę graficzną komputera. Dane techniczne karty graficznej, poziom funkcji, pamięć RAM itp. określają wydajność renderowania.
Program Autodesk Inventor może przedłużyć przyległe powierzchnie, aby przecinały się, lub je naprawić, np. po usunięciu powierzchni zaokrąglenia. Naprawienie jest niemożliwe, na przykład po usunięciu powierzchni sześcianu.
Nazywane też wprowadzaniem dynamicznym, komunikaty narzędzi (HUD) w środowisku szkicu, jest to interfejs użytkownika, znajdujący się obok kursora, aby pomóc w skupieniu się na obszarze szkicowania. Pola wprowadzania wartości w pobliżu kursora będą wyświetlać informacje aktualizowane na bieżąco w miarę przesuwania kursora.
Jeśli polecenie Linia, Okrąg, Łuk, Prostokąt lub Punkt szkicu jest aktywne, w polach wprowadzania wartości będzie miejsce na wpisanie danych przez użytkownika. Za pomocą klawisza TAB można przełączać pomiędzy polami wprowadzania wartości.
Folder wyświetlany w przeglądarce dla każdej sekwencji w prezentacji zespołu. Komponenty można przeciągać do ukrytego folderu dla sekwencji, aby ukryć je na czas trwania tej sekwencji w animacji.
Element geometryczny definiowany przez typ otworu, rozmiar i wymiary. Otwór wymaga wskazania szkicu punktu środkowego w celu ustalenia jego początku i położenia.
Identyfikator alfanumeryczny dodawany do każdego otworu w tabeli otworów.
Wiązanie geometryczne, które powoduje ustawienie wybranych linii, osi elipsy lub pary punktów równolegle do osi X układu współrzędnych szkicu lub ustawienie dwóch wybranych punktów (końców krzywej, środka, symetrii lub punktu szkicu) w takiej samej odległości od pierwotnej osi (takiej samej współrzędnej Y).
Wymiar kontrolujący rozmiar krzywych równoległych do osi X w szkicach i widokach rysunkowych. Może być ustawiony jako słała liczba, jako zmienna w równaniu lub w połączeniu z parametrycznym plikiem. W widokach rysunkowych może być zaprojektowany jako wymiar sterowany (zmieniający rozmiary modelu) lub wymiar odniesienia (niezmieniający rozmiarów modelu).
Komponent, który został utworzony za pomocą szablonu iCopy. Wyniki mogą dotyczyć pojedynczego komponentu lub szyku na podstawie podobnych komponentów, których kształt jest modyfikowany przez definicję ścieżki.
Komponent, który łączy funkcję modelowania szkieletowego i adaptacyjności, zapewniając podstawę do umieszczania podobnych komponentów w zespole. Wynik uzyskany za pomocą szablonu iCopy może dotyczyć pojedynczego komponentu lub szyku składającego się z podobnych komponentów.
Elementy, szkice lub podzespoły, które mogą być użyte w kilku projektach, zaprojektowane są jako elementy iFeature i zapisane w pliku z rozszerzeniem .ide. Aby dodać element iFeature użyj Eksploratora Windows w celu przeciągnięcia nazwy pliku do aktywnego pliku części. W celu zmiany rozmiaru elementu iFeature, edytuj jego szkic lub definicje elementu lub połącz go z parametrami definiującymi jego rozmiar. Element iFeature można precyzyjnie ustawić za pomocą wiązań geometrycznych i wymiarów.
Tworzona przy tworzeniu lub wnioskowaniu iMate dla geometrii. Po dopasowaniu w zespole rozwiązaniem będzie wynik iMate.
Wiązania zespołu używające jednego lub kilku definicji iMate.
Jedna połowa wiązania zdefiniowana w pliku komponentu. Używane w celu automatycznego ustawienia komponentu w zespole podczas dopasowania do wiązania iMate o takiej samej nazwie ale w innej części. Możliwe jest nadanie jednoznacznej nazwy w celu opisania jego zastosowania.
Część utworzona z generatora części iPart, której wielokrotne konfiguracje znajdują się w oddzielnych wierszach w osadzonym arkuszu kalkulacyjnym zdefiniowanym w generatorze iPart. Konstruktor w generatorze iPart określa parametry, właściwości, elementy, wiązania iMate i inne wartości do łączenia lub wykluczenia z indywidualnej części iPart. Nie można modyfikować części standardowych, niestandardowe części iPart zawierają dowolne wartości, które mogą być modyfikowane podczas użycia części.
Interfejs użytkownika, który jest nałożony na rzutnię, aby wspomóc operacje Bezpośrednia manipulacja. Najczęściej, w wyświetlaniu w kanwie znajduje się mały pasek narzędzi z opcjami poleceń, manipulatorami, oraz oznaczeniami wyboru, co umożliwia bezpośrednie i przewidywalne oddziaływanie z modelem 3D.
Krawędzie modelu, wierzchołki, linie 2D i łuki wstawiane z istniejących części do szkicu 3D używając narzędzia Dołącz. Dołączona geometria jest zamieniana na geometrię 3D i może być użyta w ścieżce szkicu dla operacji przeciągnięcia 3D.
Drugorzędny plik projektu określony w projekcie. Jeśli używany jest włączony plik ścieżki, program Autodesk Inventor wyszuka położeń określanych w obydwu projektach w celu rozwiązania połączeń i odniesień pomiędzy plikami. Często za pomocą dołączonej ścieżki pliku określane są położenia grupy roboczej w sieci.
Wiązanie sprzeczne z innymi wiązaniami już umieszczonymi, a zatem bez możliwości jego rozwiązania. W przypadku zespołów przykłady wiązań niezgodnych zawierają żądane wiązanie zestawiające, jeśli wymagane jest wiązanie równoległe (odwrócone normalne powierzchni), topologia bryły sztywnej jest sprzeczna lub nie został ustawiony stan Adaptacyjny.
Proces przekształcania wiązań zespołu na definicje iMate przechowywane razem z częścią.
Przełącznik kontekstu powoduje przełączenie z poziomu macierzystego zespołu do pochodnego zespołu, takiego jak podzespół lub poszczególna część. Aktywowany podzespół lub część może być edytowany, przesuwany, powiązany lub zmodyfikowany w inny sposób. Część, podzespół lub zespół aktywowane na miejscu zmieniają cel edycji na aktywny obiekt.
Element konstrukcyjny utworzony podczas tworzenia innego elementu konstrukcyjnego. Na przykład tworząc punkt konstrukcyjny, można kliknąć prawym przyciskiem myszki i wybrać płaszczyznę lub oś konstrukcyjną. Można kontynuować wybór i tworzyć elementy konstrukcyjne dopóki nie zostanie utworzony odpowiedni punkt konstrukcyjny. Wewnętrzne elementy konstrukcyjne zależne są od aktywnego polecenia elementu konstrukcyjnego, w którym były one utworzone.
Punkt zdefiniowany przez użytkownika, do którego jest dołączany kursor podczas wstawiania symbolu szkicu w rysunku. Jeśli punkt wstawiania w przypadku symbolu szkicu nie zostanie określony, kursor jest dołączany do środka geometrii symbolu.
Objętość tworzona, jeśli fragmenty wielu komponentów zajmują wspólną przestrzeń. Wyświetlana jest objętość współdzielona przez przecinające się komponenty; indywidualne komponenty mogą być modyfikowane w celu usunięcia kolizji.
Spoina, która nie jest ciągła wzdłuż własnej długości. W zależności od standardu wymagane są dwie lub trzy wartości. Możliwymi wartościami są długość, nachylenie, odstęp oraz liczba.
Rama stanowiąca podstawę budowanej maszyny. Ramy można zespawać, poddać obróbce maszynowej, a następnie pomalować lub zabezpieczyć w inny sposób, lub przymocować je do siebie za pomocą materiałów, takich jak stal nierdzewna lub aluminium, które nie zostały poddane końcowej obróbce.
Jedna z trzech operacji logicznych (wycinanie, łączenie i przecinanie), za pomocą których określane są powiązania między elementem szkicowanym a elementem istniejącym. Przecinanie tworzy nowy element ze współdzielonej objętości elementu szkicowanego i elementu istniejącego. Materiał, który nie jest zawarty we wspólnej objętości zostanie usunięty. Ta operacja nie jest dostępna dla elementu bazowego.
Patrz część niewyświetlana.
Właściwości pliku, których można użyć do wyszukiwania plików programu Autodesk Inventor i zarządzania nimi. Właściwości iProperties można również używać w celu przechowywania i automatycznego aktualizowania informacji w tabelkach rysunkowych, na listach części, w zestawieniach elementów i symbolach szkicu. Patrz także właściwości projektowe.
Środowisko współpracy, w którym konstruktorzy kopiują wszystkie pliki z serwera do osobistych przestrzeni roboczych przed rozpoczęciem pracy z nimi. Plik projektu dla wyizolowanego środowiska określa osobistą przestrzeń roboczą i dowolne dodatkowe ścieżki położenia.
Typ rzutu prostopadłego, w którym model 3D jest ustawiony tak, że każda z trzech podstawowych płaszczyzn modelu (X, Y i Z) ma taki sam stopień ekspozycji względem kąta obserwacji.
W projekcie konstrukcji blachowej oznacza odsunięcie materiału w celu uzyskania pokrywania się materiału.
Jedna z trzech operacji logicznych (wycinanie, łączenie i przecinanie), za pomocą których określane są powiązania między elementem szkicowanym a elementem istniejącym. Łączenie dodaje objętość elementu szkicowanego do elementu istniejącego. Ta operacja nie jest dostępna dla elementu bazowego.
Miejsce, w którym jeden człon konstrukcji łączy się z innym członem konstrukcji ramy. W wielu ramach te miejsca definiują warunki spawania. Połączenia najczęściej występują na obu końcach członu konstrukcji.
Animacja utworzona w następujący sposób: obiekty są rozmieszczane i w kluczowych momentach sekwencji ruchu wykonywane są 'zdjęcia'. Te kluczowe momenty lub kluczowe ramki stają się ustalonymi w czasie punktami, przez które przechodzi animacja.
Wartość użyta do zdefiniowania wystąpienia części iPart lub elementu iFeature sterowanego tabelą, który jest używany w modelu. Część iPart lub element iFeature sterowany tabelą musi posiadać co najmniej jeden klucz podstawowy i osiem kluczy drugorzędnych. Klucze są numerowane po zdefiniowaniu w generatorze iPart i sterują dostępnymi wartościami w trakcie używania części. Na przykład wartości podstawowego klucza filtrują dostępne wartości kluczy drugorzędnych.
Ramy platform występują często na wielu poziomach, otaczając duży element, a poziomy te często wymagają dostępu z drabinek. Drabinki mogą składać się z kilku równoległych pionowych członów konstrukcyjnych połączonych różnymi typami szczebli.
Pojedynczy komponent w drzewie zespołu lub komponent w zespole.
Położenia plików nie są edytowane. Biblioteki mogą zawierać zakupione lub znormalizowane części użyte w zespołach programu Autodesk Inventor, generatory i składniki iPart lub inne wewnętrznie opracowane części znormalizowane. Do biblioteki często odwołuje się wiele projektów. Każdy projekt określa położenia własnych bibliotek.
Patrz elementy iFeature.
Prosta krzywa ograniczona przez dwa punkty końcowe. Narzędzie Linia znajdujące się na karcie Szkic łączy ze sobą segmenty linii i tworzy łuki styczne lub prostopadłe do istniejących krzywych. Segmenty i łuki łączone są automatyczne za pomocą wiązań zgodności w ich punktach końcowych.
Style zawarte w aktualnym dokumencie. Standardowo style zawarte w wybranym standardowym rysunku są dostępne w dokumencie.
Ikony blokady w polach wprowadzania wartości Wprowadzania dynamicznego (komunikatów narzędzi) wiążą kursor podanymi wartościami.
Element szkicowany określany przez warunek styczności, zakończenie i kolejność szkiców. Za pomocą wyciągnięć złożonych na nieprzecinających się płaszczyznach szkicu łączone są co najmniej dwa różne kształty szkiców. Opcjonalnie, można utworzyć nową bryłę.
Zamknięty kształt szkicu, który jako granice może zawierać szkicowane krzywe, krawędzie i płaskie powierzchnie.
Grupa powierzchni, która może zawierać puste przestrzenie. Bryła części lub bryła powierzchniowa powinna zawierać przynajmniej jedną bryłę. Na przykład po narysowaniu w szkicu dwóch osobnych prostokątów i zastosowaniu dla każdego z nich wyciągnięcia prostego powstaje część złożona z dwóch brył. Po utworzeniu dwóch osobnych linii (niepołączonych) i zastosowaniu dla nich wyciągnięcia prostego powstaje powierzchnia złożona z dwóch brył.
Elementy zespołu dodane do folderu Obróbka w zespole konstrukcji spawanych. Elementy obróbki dodawane są po zastosowaniu ściegów spoiny w zespole konstrukcji spawanej, co często ma wpływ na wiele komponentów zespołu. Otwory i wycięcia wyciągane są typowymi elementami obróbki po spawaniu.
Folder w środowisku konstrukcji spawanej obrazujący operacje usuwania blachy wykonywane po spawaniu. Działanie obróbki często wpływa na wiele komponentów zespołu. Otwory i wycięcia wyciągane są typowymi elementami obróbki po spawaniu.
Interaktywne obiekty kanw, które ułatwiają użytkownikowi manipulację elementami przy różnych zadaniach związanych z manipulowaniem i edycją. Przykłady to:
1) strzałka odległości do dynamicznego przeciągania odległości wyciągnięcia prostego jednego lub większej liczby profili 2D.
2) strzałka obrotowa do dynamicznego obracania profili 2D wokół pojedynczej osi.
3) sfera do wyznaczania środka otworu lub ustalania kąta zwężania wyciągnięcia.
Właściwość opisująca przezroczystość obrazu wstawianego w szkicu. Kiedy maska jest stosowana w obrazie, kolor maski jest określany przez prawy dolny piksel obrazu.
Patrz właściwości fizyczne.
Wiązanie zespołu łączące ze sobą elementy za pomocą położenia normalnej do powierzchni i dowolnego odsunięcia. Zazwyczaj po zastosowaniu wiązań zestawiających następuje przesunięcie dwóch zewnętrznych ścian części, tak że normalne do nich wskazują przeciwne kierunki. Wiązania zestawiające mogą być użyte do łączenia punktów, linii, krawędzi lub osi, oraz do dopasowania średnic niepowiązanych walców.
Właściwości definiowane przez określony materiał zapisane w plikach indywidualnych części. Właściwości obejmują moduł Younga, współczynnik Poissona, ciepło właściwe, gęstość, granicę plastyczności, wytrzymałość na rozciąganie, rozszerzalność liniową i przewodność cieplną.
Technika projektowania zespołu łącząca aspekty zarówno techniki modelowania od góry do dołu jak i od dołu do góry. Zespoły projektowane za pomocą techniki od środka zazwyczaj posiadają stałe wyposażenie lub wymagania, lecz również wymagają rozwiązań projektowych użytkownika.
Środek symetrii segmentu linii.
Tworzy gładszą krzywą, bardziej atrakcyjną wizualnie i o lepszym rozkładzie krzywizny. Ponieważ splajny zawierają więcej danych, powierzchnie generowane na podstawie splajnów dopasowywanych z wykorzystaniem minimalnej energii są przeliczane wolniej, niż w przypadku pozostałych typów krzywizn splajnów.
Znajdujący się blisko wybranego obiektu w oknie graficznym, mały pasek narzędzi wyświetla w kanwie przyciski, za pomocą których można uzyskać szybki dostęp do często używanych poleceń i opcji poleceń.
