Dla normy EC3 (ENV 1993-1-:1992) ugięcie wstępne obliczane jest na podstawie następującego wzoru:
Obliczenie ugięcia wzdłuż osi Z (wyboczenie względem osi Y—Y):
Obliczenie ugięcia wzdłuż osi Y (wyboczenie względem osi Z—Z):
Gdzie:
A — powierzchnia przekroju (A = SX)
a — Eurocode 3, tabele 5.5.3 i 5.5.1
— smukłość zredukowana, Eurocode 5.5.1.2, wzór (5.46)
Ze względu na złożoność obliczeń założono, że:
Re [Pa] — granica sprężystości materiału
l = l / i
Gdzie:
l = L * współczynnik długości wyboczeniowej
L — długość pręta
tabela 5.5.1
ks podane jest w tabeli 5.5.1 w zależności od gM1; w obliczeniach zawsze wykorzystywane są wartości podane w tej tabeli dla gM1 = 1.1:
- krzywa wyboczeniowa a: ks = 0.23
- krzywa wyboczeniowa b: ks = 0.15
- krzywa wyboczeniowa c: ks = 0.11
- krzywa wyboczeniowa d: ks = 0.08.
Dla normy (EN 1993-1:2005) i metody tabelarycznej ugięcie wstępne obliczane jest wg: tabeli 5.1, artykuł 5.3.2 (3b).
Dla normy (EN 1993-1:2022) ugięcie wstępne obliczane jest wg artykułu 7.3.3.1.(1).
Wartość ugięcia jest zależna od długości pręta oraz wybranego typu analizy: sprężystej lub plastycznej.