Dolna kondygnacja (poziom bazowy) oddziela podziemną część konstrukcji od reszty.
Zakres obciążeń sejsmicznych wyznacza granice poziomów, na których rozdzielane są obciążenia sejsmiczne, i definiuje wysokość konstrukcji na potrzeby obliczenia okresu podstawowego przy zastosowaniu metody przybliżonej.
Dolna kondygnacja (poziom bazowy) oddziela podziemną część konstrukcji od reszty. Poniżej tego poziomu siły sejsmiczne nie są brane pod uwagę.
Aby zdefiniować dolną kondygnację (poziom bazowy), należy użyć jednej z poniższych opcji:
- Automatyczne — najniższy węzeł konstrukcji (cała konstrukcja znajduje się nad poziomem gruntu).
- Współrzędna Z — płaszczyzna XY zdefiniowana przez użytkownika.
- Podstawa kondygnacji — dół wybranej kondygnacji definiuje płaszczyznę odniesienia XY.
Górne piętro stanowi granicę, powyżej której siły sejsmiczne nie są brane pod uwagę.
Aby zdefiniować górne piętro, użyj jednej z poniższych opcji:
- Automatyczne — najwyższy węzeł konstrukcji.
- Współrzędna Z — płaszczyzna XY zdefiniowana przez użytkownika.
- Górna część kondygnacji — góra wybranej kondygnacji definiuje płaszczyznę odniesienia XY.