Błąd wiązania, który następuje w zespole, kiedy komponent jest ograniczony w miejscu, ale dalsze modyfikacje odnoszą się do jednej z ograniczonych części. Geometria włączona do wiązania nie jest dłużej dostępna. Może się tak zdarzyć, jeżeli geometria została wykorzystana przez kolejną operację na elemencie lub jeżeli element zawierający geometrię został usunięty lub wyłączony.
W elementach lub komponentach rozmieszczonych w szyku, położenie wewnątrz logicznego określenia wskazującego pominięcie lub wyłączenie wystąpienia.
Określa zamierzone współczynniki ruchu pomiędzy komponentami zespołu przez obrót (koła zębate i koła pasowe) lub obrót i przesunięcie (zębatka i wałek zębaty). Pierwszy wskazany komponent porusza się względem drugiego wybranego komponentu.
Plik części zawierający więcej niż jeden korpus bryłowy. Każda bryła może zawierać niezależną kolekcję elementów lub elementów współdzielonych. Każdą bryłę można wyeksportować jako oddzielny plik części po zakończeniu projektowania.
Zbiór pojedynczych widoków płaszczyzn prostopadłych używany do wyświetlania obiektu za pomocą jednej płaszczyzny widoku na rzut. Na przykład rzutowanie normalne jest jednym widokiem w zbiorze rzutowania wielu widoków.
Część lub zespół tworzone przy użyciu programu Autodesk Inventor. Komponent rodzimy może być tworzony w pliku części lub na miejscu w pliku zespołu.
Profil zamknięty wewnątrz granic innego profilu. Profile zagnieżdżone mogą być wybrane i wyciągnięte za pomocą pojedynczej operacji. Na przykład okręgi koncentryczne mogą być wybrane i wyciągnięte w celu utworzenia rury.
Operacja na pliku części tworząca nową bryłę. Korpus bryłowy może zawierać niepowtarzalny zestaw cech, niezależny od innych brył w części wielobryłowej. Elementy mogą być również współdzielone z innymi bryłami.
Część, która nie jest potrzebna dla edycji w bieżącej sesji projektu, ale jest udostępniana dla celów kontekstowych. Części, które nie są dostępne, zazwyczaj są całkowicie ustawione i zostały wstawione na wczesnym etapie procesu projektowania zespołu. W otwartym pliku zespołu części są oznaczone jako niedostępne w oknie graficznym i przeglądarce i nie mogą być wybierane.
Wielkość wybrana, aby uzyskać ustaloną wartość w określonym kontekście matematycznym. Przykładami stałych liczbowych są liczba pi, współczynniki konwersji jednostek w systemach metrycznym i angielskim i temperatura zamarzania wody.
Ustawienie komponentu, zazwyczaj w wielopoziomowych zespołach, gdy komponent jest powtarzany jako wynik wielu wstawień pojedynczej części lub podzespołu.
Kopiuje i ustawia wybraną geometrię szkicu na określoną odległość od oryginalnej. Domyślnie odsunięta geometria jest ograniczona na jednakową odległość od oryginalnej geometrii.
Połączony lub osadzony w programie Autodesk Inventor obiekt utworzony w zewnętrznej aplikacji.
Tryb wyświetlania, w którym wszystkie punkty modelu są rzutowane wzdłuż linii równoległych do ekranu.
Wskaźnik początku wyznacza punkt początkowy w widoku rysunku. Podstawowe położenie wskaźnika początku określa się w trakcie tworzenia po raz pierwszy wymiarów współrzędnościowych lub tabeli otworów w widoku rysunku. Jeśli wskaźnik początku zostanie przesunięty w nowe położenie, punkt początkowy zostanie również przesunięty, a wszystkie powiązane wymiary współrzędnościowe i tabele otworów zostaną automatycznie uaktualnione.
W przypadku wystąpienia spoin, takich jak połączenie w kształcie litery T, istnieją dwa możliwe miejsca na spoinę. Strona połączenia przeciwna do strony, na którą wskazuje strzałka, jest określana jako strona dodatkowa. Oznaczenia dodatkowe są tworzone zgodnie z instrukcjami podanymi nad linią odniesienia dla symbolu ANSI i poniżej linii odniesienia dla innych standardów.
Zwykle fragment płaskiego podłoża dodany na końcu członu konstrukcji zapewniający stabilność przy dokręcaniu tego elementu. Często nadlewy są dodawane na przedłużeniu członu konstrukcji, zapewniając dodatkowy materiał na obróbkę, umożliwiając zamknięcie tolerancji przy dołączaniu dodatkowych komponentów do zespołu.
Wiązanie geometryczne, którego zastosowanie powoduje ustawienie co najmniej dwóch linii lub osi elipsy, tak aby miały takie samo pochylenie i orientację.
Wymiar liniowy wskazujący odległość pomiędzy dwoma liniami oraz nachylenie linii.
Używane do definiowania rozmiaru i kształtu elementów oraz sterownia zależnością ustawienia komponentów wewnątrz zespołów. Mogą być wyrażone równaniami w celu zdefiniowania zależności między elementami geometrycznymi względem innych elementów. Zmiany wprowadzone w jednym elemencie uaktualniają inny. Z częścią lub zespołem można skojarzyć arkusz kalkulacyjny i sterować parametrami z komórek arkusza kalkulacyjnego.
Można zdefiniować zależność wymiarów od wymagań funkcjonalnych. Na przykład pole przekroju poprzecznego części może być zdefiniowane jako określona zależność, którą można zapisać następująco (pole = obciążenie/wytrzymałość_materiału*współczynnik_bezpieczeństwa).
Wymiary są wiązaniami, które sterują rozmiarem szkicu. Geometria szkicu zmienia rozmiary po zmianie wartości wymiaru. Jednocześnie wiązania geometryczne i wymiarowe sterują rozmiarem i kształtem szkiców użytych do utworzenia elementów. Zobacz również wiązania geometryczne i wymiarowe.
W systemie hierarchicznym obiekt macierzysty ma zależne obiekty pochodne. Usunięcie części macierzystych powoduje usunięcie obiektów pochodnych. Na przykład usunięcie płyty usuwa także otwory w płycie. Usunięcie obiektu pochodnego nie wpływa na jego obiekt macierzysty. Obiekt pochodny posiada zazwyczaj jeden obiekt macierzysty i może być macierzysty dla innych obiektów pochodnych. W przeglądarce obiekt pochodny znajduje się pod swoim obiektem macierzystym.
Grupa powierzchni, która definiuje zamkniętą objętość.
Zbiór elementów zależnych geometrycznie i wymiarowo, które reprezentują obiekt fizyczny. W pliku części znajduje się jedna część. Jeśli część została utworzona w innym systemie CAD, jest pojedynczą bryłą z nieparametrycznymi zależnościami pomiędzy elementami geometrycznymi. Części mogą pochodzić z plików SAT, obiektów OLE, elementów projektu (katalogu) lub z części niestandardowych. Części użytkownika mogą być tworzone w plikach części lub na miejscu w plikach zespołu. Części są łączone i tworzą zespoły. W zespołach części mogą być tworzone w powiązaniu z geometrią i topologią części już na miejscu.
Wiązania geometryczne sterujące kształtami i powiązaniami między krzywymi szkicu. Patrz również wiązania geometryczne.
Elementy, które w połączeniu tworzą część. Elementy mogą być szkicowane, umieszczane i powielane. Zależności pomiędzy elementami zachowane są przez wiązania geometryczne i wymiarowe.
Komponent zespołu, na który ma wpływ element zespołu. Lista komponentów uczestnika jest wyświetlona pod powiązanym elementem zespołu w przeglądarce zespołów.
Płaszczyzna konstrukcyjna lub szkicowana linia, łuk lub splajn pokazujące, w którym miejscu przeciąć ścianę lub powierzchnię.
W zespole wyświetla listę komponentów. Lista części zazwyczaj jest jednopoziomowa i składa się z liczby elementów lub innego oznaczenia, nazwy części i ilości. W niektórych przypadkach określenie lista części używana jest zamiennie z zestawieniem materiałów.
