Po naciśnięciu ikony 
w programie automatycznie analizowana jest geometria całej konstrukcji i do poszczególnych słupów konstrukcji przypisywana jest odpowiednia wartość długości wyboczeniowej przy uwzględnieniu:
- podparcia prętów
- geometrii prętów dochodzących
- warunków podparcia na drugich końcach prętów dochodzących.
Podczas wyznaczania długości wyboczeniowej w sposób automatyczny pomijane są belki pośrednie lub stężenia dochodzące do słupów. W programie osobno analizowane są obydwa węzły końcowe słupa, dla każdego z nich licząc ich sztywności według przepisów normy. Aby można było posłużyć się wzorami normowymi, należy znać sztywność analizowanego słupa (znana z definicji), sztywności belek poprzecznych dochodzących do węzła oraz sztywność słupa dochodzącego. Te dwie ostatnie sztywności, które nazwiemy umownie sztywnością "belkową" i sztywnością "słupową", są wyznaczane w następujący sposób:
- Dochodzący do węzła pręt analizowany jest wraz z jego dalszymi połączeniami (czyli całym łańcuchem prętów, zwanym dalej "gałęzią"); wyliczana jest sztywność całej gałęzi, która wpływa albo na sztywność belkową, albo słupową węzła w zależności od kierunku gałęzi
- Pierwszy pręt gałęzi określa jej kierunek:
- słupowy (kierunek mieszczący się w obszarze ±15° od kierunku wyznaczonego przez wyjściowy, analizowany słup)
- belkowy (kierunek mieszczący się w obszarze ±15° od kierunku prostopadłego do analizowanego, wyjściowego słupa)
- pośredni (wszystkie pręty, które nie mieszczą się w w/w klasyfikacji należą do grupy pręrów ‘pośrednich’)
- Sztywność gałęzi 'pośredniej' (równa J/L) zastępowana jest przez równoważne sztywności słupową J c (J/L c ) i belkową J b (J/L b ), przyjmując dla fikcyjnego słupa i belki ten sam moment bezwładności J co dla pochyłej gałęzi oraz zmodyfikowane długości L c = k*L*cosα, L b = k*L*sinα (k jest mnożnikiem, a a kątem między słupem a kierunkiem wektora łączącego początek i koniec gałęzi). Z warunku J = J c + J b uzyskuje się 1/L = 1/L c + 1/L b i umożliwia to obliczenie mnożnika k = (sin * cos)/(sin + cos).
- Koniec gałęzi wyznaczany jest poprzez:
- rozgałęzienie wielu prętów (węzeł, w którym schodzą się przynajmniej 3 pręty)
- podporę
- zwolnienie węzłowe lub elementowe (przegub)
- zmianę kierunku o kąt większy od ±30° od początkowego
- zbyt dużą liczbę zmian sztywności pręta (więcej niż 10) Zmiana sztywności rzędu 1.0e—12 jest uważana jako nieistotna i nie jest uwzględniana w obliczeniach. Sztywność zastępczą wyznacza się według wzoru (J1*L1+J2*L2)/(L1+L2).
- Gałąź zakończona swobodnym końcem nie jest uwzględniana w obliczeniach sztywności, podobnie jak gałąź rozpoczynająca się przegubem (zwolnienie elementowe na początku gałęzi).
- Program uwzględnia sposób podparcia (zakończenia) gałęzi belkowych (zwolnienie obrotowe, utwierdzenie, utwierdzenie sprężyste).
- Nie uwzględnia się wpływu siły podłużnej na sztywności; analiza jest analizą czysto geometryczną.
Sztywności słupowe i belkowe (liczone jako stosunek momentu bezwładności do długości) dla poszczególnych gałęzi podlegają sumowaniu, co pozwala, po przeanalizowaniu wszystkich prętów schodzących się w węźle słupa, określić ostateczną sztywność belkową i słupową węzła. Te wartości podstawiane są do odpowiednich wzorów normowych.
W przypadku wystąpienia w węźle podpory lub przegubu nie przeprowadzana jest analiza gałęzi, a schemat podparcia implikuje odpowiednią sztywność zastępczą węzła. Gdy oba węzły są podparte, przyjmowane są współczynniki długości wyboczeniowej odpowiadające znanym z teorii wytrzymałości materiałów.