Metoda wykorzystująca zastępczą siłę poziomą zakłada rozdzielenie siły sejsmicznej (ścinania bazowego) na każdą z kondygnacji, które są w stanie przenieść obciążenia boczne.
W rezultacie siły statyczne są generowane i zastosowane do sztywnej (lub półsztywnej) diafragmy lub elementów pionowych (słupy, ściany), które mogą przyjąć działanie sił wykorzystywanych przy obliczeniach.
Każda norma sugeruje określone ograniczenia w stosunku do stosowania niniejszej metody. Zwykle ograniczenia te dotyczą regularności konstrukcji oraz jej wysokości.
Masa kondygnacji zawiera masy dodane oraz masy dynamiczne z obciążeń przekształconych.
Diafragmy zapewniają proporcjonalny rozkład obciążeń sejsmicznych dla elementów pionowych. Wygenerowana siła powinna być zastosowana do środka ciężkości diafragmy. Diafragma lub panel, które nie są umieszczone na płaszczyźnie górnej części kondygnacji, nie przenosi siły sejsmicznej.
Brak diafragmy spowoduje, że masy węzłów leżących w płaszczyźnie górnej części kondygnacji (płaszczyzny stropu) zostaną uwzględnione. Następnie należy wykonać proporcjonalny rozkład siły ciężkości.