Tor w operacji tworzenia elementu za pomocą przeciągnięcia. Ścieżka może być otwartą lub zamkniętą pętlą składającą się z linii, łuków, elips lub okręgów z określonym punktem.
Patrz plik projektu.
W szyku zespołu są to symetrycznie rozmieszczone komponenty. Każdy element zawiera jeden lub więcej przykładów (indywidualnych części). W przeglądarce zespołu elementy szyku wyświetlane są na liście w kolejności liczbowej poniżej obiektu szyku zespołu. Każdy element może być powiększony, aby pokazać wystąpienia w elemencie.
Wiele wystąpień umieszczonego lub naszkicowanego elementu ustawionego w określonym szyku. Szyki definiowane są przez typ (prostokątny, kołowy), położenie, liczbę elementów i odstępy pomiędzy elementami.
W szyku zespołu jest to część lub części wybierane jako element. Elementy (jeden lub kilka) powtarzane są w symetrycznym szyku, z których każdy zawiera to samo wystąpienie części. W przeglądarce elementów, wystąpienia zagnieżdżone są poniżej każdego elementu szyku.
Wiązanie geometryczne, którego zastosowanie powoduje ustawienie dwóch linii lub osi elipsy pod kątem prostym względem siebie.
Funkcja ta automatycznie tworzy i umieszcza wymiary szkicu podczas korzystania z Wprowadzania dynamicznego (Komunikatów narzędzi).
Tryb wyświetlania, w którym model przedstawiany jest w trzypunktowej perspektywie bardzo podobnej do tej, w której ludzkie oko postrzega świat rzeczywisty.
Właściwości fizyczne części, w skład których wchodzi masa, promienie obrotu, objętość, momenty główne, materiał, środek ciężkości i osie główne. Właściwości masowe obliczane są względem układu współrzędnych szkicu, a gęstość materiału wyznaczana jest z właściwości przypisanego materiału.
Część lub podzespół utworzone w oddzielnym pliku i wybrane oraz wstawione w zespole. Z jednej części lub zespołu można wstawić jedną lub więcej kopii (wystąpień) komponentu.
Element składający się ze zdefiniowanego kształtu mechanicznego, który obsługuje daną funkcję inżynierską w części lub zespole. Przykładami mogą być otwory, fazowania, zaokrąglenia, skorupy, pochylenia ścian i cięcia płaszczyzny.
Dwuwymiarowa (płaska) powierzchnia części.
Trwały punkt szkicu, punkt konstrukcyjny, punkt końcowy krzywej, punkt symetrii lub punkt centralny.
Wyświetla punkt początkowy elementu szkicu jako Kartezjański układ współrzędnych X i Y w etykiecie narzędzi obok kursora, w przypadku, gdy Wprowadzanie dynamiczne (komunikaty poleceń) jest włączone.
W projekcie konstrukcji spawanych jest to działanie obróbki przeprowadzanej po zastosowaniu spoin w konstrukcji spawanej. Działanie obróbki często wpływa na wiele komponentów zespołu. Otwory i wycięcia wyciągane są typowymi elementami obróbki po spawaniu.
Zobacz również elementy obróbki i grupa elementów obróbki.
Elementy zespołu dodane do folderu Przygotowania w zespole konstrukcji spawanej. Elementy przygotowania składają się na opcjonalny proces usuwania blachy, często nazywany przygotowaniem spoiny. Elementy te dodawane są do konstrukcji spawanej przed spawaniem w celu zapewnienia właściwej siły spoiny. Typowym przygotowaniem spoiny jest fazowanie. Patrz też przygotowanie spoiny.
Folder w środowisku konstrukcji spawanej obrazujący opcjonalny proces usuwania blachy. Elementy te dodawane są do konstrukcji spawanej przed spawaniem w celu zapewnienia właściwej siły spoiny. Usunięta blacha jest zwykle wypełniana ściegiem spoiny. Typowym przygotowaniem spoiny jest fazowanie. Patrz też przygotowanie spoiny.
Wyspecjalizowany widok zespołu. Można opracować specjalne widoki, jak na przykład widoki rozbite, w pliku prezentacji, a następnie użyć ich do tworzenia rzutów rysunkowych lub innych prezentacji.
Dowolna linia lub łuk, którego obydwa końce znajdują się w zbiorze wskazań.
Krzywizny główne powierzchni w punkcie to minimalna i maksymalna krzywizna normalna w tym punkcie. (Krzywizny normalne są krzywiznami krzywych na powierzchni, które leżą w płaszczyznach zawierających wektor styczny w danym punkcie). Krzywizny główne są używane do obliczania krzywizn Gaussa i krzywizn średnich powierzchni.
Zamknięta pętla zdefiniowana przez element szkicowany lub element odniesienia, który reprezentuje przekrój elementu. Profil otwarty zdefiniowany przez szkicowane segmenty, łuki lub splajny może definiować kształt powierzchni lub zostać wydłużony do granic, aby zamknąć obszar. Profil może zawierać wyspy.
Środki służące do logicznej organizacji plików programu Autodesk Inventor i zarządzania aktualnymi połączeniami między plikami. Projekt składa się z folderu głównego, pliku projektu określającego ścieżki położeń plików w projekcie oraz folderów lokalnych i sieciowych zawierających pliki programu Autodesk Inventor.
Do zarządzania pracą można utworzyć dowolną liczbę projektów. Plik projektu dla każdego projektu musi być zarządzany z poziomu głównego katalogu projektu.
Plik określający położenie plików w projekcie. Plik projektu jest plikiem tekstowym z rozszerzeniem .ipj. Zalecane jest umieszczenie tego pliku na poziomie głównego katalogu projektu. Aby zarządzać połączeniami i odniesieniami pomiędzy plikami programu Autodesk Inventor w projekcie, należy określić ścieżki do wszystkich plików.
W pliku projektu położenie można określić jako jeden z czterech typów: przestrzeń robocza, lokalne ścieżki wyszukiwania, biblioteki i ścieżki wyszukiwania grupy roboczej.
Dla większości projektów wystarczające jest określenie jednego położenia grupy roboczej.
Foldery bibliotek są dla każdej części wprowadzonej lub tylko do odczytu, która ma odniesienie w projekcie, ale nie jest w nim utworzona ani edytowana. Projekt może posiadać odniesienia do dokumentów z różnych folderów bibliotek.
Obszary robocze są używane, gdy tryb wielu użytkowników jest ustawiany na półizolowany. Zalecane jest utworzenie pliku projektu z położeniami grupy roboczej i bibliotek ustawionymi tak, aby odnosiły się do folderów udostępnionych za pomocą ścieżek UNC.
Przy pracy nad złożonymi projektami, pliki projektów mogą określać wiele położeń plików, a nawet posiadać odniesienia do innych plików projektów.
Geometria (krawędzie modelu, wierzchołki, osie konstrukcyjne, punkty konstrukcyjne lub inna geometria szkicu) rzutowana na aktywną płaszczyznę szkicu jako geometria odniesienia. Może zawierać krawędzie wybranego komponentu zespołu, który przecina płaszczyznę szkicu podczas wykonywania przekroju zespołu.
Przeciągnianie elementu lub komponentu w strukturze przeglądarki w stronę górnego poziomu.
Importowane powierzchnie są umieszczane w środowisku konstrukcyjnym, w którym narzędzia usuwają wady modelowania, takie jak przerwy między powierzchniami. Po usunięciu tych wad poziom powierzchni w strukturze jest podwyższany do środowiska części, w którym mogą być one edytowane przy pomocy poleceń elementów.
Cechy charakteryzujące plik Microsoft Windows, które można zmieniać z poziomu aplikacji lub Eksploratora Microsoft Windows. Właściwości obejmują autora lub projektanta, datę utworzenia oraz mogą także być unikalnymi właściwościami przypisanymi przez aplikacje lub użytkowników. Określenie właściwości może być użyteczne podczas przeszukiwania plików części lub zespołów.
Kierunek kształtowania jest wyciągany z odlewanej lub formowanej części. Definicja pochylenia dla ścianek części zawiera kierunek wyciągnięcia.
