Analiza P-Delta w konstrukcjach powłokowych jest rozumiana jako dopuszczenie dowolnie dużych przemieszczeń i obrotów w konstrukcji dyskretyzowanej elementami powłokowymi. W programie wykorzystane zostało podejścia co-rotacyjnego.
Pojedynczy element może ulec dowolnie dużym przemieszczeniom i obrotom jako ciało sztywne, ale ‘właściwa deformacja’ (ta, która generuje odkształcenia i w konsekwencji naprężenia) pozostaje ‘mała’ w obrębie jednego elementu. Oznacza to, że dla wnętrza elementu związki geometryczne pozostają liniowe. Nieliniowość geometryczna pojawia się dla całej konstrukcji.
Pozwala to na pełne wykorzystanie istniejących elementów skończonych, ze wszystkimi ich dotychczasowymi cechami.
Od całkowitej deformacji elementu odejmuje się tą jej część, która jest związana z ruchem sztywnym (nie generuje odkształceń ani naprężeń). Naprężenia oraz wynikające z nich siły elementowe wyznacza się dla ‘prawdziwej’ części deformacji.
Przetwarzanie elementu jest wykonywane w odniesieniu do ramy elementu {E} sztywno połączonej z ruchomym elementem. Następnie obliczona siła i macierz sztywności są transformowane do globalnego układu.
Odejmowanie ruchu sztywnego jest rozumiane jako operacja rzutowania; sekwencję operacji na przyrostach przemieszczeń, siłach i macierzy sztywności elementu pokazano na poniższym rysunku.
Obroty traktowane są jako dowolnie duże. Obrót jest reprezentowany przez tensor. Formuła Rodrigueza (wykładniczy mapowania) jest używana do przekształcenia z pseudo-wektoru do tensora obrotu Q. Podczas aktualizacji rotacyjny stopień swobody, produkt tensora obrotu jest używany zamiast dodawania wektorów obrotu.