Rysowanie wykresów na przecięciach przez panele polega na wyznaczeniu śladów przecięcia płaszczyzny zdefiniowanej przez użytkownika i elementów powłokowych tworzących panel. Następnie na tak wyznaczonym śladzie rysowany jest wykres. O ile sposób definiowania płaszczyzny nie budzi większych wątpliwości, to sama orientacja wykresu w przestrzeni nie jest oczywista i jest związana z wyznaczeniem normalnej do płaszczyzny cięcia.
Każda płaszczyzna dzieli przestrzeń na dwie półprzestrzenie. Jedna z nich jest uznawana za "dodatnią"; ten podział można nazwać orientacją płaszczyzny cięcia. Orientacja polega na wyznaczeniu wektora normalnego do płaszczyzny cięcia. Zwrot ten określa nam dodatnią stronę płaszczyzny, a także definiuje lokalną oś Z. Sposób wyznaczania wektora normalnego zależy od wybranej przez użytkownika definicji płaszczyzny przecięcia. Z wyjątkiem dwóch przypadków wektor normalny jest iloczynem wektorowym dwóch wektorów. Definicja każdego z nich zależy od definicji płaszczyzny.
Jeżeli wykresy na przecięciach mają być prostopadłe do płaszczyzny cięcia, to zdefiniowany powyżej wektor normalny określa jednoznacznie oś wykresu. Wartości dodatnie odkładane są zgodnie ze zwrotem wektora normalnego, ujemne po przeciwnej stronie. W tym wypadku zwrot osi dodatniej zależy wyłącznie od zwrotu normalnej do płaszczyzny.
Jeżeli wykresy mają leżeć w płaszczyźnie przecięcia, to wyznaczany jest iloczyn wektorowy śladu przecięcia i wektora normalnego do płaszczyzny przecięcia. Wektor ten ma zwrot określony w ten sposób, aby jego największa współrzędna zawsze była dodatnia. Tak zdefiniowany wektor określa oś wykresu. Warto zauważyć, że w tym wypadku każdy z segmentów przecięcia może mieć inny kierunek (zależy on od wektora śladu przecięcia). Jednak dla tego samego śladu powstałego w wyniku przecięcia płaszczyznami o różnych zwrotach normalnych zwrot osi dodatniej będzie ten sam.