Grupa połączonych powierzchni, które nie definiują objętości.
Wymiar kontrolujący odległość od punktu centralnego okręgu lub łuku do punktu jego krzywizny. Może być ustawiony jako słała liczba, jako zmienna w równaniu lub w połączeniu z parametrycznym plikiem. Na rzutach rysunkowych może być oznaczony jako wymiar sterujący (zmieniający rozmiar modelu) lub wymiar odniesienia (niezmieniający rozmiaru modelu).
Odległość od punktu centralnego okręgu lub łuku do punktu jego krzywizny.
Człon konstrukcji zwykle w formie rury, który ze względów bezpieczeństwa często jest umieszczany dookoła podestów. W skład typowych ram poręczy wchodzą uchwyty, słupki pionowe oraz co najmniej jedna pośrednia/pozioma poręcz ochronna.
Ograniczenie umieszczone na zmiennej. Po określeniu zakresu wartość zmiennej musi zawierać się pomiędzy minimum i maksimum zakresu.
Automatyczne tworzenie obiektów fizycznych za pomocą produkcyjnej technologii dodawania. Maszyna wczytuje dane z rysunku CAD, a także ustanawia i łączy warstwy materiału płynnego, sproszkowanego i będącego w formie arkuszu, aby zbudować model z serii przekrojów.
Podgląd widoku rysunku wyświetlany podczas obliczania dokładnego widoku rysunku w tle. Widoki rastrowe rysunku umożliwiają wyświetlanie i opisywanie rysunku przed dokładnym obliczeniem widoków rysunku.
Przesuwa szkic i dołącza go do innej płaszczyzny szkicu niż ta, z której pochodzi. Do ustalenia położenia i zmodyfikowania szkicu należy wykorzystać wiązania i wymiary.
Wiązania umieszczone na utwierdzonych topologiach nie usuwają stopni swobody, ale też nie powodują konfliktu z poprzednio wstawionymi wiązaniami. Są one zaznaczone w przeglądarce ikoną ostrzeżenia, ale są dopuszczalne, ponieważ nie powodują szkody.
Uproszczona część, której nie można edytować w programie Autodesk Inventor. Przykładem jest część importowana z innego systemu CAD, z pliku w formacie .sat lub .stp.
W zespole geometria, która istnieje na jednej części, może być rzutowana na płaszczyznę szkicu nowej części. Wynikowa geometria szkicu jest szkicem odniesienia. Rozmiar i położenie szkicu odniesienia oparte są na części macierzystej. Szkic odniesienia może być używany tak jak każda inna geometria szkicu do tworzenia elementu w nowej części.
W rzutach rysunkowych wymiar, który nie kontroluje rozmiaru modelu i nie jest przeznaczony do sprawdzania.
Krzywa szkicu utworzona przez rzutowanie krawędzi modelu na płaszczyznę szkicu. Krzywa może być linią, łukiem, okręgiem, łukiem eliptycznym lub splajnem.
Geometria szkicu utworzona przez rzutowanie krawędzi, wierzchołków lub elementów konstrukcyjnych innego szkicu na aktywną płaszczyznę szkicu lub na krawędzie powierzchni użytej do zdefiniowania płaszczyzny szkicu. Geometria odniesienia może być używana do wiązania geometrii szkicu lub zawarta w profilu lub ścieżce. Krzywe, które reprezentują krawędzie graniczne powierzchni użytej do utworzenia płaszczyzny szkicu nie mogą być usuwane lub ucinane, ale rzutowane krzywe mogą być usuwane lub ucinane.
Geometria wywodząca się i skojarzona z geometrią szkicu z innych niewykorzystywanych szkiców.
Punkt szkicu wygenerowany przez rzutowanie wierzchołka modelu na płaszczyznę szkicu.
Nieograniczona linia szkicu wygenerowana przez rzutowanie osi konstrukcyjnej na płaszczyznę szkicu.
Punkt szkicu wygenerowany przez rzutowanie punktu konstrukcyjnego na płaszczyznę szkicu.
Polecenie menu Plik. Zamienia plik w sesji ze zmianami, które w porównaniu z wersją pliku zapisaną na dysku są nieaktualne. Następuje ponowne załadowanie wszystkich komponentów i elementów od nich zależnych bez zamykania bieżącego zespołu. W przypadku odświeżania pliku w trakcie edycji wyświetlany jest monit umożliwiający wykonanie operacji Zapisz kopię jako w celu zapisania zmian przed przystąpieniem do odświeżania.
Zamknięty profil na powierzchni lub płaszczyźnie zdefiniowany przez krzywe, krawędzie lub płaszczyzny. Obszar, który uległ wyciągnięciu prostemu, tworzy bryłę.
Nowy element szyku powiązany z poprzednio utworzonym szykiem. Przywrócony element szyku zastępuje element szyku, którego połączenie z szykiem zostało przerwane (który jest teraz niezależny). W przeglądarce przywrócony element szyku jest wyświetlany pod pozostałymi elementami szyku z numerem odnoszącym się do poprzednio oddzielonego elementu.
W przeglądarce zespołu komponenty mogą być podwyższane lub obniżane w strukturze lub przesuwane z jednego zespołu do innego. Komponenty nie są przesuwane względem innych komponentów w oknie graficznym podczas zmiany położenia w przeglądarce zespołu. Wiązania pomiędzy komponentami są zachowywane.
Element bryłowy utworzony przez obrót profilu wokół osi. Jeżeli element obrotowy nie jest pierwszym elementem, jego zależność od istniejącego elementu lub bryły jest określona poprzez wybór operacji logicznej (łączenie, cięcie lub przecięcie) i brył biorących udział w tej operacji, jeżeli istnieje wiele brył. Ewentualnie można utworzyć nową bryłę.
Komponent, który nie może zmienić kształtu ani rozmiaru i który zachowuje się w sposób samodzielny podczas przesuwania, dodawania wiązań lub obracania. Na przykład bryłą sztywną jest podzespół, ponieważ jego kształt i rozmiar nie mogą się zmieniać. Pomimo że zawiera wiele części, podzespół zachowuje się podczas wstawiania do zespołu jak pojedynczy komponent.
Wiązanie obracania, które określa obrót jednej części względem drugiej używając określonego współczynnika. Używane do określania na przykład ruchu kół zębatych i pasowych.
Wiązanie obracania, które określa obrót jednej części względem przesunięcia drugiej części. Używane do określania na przykład ruchu mechanizmu zębatkowego.
Zaokrąglenia utworzone na wypukłych krawędziach.
Rodzimy format pliku (ASCII) tworzony przez jądro modelowania geometrii ACIS.
Pełna definicja komponentów, takich jak geometria, materiał, światło, studio i punkt obserwacji potrzebny do utworzenia realistycznego obrazu.
Położenie plików określone w projekcie. Podczas otwierania pliku program Autodesk Inventor przeszukuje wszystkie ścieżki określone w aktywnym projekcie, aby odnaleźć wszystkie pliki odnośników.
Dowolna linia lub łuk, którego tylko jeden koniec znajduje się w zbiorze wskazań.
W zespole jest to widok modelu zdefiniowany przez czasowe ukrycie fragmentów komponentów lub elementów po jednej stronie określonej płaszczyzny cięcia.
W bryle bazowej jest to przekrój poprzeczny definiujący płaszczyznę, wokół której bryła jest rozciągana lub skracana.
Skorzystaj z narzędzia Wybierz, aby określić rozmiar okna i wybrać geometrię zawartą w oknie częściowo lub całkowicie.
Grupa rozsunięć w animacji zespołu rozbitego. Każde zadanie w animacji składa się z jednej lub więcej sekwencji, która z kolej zawiera jedno lub więcej rozsunięć.
Wewnętrzny punkt definiujący kształt splajnu. Punkty kształtu mogą być przesuwane podczas rozwiązywania splajnu. Dodanie wiązania pomiędzy punktem kształtu i inną geometrią powoduje zmianę tego punktu w punkt dopasowany.
