Charakterystyki przegubów są tworzone niezależnie dla każdego stopnia swobody. Zdefiniowanie przegubu na wybranym kierunku powoduje podział elementu na dwa elementy oraz wprowadzenie podwójnych węzłów do modelu konstrukcji (patrz rysunek poniżej).
Po zdefiniowaniu przegubu pojawiają się więc dodatkowe, niezależne stopnie swobody tj. przemieszczenia/obroty w węzłach 3 i 4. Dla kierunków, na których zadano istnienie więzów nieliniowych, zależność pomiędzy siłami a wzajemnym przemieszczeniem realizowana jest poprzez jest element DSC (Discontinuity), to znaczy dwuwęzłowy element, w którym siły węzłowe generowane są wg wzoru:
Gdzie:
jest wektorem funkcji siła—przemieszczenie przypisanych do poszczególnych stopni swobody.
Macierz sztywności elementu posiada następującą strukturę:
Gdzie:
- k = [ki]; i=1,Ndl jest wektorem sztywności przypisanych do poszczególnych stopni swobody.
- T jest macierzą transformacji z bazy lokalnej do globalnej dziedziczoną z elementu prętowego, a diag(k) macierzą diagonalną utworzoną z wektora k.
Metoda tworzenia charakterystyki przegubów jest uniwersalna dla wszystkich stopni swobody; przebieg może być złożony z odcinków liniowych; niekoniecznie musi być ciągły (tj. dopuszcza się możliwość skoków wartości w punktach nieciągłości).