Parametry analizy sejsmicznej (norma USA ASCE 7-10 / IBC 2012)

Parametry uproszczonej metody analizy sejsmicznej z wykorzystaniem metody zastępczej siły poziomej uzależnione są od normy sejsmicznej oraz metody definiowania wartości okresów podstawowych wybranych w oknie dialogowym Analiza sejsmiczna.

Metoda przybliżona

Okres podstawowy oblicza się za pomocą równania 4.6:

T_a = C_t * h_n ^x

gdzie:

C _t - współczynnik okresu budynku w zależności od wykorzystanego sejsmicznego układu nośnego (określana przez normę)

x = wykładnik wzoru okresu budynku (określany przez normę)

h — wysokość konstrukcji (m) określana jako różnica pomiędzy zakresem konstrukcji a poziomem posadowienia

Zdefiniowany przez użytkownika

Należy zdefiniować jedynie wartość Ta dla obu kierunków.

Metoda dokładna

Metoda ta pozwala obliczyć dokładną wartość dla obu kierunków X i Y. Jeśli opcja Okresy z maksymalnym uczestnictwem masy jest wyłączona w oknie dialogowym Analiza sejsmiczna, aktywny jest pierwszy tryb w kierunku, w którym jest więcej mas. Jeśli opcja ta jest włączona, w danym kierunku aktywna jest większość mas oraz jeden z trybów spełniający ograniczenia. Okres maksymalny obliczany jest według wzoru:

T_max = Cu * Ta,

gdzie:

Cu - Współczynnik limitu górnego (Tabela 12.8-1),

T_a — okres przybliżony

Parametry normowe

Aby przeprowadzić analizę sejsmiczną według zasad podanych w tej normie, należy zdefiniować następujące parametry:

• Grunt (A, B, C, D, E lub F) na podstawie właściwości gleby sklasyfikowanych zgodnie z rozdziałem 20 normy ASCE 7.
• Przyspieszenia charakterystyki widmowej, jak przedstawiono w rozdziale 1613.3.1 na rysunkach 1613.3.1(1) do 1613.3.1(6):
  • S₁ — parametr przyspieszenia dla okresu 1 sekundy,
  • S_s — parametr przyspieszenia dla krótkich okresów,
• T_L — długi okres przejściowy określony zgodnie ze standardem ASCE 7-05, jak pokazano na rysunkach 22-15 do 22-20
• Ie — współczynnik ważności, jak określono w rozdziale 11.5.1 normy ASCE 7-05.
• R — współczynnik modyfikacji odpowiedzi, jak określono w dokumencie ASCE 7-05 w tablicach 12.2-1

Ścinanie bazowe

Bazowa siła ścinająca obliczana jest według wzoru:

F_x = V * w_x * h^k _x / (Σ w_i * h_i) (rów. 12.8-11 oraz 12.8-12)

gdzie:

w_x oraz w_i — masa kondygnacji

H — wysokość od poziomu podstawy do właściwego poziomu kondygnacji

V — bazowa siła ścinająca (ta wartość jest już obliczona w programie Robot)

k — wykładnik zależny od wartości okresu:

Okres drgań własnych	k
<0,5 sek.	1
0,5 - 2,5 s	Interpolacja liniowa
> 2,5 s	2