Typy luzu (definiowane dla każdego koła zębatego przekładni zębatej)
Rzeczywiste koła zębate muszą być produkowane z określonym naddatkiem na luz. Naddatek należy zaprojektować uwzględniając obróbkę i warunki pracy.
W przypadku kół zębatych walcowych i śrubowych odpowiedni luz można osiągnąć na dwa sposoby. W pierwszej kolejności należy zmniejszyć wysokość zębów poprzez wpuszczenie zębów w łącznik głębiej niż na teoretyczną standardową głębokość. Następnie należy zwiększyć odległość środków na większą niż wynika z obliczeń teoretycznych.
Przy projektowaniu luzu należy uwzględnić następujące czynniki:
Wielkość luzu nie możne być nadmierna w stosunku do wymagań zadania. Należy sprawdzić, czy jest wystarczający, aby koszty obróbki nie wzrosły nadmiernie.
Zazwyczaj naddatek na luz uwzględnia się po połowie w wysokości zębów obu kół zębatych pary, jednak od zasady tej są wyjątki. Na przykład wałki zębate o małej liczbie zębów zapewniają cały luz dla napędzanego koła zębatego. W ten sposób unika się osłabiania zębów wałka zębatego.
![]() | ![]() |
Luz siatki koła zębatego śrubowego
Przestrzeni zębów kół zębatych śrubowych dotyczą dwa rodzaje luzu. Występuje przekrój w kierunku normalnej do powierzchni zęba "n" oraz przekrój w kierunku stycznym, prostopadły do osi "t".

W płaszczyźnie normalnej zęba: | j nn = j nt cos α n |
Na powierzchni podziału: | j nt = j tt cos β |
Na płaszczyźnie prostopadłej do osi
j tn = j tt cos α t

gdzie:

| α | Kąt nacisku |
| α n | Kąt nacisku w kierunku normalnej, α = α n |
| α t | Kąt nacisku w kierunku poprzecznym |
| β | Kąt spirali |
| d | Średnica podziałowa |