Szkic używany przez więcej niż jeden element, na przykład szkic zawierający środki otworów dla różnych elementów.
Dołączany poprzez konwersję części na konstrukcję blachową lub określający materiał konstrukcji blachowej dla nowej części. Modelowanie i operacje na szykach płaskich są charakterystyczne dla projektowania konstrukcji blachowych.
W projektowaniu konstrukcji blachowych cienka powierzchnia (grubość materiału) na krawędzi części. W modelowaniu części krawędzie są granicami pomiędzy powierzchniami modelu bryły. Patrz także: powierzchnia płyty konstrukcji blachowej
W projektowaniu konstrukcji blachowych, część modelu (płaskiego lub zawijanego) zawierająca materiał ulegający deformacji podczas zaginania lub zawijania.
W projektowaniu konstrukcji blachowych powierzchnie (płaszczyzny materiału wprowadzane do części) są płaskie i posiadają jednakową grubość zdefiniowaną przez wybrany parametr konstrukcji blachowej Grubość. W modelowaniu części płaszczyzny nie posiadają grubości i są ograniczone przez krawędzie.
W projektowaniu konstrukcji blachowych pojęcia powierzchni i płaszczyzny mogą być synonimami.
W projektowaniu konstrukcji blachowych szczegółowa powierzchnia to powierzchnia krawędzi arkusza. W przypadku prostokątnych powierzchni szczegółowych długość jednego z boków odpowiada wybranemu parametrowi konstrukcji blachowej Grubości. Powierzchnia szczegółowa jest wykorzystywana podczas definiowania równań rozwijania.
Odpowiadają stronie zawierającej widoki rysunkowe. Każdy arkusz może zawierać nakładkę szkicu zawierającą dostosowane szkice odpowiadające widokom rysunku.
Szkic arkusza jest skojarzony z arkuszem podstawowym i jest tworzony, jeśli nie wybrano żadnego widoku rysunku przy wchodzeniu w środowisko szkicu.
Uwaga: Jeśli widok rysunku jest wybrany w momencie wejścia w środowisko Szkic, szkic i geometria szkicu są skojarzone z widokiem. Jest to nazywane szkicem widoku.
Parametryczny element używany najczęściej do części odlewanych lub formowanych. Od określonej ścianki materiał jest usuwany z części pozostawiając wgłębienie ze ściankami o określonej grubości. Skorupy zazwyczaj mają ścianki jednakowej grubości, lecz można także wybierać indywidualną grubość dla poszczególnych ścianek. Ścianki skorupy mogą być odsuwane do środka, na zewnątrz lub w obie strony części, względem oryginalnych powierzchni części.
Kąt widoku, w którym tylko jedna z trzech podstawowych płaszczyzn modelu (X, Y lub Z) jest widoczna i równoległa do płaszczyzny widoku. Tylko powierzchnie modelu, które są odsłonięte w tym stanie widoku, są widoczne.
W programie Autodesk Inventor co najmniej jedna z części przechowywana w pliku *.ipt lub *.iam jest oparta na bryle, szkicu 2D, szkicu 3D lub powierzchni i reprezentuje strukturę projektu. Na podstawie zmian w szkielecie generowane są zmiany we wszystkich skojarzonych geometriach i projektach.
W Generatorze ram, za pomocą odniesień gromadzonych w modelu w pliku *.ipt lub *.iam tworzone są ramki strukturalne. Odniesienia mogą obejmować bryły, szkice 2D lub 3D oraz geometrię roboczą. Na podstawie zmian w zarysie ramowym części generowane są zmiany we wszystkich skojarzonych geometriach i projektach.
Szkic składa się z płaszczyzny szkicu, układu współrzędnych, krzywych 2D i wymiarów oraz wiązań dodanych do krzywych. Szkic może także obejmować geometrię konstrukcyjną lub geometrię odniesienia. Szkice są używane do definiowania profili i ścieżek elementów.
Patrz Wiązania.
Krzywe występujące w szkicach. Może zawierać linie, punkty, prostokąty, splajny, zaokrąglenia, łuki, okręgi i elipsy.
Szkic rysunku jest nakładką, która może zawierać tekst i geometrie 2D, takie jak linie i łuki.
Płaszczyzna pracy, na której powstaje aktualny szkic.
Element, który wywodzi się ze szkicu 2D. Wyciąganie, przeciąganie, obracanie lub wyciąganie złożone profilu szkicu tworzy element objętościowy. Objętość tworzona przez element szkicowy może być łączona z, odcinana od lub definiowana w miejscu, gdzie ma się przecinać z objętością istniejącego elementu.
Wywodzi się raczej ze szkicu użytkownika niż z importowanej bryły lub predefiniowanego kształtu.
Niestandardowy symbol tworzony i zapisywany jako Zasoby rysunkowe w rysunku lub szablonie rysunkowym. Symbol szkicu może zawierać geometrię szkicu, połączone lub osadzone bitmapy oraz tekst. Może też zawierać dane przekonwertowane z plików DWG lub IDW.
Można dodać symbol szkicu do arkuszu rysunkowego w formie opisu lub zapisać go w zewnętrznej bibliotece symboli szkicu.
Zewnętrzna biblioteka, w której są przechowywane symbole szkicu zdefiniowane przez użytkownika, co pozwala uzyskać szybki dostęp i udostępniać symbole szkicu pomiędzy komputerami.
Odsłania ukrytą płaszczyznę lub powierzchnię poprzez czasowe odcięcie określonego fragmentu modelu. Odsłonięta płaszczyzna może być użyta jako płaszczyzna szkicu.
Zamknięta bryła 3D posiadająca objętość.
Model w formacie pliku SAT lub STEP importowany do programu Autodesk Inventor jako element bazowy (pierwszy element w modelu). Bryła bazowa jest całkowicie zwymiarowana. Rozmiar bryły może być zmieniany jedynie za pomocą poleceń środowiska Bryły, choć bryła może być modyfikowana poprzez dodawanie elementów.
W modelu konstrukcji spawanej jest to element zespołu tworzący właściwą geometrię ściegu spoiny. Lity ścieg spoiny zwiększa masę zespołu i może służyć do sprawdzania kolizji. Lite ściegi spoiny zawarte są jedynie w grupie elementów Spoiny. Nie są one wyświetlane jako komponenty uczestniczące w listach uczestnictwa dla elementów zespołu.
Gładka krzywa dopasowana do sekwencji punktów z określoną tolerancją.
Powierzchnia przełomu dzieli jedną lub więcej powierzchni wzdłuż linii podziału. Powstałe płaszczyzny mogą mieć własne pochylenia ścian. Polecenie Utnij bryłę usuwa fragment części. Polecenie Podziel bryłę tworzy część wielobryłową dzieląc obiekt bryłowy na dwie oddzielne bryły. Powstałe bryły mogą mieć niepowtarzalne elementy, które nie są współdzielone z innymi bryłami.
Generator iPart generuje elementy iPart, z których każda posiada unikalną konfigurację swoich parametrów, właściwości i innych wartości zarządzanych z poziomu wbudowanego arkusza kalkulacyjnego. Każdy wiersz w arkuszu kalkulacyjnym reprezentuje indywidualną część iPart o unikalnej konfiguracji. Podczas używania standardowej części iPart w zespole jej wartości nie mogą być modyfikowane.
Generuje krzywą o gładszej ciągłości niż może być utworzona za pomocą metody dopasowania splajnu z programu AutoCAD.
Plik rysunku, w którym aktualizacje zostały odroczone. Rysunek statyczny nie będzie aktualizowany podczas zmian modelu; nie można też umieszczać w nim widoków ani dokonywać innych zmian w danych rysunkowych. Ustawienie odraczania aktualizacji jest dostępne w węźle przeglądarki rysunku najwyższego poziomu i na karcie Rysunek okna dialogowego Ustawienia dokumentu.
Format międzynarodowy mający na celu zmniejszanie ograniczeń spowodowanych dostępnymi standardami konwersji danych. Pliki utworzone w innych systemach CAD można przekształcać do formatu STEP i importować do programu Autodesk Inventor.
