Użytkownik definiuje jedynie początkowe wymiary przekroju startowego. W tym przypadku algorytm obliczeniowy rozpoczyna się od przekroju o jednakowej wysokości na całej długości pręta. Podobnie jak dla przekrojów zmiennych o ΔH, konieczne jest określenie przyrostu ΔH, o jaki będzie powiększony kolejny wymiar, jak również maksymalnej wysokości Hmax.
Projektowanie automatyczne przy pomocy takiej rodziny parametryzowanej jest dwuetapowe.
W pierwszym etapie program przegląda wszystkie przypadki obciążeniowe w celu znalezienia ekstremalnych momentów zginających na końcach belki. Następnie w sposób automatyczny program dobiera wysokości przekrojów skrajnych w taki sposób, aby spełniały one kryterium wytrzymałościowe ze względu na ekstremalne momenty zginające.
W drugim etapie program przechodzi do standardowej procedury normowej weryfikacji belki o zmiennej bezwładności. Jeżeli sprawdzając przekrój skrajny program wykryje, że przekrój nie spełnia wymogów normowych, następuje podwyższenie tego przekroju o ΔH, ale bez zmiany przekroju na drugim końcu belki. Jeżeli natomiast okaże się, że przekrój nie spełnia warunków normowych w dowolnym przekroju poprzecznym belki, to podwyższone zostaną wysokości obydwu przekrojów skrajnych.
Procedura będzie powtarzana aż do momentu znalezienia przekroju spełniającego wymagania stawiane przez normę.