Polecenia zewnętrzne uruchamiają inne programy lub narzędzia podczas działania programu AutoCAD lub produktu opartego na nim.
Podczas pracy programu AutoCAD lub produktu opartego na nim można wywoływać inne aplikacje lub programy narzędziowe, takie jak wymienione poniżej:
Definicje poleceń można dodać przez edycję pliku acad.pgp w edytorze tekstu umożliwiającym zapisywanie w formacie ASCII. Pierwsza sekcja pliku acad.pgp definiuje polecenia zewnętrzne. Oprócz aliasów poleceń w pliku acad.pgp znajdują się również wiersze komentarza poprzedzane średnikiem (;) umożliwiające dodanie informacji tekstowych o pliku lub aliasie polecenia.
Podczas definiowania polecenia zewnętrznego należy określić dla niego nazwę używaną w wierszu polecenia systemu operacyjnego oraz ciąg tekstu polecenia wykonywalnego przesyłanego do systemu operacyjnego. Każdy wiersz w sekcji poleceń zewnętrznych składa się z pięciu oddzielonych przecinkami pól, jak opisano poniżej:
command,[executable/shell request],bit flag[,[*]prompt[,return_code]]
Polecenie wprowadzane w wierszu polecenia systemu operacyjnego. Jeśli nazwa jest nazwą wewnętrznego polecenia programu AutoCAD, zostanie ona zignorowana. Nazwa polecenia nie rozróżnia wielkości liter.
Stały ciąg przesyłany do systemu operacyjnego po wprowadzeniu nazwy polecenia. Może nim być każde polecenie dopuszczalne w danym systemie operacyjnym. Ciąg ten może zawierać przełączniki lub parametry wiersza polecenia. Rozróżnianie wielkości liter zależy od aplikacji, którą użytkownik chce uruchomić.
Wymagany parametr kodowany bitowo. Suma dowolnej kombinacji liczb całkowitych określa operację wynikową.
0 Uruchom aplikację i czekaj na jej zakończenie.
1 Nie czekaj na zakończenie aplikacji.
2 Uruchom aplikację w trybie zminimalizowanym.
4 Uruchom aplikację w trybie ukrytym.
8 Wstaw ciąg argumentów w cudzysłów.
Wartości bitowe 2 i 4 wzajemnie się wykluczają; jeśli wybrane zostaną obydwie, wówczas użyta zostanie tylko wartość 2. Należy unikać używania wartości 2 lub 4 bez wartości 1, ponieważ program staje się niedostępny do zakończenia działania aplikacji.
Wartość bitowa 8 pozwala poleceniom, takim jak del, pracować poprawnie z nazwami plików zawierającymi spacje. Należy zauważyć, że eliminuje to możliwość przekazania do tych poleceń listy nazw plików oddzielonych spacjami. Jeśli użytkownik preferuje obsługę wielu plików, nie powinien używać wartości bitowej 8.
Pole opcjonalne. Określa monit wyświetlany w wierszu polecenia programu. Odpowiedź na ten monit jest dołączana do ciągu umieszczonego w polu "ciąg_wykonywalny". Jeśli pierwszy znak tego monitu to gwiazdka (*), odpowiedź może zawierać odstępy i użytkownik musi nacisnąć klawisz Enter, aby wstawić zakończenie. W przeciwnym razie odpowiedź może być kończona naciśnięciem klawisza Spacja lub Enter. Jeśli nie zostanie określony żaden monit, wówczas nie pojawia się prośba o wprowadzenie; jednakże należy dodać przecinek, jeśli następne pole (kod_powrotu) zostało wypełnione albo jeśli w monicie ma występować kończąca je spacja.
Opcjonalny parametr kodowany bitowo. W celu otrzymania pożądanego rezultatu możliwe jest dodanie do siebie, w dowolnej kombinacji, wymienionych poniżej liczb całkowitych. Na przykład, jeśli wymagane są jednocześnie tryby pracy określone liczbami 1 oraz 2 , w polu tym należy wprowadzić wartość 3 . Wartości trybów pracy są zdefiniowane następująco (kody 0 oraz 4 w środowisku Windows są pozbawione znaczenia i dlatego nie występują):
1 Wczytuje plik DXB. Po zakończeniu wykonywania danego polecenia zewnętrznego program AutoCAD lub produkt oparty na nim wczytuje do rysunku plik DXB o nazwie $cmd.dxb. Po wczytaniu plik $cmd.dxb jest usuwany. Działanie to daje taki sam efekt, jak polecenie DXBWE.
2 Tworzy definicję bloku z pliku DXB. Program tworzy definicję bloku z pliku DXB o nazwie $cmd.dxb. Odpowiedź na monit umieszczona w polu "monit" jest wykorzystywana jako nazwa tego bloku. Nazwa ta musi więc być nazwą dopuszczalną dla bloku i nie może aktualnie występować w rysunku; dlatego też w trybie tym nie można zmieniać definicji poprzednio zdefiniowanych bloków. Po wczytaniu pliku DXB przez program plik $cmd.dxb jest usuwany. Nazwa tak zdefiniowanego bloku staje się domyślną nazwą używaną przez polecenie WSTAW.