Ramy platform zazwyczaj istnieją na kilku poziomach, otaczając duży element, a poziomy te często wymagają dostępu z klatek schodowych. Schody zwykle składają się z nośnych belek policzkowych, z ceowników usytuowanych pochyło, z jednym lub kilkoma spocznikami, w zależności od wymaganego podniesienia.
Patrz element adaptacyjny.
Pojedynczy element materiału używany w konstrukcjach ram, zwykle nabywany w hurtowych długościach i rozmiarach. Zazwyczaj członami konstrukcyjnymi są kątowniki stalowe, rury stalowe okrągłe/kwadratowe/prostokątne, ceowniki, dwuteowniki i inne.
Styl jest zestawem parametrów stosowanych do szablonu dokumentu. W zespołach używane są style oświetlenia. Style kabli i wiązek przewodów, przewodów oraz kabli taśmowych. Rury i rurki mają style rur. Rysunki mają wiele stylów (wymiarów, linii itp.) zawierających zgodność ze standardami.
Definiuje style umieszczone w bibliotece styli i odnośnikach dokumentów. Style w dokumentach (style lokalne) mogą być zmieniane według potrzeby, ale oryginalne style definicji w bibliotece są nie zmieniane.
Plik zespołu używany w innym zespole. Podzespół zachowuje się jak samodzielna jednostka. Pochodzeniem części mogą być pliki części, obiekty OLE, elementy iFeature lub mogą one być zaimportowane z innego systemu CAD.
Element, którego geometria nie jest już wyświetlana w oknie graficznym. Wszystkie elementy zależne w wyłączonym elemencie kształtującym są także wyłączane. Wyłączone elementy kształtujące są oznaczane w przeglądarce przy pomocy cieniowanej ikony. Element może zostać ponownie włączony. Element i jego elementy zależne są widoczne w oknie graficznym i mogą być wybierane do edycji.
Składnik szyku zespołu, którego geometria nie jest wyświetlana w oknie graficznym. Można wyłączyć element szyku zespołu, jeżeli koliduje on z innymi komponentami, takimi jak pręt, karb, część złączna, lub inną geometrią, która przerywa szyk. W przeglądarce wyłączone elementy zaznaczane są za pomocą cieniowanych symboli i przekreślonego tekstu. Wyłączony element szyku zespołu może zostać włączony.
Element szyku szkicu, którego geometria nie jest już dostępna w profilu i który nie jest wyświetlany w szkicach rysunku. W oknie graficznym wyłączony element szyku jest wyświetlany za pomocą linii przerywanej. Element szyku szkicu może zostać wyłączony, jeśli szyk koliduje z pozostałą geometrią szkicu, która może zakłócić szyk.
Dwuwymiarowa definicja form oraz kształtów lub obiekt w przestrzeni trójwymiarowej stanowiący definicję powierzchni bez objętości.
Elementy bryłowe są ograniczone powierzchniami. Normalna powierzchni jest skierowanym na zewnątrz wektorem prostopadłym do wybranego punktu powierzchni. Podczas wstawiania wiązań zespołu pojawia się wektor normalnej dla powierzchni. W większości przypadków można go odwrócić w przeciwnym kierunku.
Element utworzony przez przesunięcie profilu wzdłuż ścieżki. Element przeciągnięcia zwykle wymaga dwóch szkiców, profilu i ścieżki na przecinających się płaszczyznach. Opcjonalna bariera ochronna do skalowania może być dołączona do trzeciego szkicu. Jeżeli element przeciągnięcia nie jest pierwszym elementem, jego zależność od istniejącego elementu lub bryły jest określona poprzez wybór operacji logicznej (łączenie, cięcie lub przecięcie) i brył biorących udział w tej operacji, jeżeli istnieje wiele brył. Ewentualnie można utworzyć nową bryłę.
Akcja montażu lub demontażu w animacji rozbicia zespołu. Każde zadanie w animacji składa się z jednej lub więcej sekwencji.
Wiązanie geometryczne, którego zastosowanie powoduje ustalenie w punkcie przecięcia dwóch krzywych takiego samego nachylenia dla każdej z nich. Na przykład linia może być styczna do łuku, okręgu lub elipsy, lecz dwie linie nie mogą być styczne do siebie.
W zespołach wiązanie styczności może być stosowane między powierzchniami walcowymi, stożkowymi i toroidalnymi lub krawędziami łukowymi. Na wybranych komponentach jeden komponent przesuwa się w kierunku drugiego do punktu styczności. W zespołach styczność może być wewnątrz lub na zewnątrz krzywej, zależnie od kierunku wybranej normalnej powierzchni.
Ustala dodatni lub ujemny kąt stożka dla przeciągnięć, wyciągnięć prostych i zwojów normalnych do płaszczyzny szkicu.
Punkt w przestrzeni, przez który przechodzi linia twojego spojrzenia. W trybie rzutowania prostokątnego punkt może być umieszczony na osi X i Y. W trybie rzutowania perspektywicznego punkt może być umieszczony na osi X, Y i Z. Punkt celu służy także jako punkt środkowy dla narzędzia Obrót.
Plik zespołu, części lub rysunku zawierający zdefiniowane właściwości pliku. Aby utworzyć plik oparty na szablonie, otwórz plik szablonu, utwórz zawartość, a następnie zapisz go pod unikalną nazwą. Zdefiniowane właściwości mogą obejmować widoczne standardowe płaszczyzny odniesienia, ustawienia użytkownika dla siatki, schemat koloru, standardy rysunkowe i inne.
Metoda wybrana do zakończenia elementu wyciągnięcia prostego, przeciągnięcia, obrotowego lub wyciągnięcia złożonego. Przykładami są ustalona długość lub kąt, wydłużenie przez wszystkie powierzchnie lub do następnej powierzchni lub równe wydłużenie od wybranej płaszczyzny.
Obszar arkusza rysunku, który identyfikuje właściciela, obejmuje opis rysunku i dostarcza inne stosowne informacje.
Pośrednia objętość wytwarzana podczas tworzenia elementów przeciągnięcia, wyciągnięcia prostego lub obrotowych.
Technika zespołu, w której części projektowane są na miejscu wewnątrz niekompletnego zespołu, zachowując przewagę położenia istniejących części i używając elementów części i informacji położenia jako podstawy dla projektu lub modyfikacji nowych części. Części projektowane wewnątrz zespołu projektowane są względem elementów na częściach w już istniejącym zespole.
Katalog główny zespołu, pod którym są rozmieszczone wszystkie komponenty w strukturze, jest tworzony automatycznie podczas tworzenia pliku zespołu. W przeglądarce najwyższy poziom zespołu jest zaznaczony ikoną i domyślnie opisany nazwą pliku. W pliku zespołu kliknij dwukrotnie najwyższy poziom zespołu, aby przełączyć się z tworzenia lub edycji części (środowisko części) na zadania zespołu (środowisko zespołu).
Linie w rozbitych widokach pokazujące powiązanie komponentu z zespołem. Tory montażu wskazują kierunek i odległość, na którą przesunięty został komponent w celu utworzenia widoku.
Zmiana położenia lub kierunku, taka jak przeniesienie lub obrócenie.
Współrzędne 3D zostają wyświetlone w miejscu, gdzie oś X jest oznaczona kolorem czerwonym, oś Y kolorem zielonym, a oś Z kolorem niebieskim. Układu używa się do:
1) ustalenia położenia segmentów linii w szkicu 3D.
2) przesunięcia i obrócenia nieruchomych punktów i powierzchni konstrukcyjnych.
3) rozsunięcia komponentów w pliku prezentacji.
4) utworzenia wiązania LUW (układ współrzędnych użytkownika)
5) wyświetlenia układu współrzędnych w szkicu 2D i 3D.
Proces przesuwania komponentów w prezentacji zespołu w celu utworzenia rozbitego widoku.
