Dane geoprzestrzenne są zorganizowane w następujący sposób:
Klasa elementów jest równoznaczna z tabelą w bazie danych.
W składnicach danych SDF w danym pliku może znajdować się tylko jeden schemat, ale w składnicach takich jak Oracle lub SQL Server może znajdować się wiele schematów. (W jednym pliku SHP może znajdować się tylko jedna geometria, ale można przechowywać wiele plików w folderze. Użycie pliku konfiguracyjnego umożliwia obsługę wielu schematów podczas nawiązywania połączenia z plikiem SHP).
Dane geoprzestrzenne są przechowywane w określonej hierarchii, podobnie jak zbiór tabel: wiersze tabeli stanowią poszczególne elementy, a kolumny poszczególne właściwości tych elementów. Cała tabela (w tym jej nazwa, nazwy kolumn, typy danych, wartości domyślne i wiązania) stanowi reprezentację klasy elementów. Zbiór powiązanych tabel stanowi schemat, a zbiór tych wszystkich danych jest przechowywany w składnicy danych.
Przykładowo składnica danych Oracle może obejmować wiele schematów. Baza danych może zawierać definicje elementów infrastruktury miejskiej, w tym schematy dla różnych typów tych elementów, np. dla instalacji elektrycznej i wodociągowej. W skład schematu elektrycznego mogą wchodzić takie klasy elementów jak słupy elektryczne i skrzynki elektryczne, natomiast w skład schematu wodnego mogą wchodzić takie klasy elementów jak rury i hydranty.
Poszczególne klasy elementów są definiowane za pomocą ich właściwości. Klasa elementów słupów może posiadać takie właściwości, jak numer identyfikacyjny, nazwa, model, materiał, wysokość, data instalacji itd. Dla właściwości definiujących klasę elementów mogą być określone typy danych, wartości domyślne i wiązania. Dzięki temu można sprawdzić, czy dany element spełnia kryteria danej klasy elementów. Przykładowo dla klasy elementów „Szerokie drogi” może być określone pole o nazwie „Pasy.” Ograniczenie dla pola „Pasy” może stanowić, że do klasy elementów „Szerokie drogi” będą włączane drogi, dla których wartość tego pola określono jako sześć lub więcej.
Elementy mogą być przechowywane w oprogramowaniu baz danych przestrzennych (np. Oracle, MySQL, PostgreSQL/PostGIS lub SQL Server) używającym bazy danych przestrzennych Oracle lub SQL Server. Elementy mogą być przechowywane w pliku (np. SQLite, SHP lub SDF). Powiązane pliki SHP mogą być przechowywane w folderze.
Dostęp do elementów można uzyskać za pomocą usług sieci WWW (jak WFS lub WMS). Zestaw narzędzi AutoCAD Map 3D obsługuje również ODBC (Open Database Connectivity) — znormalizowany interfejs umożliwiający uzyskanie dostępu do bazy danych z poziomu programu.
Składnica danych zawiera zwykle kontekst przestrzenny opisujący przestrzenne metadane lub parametry, w ramach których rezyduje geometria określonego zbioru elementów. Kontekst przestrzenny może określać układ współrzędnych, zakres i tolerancję. Składnica danych może zawierać wiele kontekstów przestrzennych, na przykład jeden kontekst dla danych gruntowych i jeden kontekst dla danych schematu.
Więcej informacji na temat elementów, klas elementów i schematów (w tym diagramów ilustrujących opisywane zagadnienia) znajduje się w temacie „Czym są elementy?” oraz w temacie „Co to jest schemat?” w dokumencie Wzorce postępowania w zarządzaniu danymi geoprzestrzennymi, dostępnym z poziomu menu Pomoc w Zestaw narzędzi AutoCAD Map 3D.
Aby dodać element do mapy, należy uzyskać połączenie z odpowiednią składnicą danych, a następnie wybrać klasę elementów, którą należy dołączyć. Składnica danych, z którą nawiązano połączenie w Zestaw narzędzi AutoCAD Map 3D, stanowi źródło danych dla bieżącej mapy. Źródła elementów są umieszczone na liście według dostawców (na przykład wszystkie źródła elementów SDF są wyświetlone razem na liście w oknie Połączenie danych). Wszystkie dodawane klasy elementów stają się warstwami elementów na mapie. Do warstw można stosować filtry i zapytania przestrzenne w celu wyświetlenia w warstwie tylko wybranych elementów. Filtry są tworzone na podstawie atrybutów, a elementy na podstawie położenia przestrzennego.