Polecenia systemu operacyjnego start i cmd są bardzo pomocne przy definiowaniu poleceń zewnętrznych. Jeśli we wprowadzonym ciągu wykonywalnym nie podano poleceń start lub cmd, program jest niedostępny, dopóki okno nie zostanie zamknięte.
Polecenie systemowe start otwiera osobne okno i uruchamia określony program lub polecenie. Jeśli polecenie start jest wywoływane bez żadnego parametru, otwierane jest nowe okno wiersza polecenia systemu operacyjnego. Polecenie start ma wiele przełączników wiersza polecenia, które powodują wyświetlenie nowego okna. Aby uruchomić aplikację jednostanowiskową, należy użyć polecenia start bez podawania przełączników. Polecenie start jest także bardzo przydatne do uruchomienia dokumentu skojarzonego z aplikacją. Polecenie start można na przykład wykorzystać do bezpośredniego otwarcia dokumentu utworzonego za pomocą procesora tekstu albo pliku HTML.
Polecenie systemowe cmd otwiera okno wiersza polecenia, które działa jako powłoka programu AutoCAD lub produktu opartego na nim. To okno musi zostać zamknięte przed powrotem do wiersza polecenia systemu operacyjnego. Dwa przełączniki linii poleceń: /c oraz /k są przydatne dla poleceń zewnętrznych. Przełącznik /c wykonuje określone polecenie, a następnie zamyka okno tej aplikacji. Przełącznik /k wykonuje określone polecenie, a następnie pozostawia okno tej aplikacji otwarte. Dlatego użycie przełącznika /k wymaga osobnego zamknięcia okna polecenia (za pomocą polecenia wyjdź).
Najczęściej do utworzenia nowego okna lub aplikacji jako procesu działającego poza programem służy polecenie systemowe start. Aby uruchomić plik wsadowy lub sekwencję poleceń, które nie tworzą oddzielnego okna albo tworzą okno, które musi być zamknięte przed przekazaniem sterowania do programu, należy użyć polecenia cmd. Więcej informacji o tych poleceniach i przełącznikach zawiera dokumentacja poleceń systemu operacyjnego użytkownika.
W następnym przykładzie zdefiniowano trzy nowe polecenia: RUN, LISTSET i DXB2BLK.
RUN, cmd /c,0,*Batch file to run: , LISTSET,cmd /k SET,0 DXB2BLK,cmd /c DXBCOPY,0,DXB file: ,2
Polecenie RUN uruchamia plik wsadowy albo sekwencję poleceń. Polecenie systemowe cmd, po którym następuje przełącznik /c, otwiera okno aplikacji, uruchamia plik wsadowy, a następnie zamyka to okno.
Polecenie LISTSET wyświetla zbiór zmiennych bieżącego środowiska dla systemu operacyjnego. Ponieważ w tym przykładzie użyto polecenia systemowego cmd /k zamiast polecenia start, to okno polecenia musi zostać zamknięte przed powrotem do programu. Aby pozostawić to okno w stanie aktywnym, należy użyć polecenia start /realtime. Więcej informacji o tych poleceniach i przełącznikach zawiera dokumentacja poleceń systemu operacyjnego użytkownika.
Polecenie DXB2BLK tworzy definicję bloku z określonego pliku DXB. Plik DXB przekształca wszystkie obiekty w wiersze. Główną zaletą tej procedury jest udostępnienie prostej metody rozbijania obiektów tekstowych na wiersze.
Polecenie DXB2BLK przekazuje podaną nazwę pliku DXB do pliku wsadowego dxbcopy, który kopiuje ją jako nazwę pliku $cmd.dxb. Następnie program tworzy blok z określonego pliku DXB. Nazwa wprowadzona jako odpowiedź na monit o ten plik DXB jest używana jako nazwa nowego bloku. Aby utworzyć plik dxbcopy.cmd, należy wprowadzić następującą odpowiedź w wierszu polecenia systemu operacyjnego:
echo copy %1.dxb $cmd.dxb > dxbcopy.cmd
Spowoduje to utworzenie pliku dxbcopy.cmd w bieżącym katalogu. Przenieś ten plik do katalogu znajdującego się w ścieżce DOS lub jawnie określ pełną ścieżkę dostępu do tego pliku w pliku acad.pgp. Jeśli na przykład plik dxbcopy.cmd znajduje się w katalogu D:\cad, w sekcji poleceń zewnętrznych pliku acad.pgp wprowadź następujący wiersz.
DXB2BLK, cmd /c D:\CAD\DXBCOPY,0,DXB file: ,2