Dopasowują komponenty wykonane dla zespołu w rozbitym widoku. Wymaga określenia odległości i kierunku przesunięcia, aby umożliwić lepszą widoczność komponentów i ich zależności.
Pochylenie ściany może być pochyleniem z cieniem i krawędzią. Cień pochylenia wybiera styczne ściany i pochyla wszystkie krawędzie w jednej operacji. Krawędź pochylenia jest pochyleniem stosowanym do pojedynczej ściany, która nie jest styczna z inną ścianą. Pochylenie ściany wyświetlane jest w przeglądarce jako CieńPochylenia lub KrawędźPochylenia.
Patrz brakująca geometria.
Szkic w modelu części lub zespołu, który nie został użyty w elemencie. Szkic niewykorzystany może być używany do wyświetlania układu zespołu oraz rozwijania koncepcji projektu. Szkice niewykorzystane mogą być wyświetlane w widokach rysunku.
Patrz brakująca geometria.
Elementy lub części z nierozwiązanymi stopniami swobody są związane z niedomiarem. Elementy i części oznaczone jako adaptacyjne mają nie w pełni związaną geometrię, która zmienia rozmiary po związaniu z geometrią stałą (wszystkie stopnie swobody są eliminowane).
Część lub podzespół, których widoczność w zespole została wyłączona. Takie części nie są otwierane lub wczytywane do pamięci. Części lub podzespoły są wyłączone, gdy nie są potrzebne dla bieżącego modelowania.
Część lub zespół jest ponownie przeliczany po ważnych zmianach. Uaktualnienie może być wywołane automatycznie lub ręcznie, umożliwiając kontynuację pracy przed uaktualnieniem części lub zespołu. Uaktualnienie obejmuje zmiany przechowywane w pamięci od bieżącej sesji edycji i uaktualnia wyświetlanie w oknie graficznym i przeglądarce. W odróżnieniu od odświeżania, uaktualnienie obejmuje tylko edycję wykonaną w aktywnym komponencie, lecz nie odzyskuje z dysku zapisanej wersji.
Przelicza wszystkie komponenty, aby objąć zmiany zawarte w pamięci, włącznie z zespołem najwyższego poziomu. Opcja Uaktualnij wszystko może być wywołana automatycznie lub ręcznie, umożliwiając kontynuację pracy przed uaktualnieniem części lub zespołu. W odróżnieniu od odświeżania, uaktualnij wszystko obejmuje tylko edycję lokalną, lecz nie przywraca z dysku zapisanej wersji.
Działanie, które poprzedza wybrane działania w procesie zależnym od kolejności. Na przykład przygotowania konstrukcji spawanej są takimi działaniami następującymi przed działaniami związanymi z ściegami spoiny i działaniami obróbki po spoinach.
Pole do wprowadzania wartości jest wykorzystywane do podawania wartości numerycznych w przypadku operacji dotyczących modelowania i edycji Bezpośredniej manipulacji. Znajduje się ono zaraz nad miniaturowym paskiem narzędzi w wyświetlonej kanwie.
Jeśli widok rysunkowy jest wybrany w momencie wejścia w środowisko Szkic, szkic i geometria szkicu są powiązane z widokiem. Jest to nazywane szkicem widoku.
Uwaga: Szkic arkusza jest skojarzony z arkuszem podstawowym i jest tworzony, jeśli nie wybrano żadnego widoku rysunku przy wchodzeniu do środowiska szkicu.
Zaokrąglenie, które posiada zmienny promień na całej długości. Różne promienie są definiowane dla punktu początkowego i końcowego. Typ przejścia określa kształt zaokrąglenia. Użyj karty Zmienne w oknie dialogowym Zaokrąglenie, aby wybrać krawędzie i określić zmienny promień zaokrąglenia.
Punkt ograniczający dla dwóch lub więcej krzywych lub krawędzi modelu.
Wiązanie geometryczne ustawiające wybrane linie, osie elipsy lub pary punktów równolegle do osi Y układu współrzędnych szkicu (taka sama współrzędna X).
Wymiar sterujący rozmiarem krzywych równoległych do osi Y w szkicach i widokach rysunkowych. Może być ustawiony jako słała liczba, jako zmienna w równaniu, lub w połączeniu z parametrycznym plikiem. W widokach rysunku wymiar pionowy może być zaprojektowany jako wymiar sterowany (zmieniający rozmiary modelu) lub wymiar odniesienia (nie zmieniający rozmiarów modelu).
Właściwość komponentu zespołu określająca czy zostanie on wyświetlony w oknie graficznym. W dużych zespołach służy do wyłączania widoczności komponentów niepotrzebnych w bieżącym projekcie.
Grupa powierzchni definiująca wewnętrzną pustą przestrzeń. Na przykład kiedy sześcian jest cienkościenny, a powierzchnia nie została usunięta, powstaje pusta przestrzeń wewnątrz sześcianu.
Typ elementu zespołu używany do tworzenia kompletnych specyfikacji spoiny w modelu. Kosmetyczne lub lite elementy ściegu spoiny są przechowywane jedynie w folderze grupy elementów Spoiny. Nie są one wyświetlane jako komponenty uczestników w listach uczestnictwa elementów zespołu. Zobacz także definicje spoin kosmetycznych i bryły ściegu spoiny.
Grupa w przeglądarce konstrukcji spawanych przedstawiająca proces dodawania elementów ściegu spoiny do projektu. Spoiny są stosowane po opcjonalnych przygotowaniach spoiny, a przed działaniami obróbki po spawaniu. Do elementów spoiny należą ściegi spoiny kosmetycznej lub pachwinowej spoiny bryły.
Specjalistyczne środowisko zespołu dostępne poprzez konwersję zespołu na konstrukcję spawaną lub wybór szablonu konstrukcji spawanej dla nowego zespołu. Środowisko konstrukcji spawanych udostępnia wszystkie narzędzia projektowania oraz specjalne narzędzia do definiowania konstrukcji spawanych.
Foldery znajdujące się w przeglądarce konstrukcji spawanych używane do organizowania elementów zespołu, które razem tworzą konstrukcję spawaną. Trzy grupy elementów spoiny występujące dla konstrukcji spawanych: Przygotowania, Spoiny i Obrabianie. Każda grupa to określone zadanie w procesie produkcji, które w przeglądarce oznaczone jest inną ikoną.
Opcjonalny proces usuwania blachy, który jest przeprowadzany przed tworzeniem spoin w celu zapewnienia spoinie wystarczającej siły. Usunięta blacha jest zwykle wypełniana ściegiem spoiny. Fazowania należą do typowych przygotowań spoiny. Zobacz również element przygotowania i grupa elementów przygotowania.
Powierzchnia, oś lub punkt, które mogą być rzutowane na szkic jako element odniesienia i użyte do konstruowania nowych elementów. Element konstrukcyjny może być włączony w schemat wymiarów i wiązań, lecz nie jest modelem geometrycznym.
Element konstrukcyjny definiujący oś w przestrzeni 3D. Oś konstrukcyjna używana jest w przypadku braku geometrii do użycia jako oś. Osie konstrukcyjne mogą być rzutowane na płaszczyznę szkicu i włączane do schematu wymiarów i wiązań.
Element konstrukcyjny definiujący parametryczne ustawienie szkicu w przestrzeni 3D. Płaszczyzna konstrukcyjna używana, gdy nie istnieje płaska powierzchnia do użycia jako płaszczyzna szkicu, np. podczas szkicowania na zakrzywionej lub toroidalnej powierzchni. Płaszczyzna konstrukcyjna może być włączona w schemat wymiarów i wiązań.
Element konstrukcyjny definiujący punkt w przestrzeni 3D. Punkt konstrukcyjny może być rzutowany do szkicu i włączony do schematu wymiarów i wiązań.
Udostępnione położenia sieciowe zawierające pliki programu Autodesk Inventor dla zespołu projektowego. Każdy projekt określa położenia ścieżek wyszukiwania grupy roboczej.
Ścieżka lub przestrzeń robocza na lokalnym komputerze. Własny obszar roboczy określany jest w aktywnym projekcie.