Geometria odniesienia składa się z krzywych szkicu lub punktów. Tworzy się ją przez rzutowanie krawędzi modelu, wierzchołków lub elementów konstrukcyjnych innego szkicu na aktywną płaszczyznę szkicu. Geometria odniesienia odwołuje się do (jest stowarzyszona z) poprzednio utworzonej geometrii.
Geometrię taką można utworzyć na dwa sposoby:
- Wszystkie krawędzie płaszczyzny są automatycznie dodawane do aktywnego szkicu jako geometria odniesienia, która została utworzona na płaskiej powierzchni modelu.
- Polecenie Rzutuj geometrię rzutuje krawędzie modelu, wierzchołki, elementy konstrukcyjne, punkty lub krzywe z widocznego szkicu na aktywną płaszczyznę jako geometrię odniesienia.
Punkt konstrukcyjny
Elementy konstrukcyjne są abstrakcyjną geometrią używaną w przypadkach, gdy aktualnie istniejąca geometria nie wystarcza, aby skonstruować i rozmieścić dodatkowe elementy. Aby zdefiniować kształt i położenie elementów, należy te elementy związać z elementami konstrukcyjnymi.
Można umieścić lub zaprojektować punkty konstrukcyjne na powierzchnie części, liniowej krawędzi, na łuki lub okręgu. Punkty konstrukcyjne mogą być wiązane z punktami środkowymi łuków, okręgów i elips.
Osie konstrukcyjne
Przy tworzeniu elementów lub zespołów należy stosować osie do oznaczania linii symetrii, linii środkowych oraz odległości pomiędzy obróconymi osiami elementu.
Płaszczyzny konstrukcyjne
Używaj płaszczyzn konstrukcyjnych, aby zdefiniować osie, powierzchnie szkicu, powierzchni zakończeń elementów lub definiowania przekrojów lub powierzchni dzielenia części.
Wskazówki do używania płaszczyzn konstrukcyjnych:
- Brak dostępnej powierzchni części, która może służyć jako powierzchnia szkicu dla nowych elementów.
- W celu określenia chwilowego położenia, niezbędnego do zdefiniowania innej powierzchni konstrukcyjnej (na przykład pod kątem do powierzchni przy zadanym odsunięciu).
- Płaszczyzny konstrukcyjne należy umieszczać w środku kształtów walcowych i stosować do zaczepiania wymiarów parametrycznych pomiędzy elementami walcowymi.
