Opcja służy do prezentowania map lub izolinii przemieszczeń, naprężeń i odkształceń otrzymanych w trakcie analizy konstrukcji objętościowej. Wyniki mogą być przedstawione w postaci wypełnionej mapy, izolinii, izopowierzchni lub mapy na przecięciu przez bryłę. Wyniki prezentowane są na zewnętrznej powierzchni (konturze) bryły, na powierzchni przecięcia lub dla wybranych elementów.
Okno dialogowe składa się z czterech kart.
Wyniki dla obiektów objętościowych (brył) mogą być przedstawiane w postaci tabelarycznej i graficznej. Dostępne grupy wyników to:
- Naprężenia
- w lokalnym układzie współrzędnych definiowanym przez użytkownika (globalnie dla całego modelu)
- w kierunkach głównych, gdy tensor naprężenia przyjmuje postać diagonalną
- jako wartości zredukowane według wybranej hipotezy
- Odkształcenia
- w lokalnym układzie współrzędnych definiowanym przez użytkownika (globalnie dla całego modelu)
- w kierunkach głównych, gdy tensor naprężenia przyjmuje postać diagonalną
- jako wartości zredukowane według wybranej hipotezy
- Przemieszczenia
- dostępne są w lokalnym układzie współrzędnych definiowanym przez użytkownika (globalnie dla całego modelu)
- w globalnym układzie współrzędnych jako przemieszczenia całkowite, tj. długość wektora przemieszczeń.
Dolne okno dialogowe umożliwia wybór graficznej formy prezentacji wyników dotyczących objętościowych elementów skończonych.
- Izolinie. Izolinie na zewnętrznym konturze bryły.
- Mapy. Mapy na zewnętrznym konturze bryły.
- Izopowierzchnie. Wyniki otrzymane dla objętościowych elementów skończonych prezentowane będą jako powierzchnie wewnątrz bryły o tych samych wartościach; liczba powierzchni jest określana przez liczbę kolorów skali (przy dużej liczbie kolorów wydłużony zostanie czas generacji izopowierzchni).
Zarówno mapy, jak i izolinie mogą być przedstawione w formie uśrednionych wartości pomiędzy elementami.
Wygładzanie (uśrednianie wartości)
Wyniki dla powierzchniowych elementów skończonych są wyznaczane w punktach Gaussa znajdujących się wewnątrz każdego elementu. Wyniki szacowane we wspólnym węźle elementów dochodzących mogą się nieco różnić w każdym z elementów, a izolinie mogą być nieciągłe. Aby uzyskać ‘gładką’ mapę wybranej wielkości, należy wybrać opcję Z wygładzaniem; powoduje to uśrednienie wartości w węźle ze wszystkich wartości uzyskanych w dochodzących do węzła elementach.
Uśrednianie wartości (wygładzanie) może zostać dokonane poprzez wybranie jednej z opcji:
- Bez wygładzania
- Wygładzanie globalne
- Wygładzanie wewnątrz bryły
- Wygładzanie wg selekcji
- Wygładzanie wg charakterystyk.
Pozostałe opcje znajdujące się w dolnej części okna dialogowego to:
- Z opisem. Włącza opisy dla izolinii albo wyświetla wartości w środku elementu; dla izopowierzchni powinna to być pojedyncza wartość dla danej izopowierzchni.
- Z normalizacją — włącza automatyczne naliczanie wartości ekstremalnych dla skali.
- Z siatką ES — jeżeli ta opcja jest włączona, to oprócz mapy wybranej wielkości, prezentowana jest wygenerowana siatka elementów skończonych
- Otwórz nowe okno z pokazaną skalą. Otwierane jest nowe okno, w którym wyświetlane są tylko wybrane elementy i obiekty. Okno jest podzielone na widok i legendę skali. Dla izopowierzchni skala powinna być wyświetlana w takiej samej formie, jak dla izolinii (w postaci wąskich linii na skali).
Osie X i Y są lokalnymi osiami zdefiniowanymi przy użyciu opcji Kierunek na karcie Szczegółowe. Ta opcja pozwala na określenie głównego kierunku lokalnego układu współrzędnych, który będzie używany (oś x). Wartości wielkości wynikowych dla wszystkich elementów są przeliczane do tego obróconego układu współrzędnych. Kierunek można zdefiniować poprzez podanie dowolnego wektora definiującego ‘główny’ kierunek przy wyznaczaniu wyników dla elementów skończonych. Wybrany wektor jest następnie rzutowany na element, co ostatecznie definiuje położenie lokalnej osi x. Istnieje jedynie jedno ograniczenie — wektor ‘główny’ nie może być prostopadły do elementu (tzn. równoległy do lokalnej osi z elementu). Jeżeli użytkownik wybierze taki kierunek, wszystkie wyniki będą zerami.
Typową sytuację przedstawiono na poniższym rysunku, gdzie wszystkie elementy leżą na powierzchni walca. Początkowo lokalne osie x są równoległe do globalnej osi X. Te osie zostaną na nowo zdefiniowane przy użyciu kierunku ‘głównego’ (kierunku odniesienia), który jest równoległy do globalnej osi Y.
Zobacz także: