Element wyciągnięcia złożonego

Wyciągnięcie złożone stanowi połączenie wielu profili i przejść między nimi, tworzące gładki kształt.

Wyciągnięcia złożone stanowią połączenie wielu profili, zwanych przekrojami, oraz przejść między nimi w postaci gładkich kształtów utworzonych na podstawie profili lub powierzchni części. Przekroje te mogą być krzywymi w szkicach 2D lub 3D, krawędziami modelu lub pętlami powierzchni. Użycie prowadnic lub odwzorowania linii środkowej i punktów zapewnia kontrolę nad wyciągnięciem i uniemożliwia jego skręcenie. Dla otwartych wyciągnięć złożonych, jeden lub oba przekroje końcowe mogą być wyraźnym punktem lub punktem z warunkiem styczności. Za pomocą wyciągnięcia złożonego można tworzyć zarówno bryły, jak i korpusy powierzchniowe.

Wskazówka: Wyciągnięcia złożonego można używać w celu tworzenia złożonych, organicznych kształtów w branży motoryzacyjnej i stoczniowej oraz w branży produktów konsumenckich.

Zastosowania wyciągnięcia złożonego

• Utwórz elementy bryłowy lub nową bryłę.
  
• W celu wygenerowania kształtu utwórz model powierzchniowy, a następnie zszyj powstałe powierzchnie w bryłę.
  
• Utwórz wyciągnięte powierzchnie i użyj ich wraz z poleceniem Rzeźba w celu utworzenia kształtu lub zmodyfikowania modelu.
  

Przekroje w wyciągnięciach złożonych

Po utworzeniu wymaganych początkowych dwóch przekrojów można utworzyć dowolną ich liczbę w celu utworzenia wymaganego kształtu. Aby dalej sterować kształtem wyciągnięcia pomiędzy przekrojami, można:

Dodać wagę do przekroju.

Brak wagi

Oba przekroje z równymi współczynnikami wagowymi

Do prowadzenia przekrojów należy użyć prowadnic wyciągnięcia złożonego.

Do prowadzenia przekrojów należy użyć linii środkowej.

Powierzchnie części lub punkty w elemencie wyciągnięcia złożonego

Jako początkowy i końcowy przekrój można wybrać niepłaskie lub płaskie powierzchnie . Aby uzyskać naturalne przejścia, należy utworzyć wyciągnięcia z ciągłością styczną (G1) lub krzywizną ciągłości (G2) przylegających powierzchni części. W wyciągnięciu G1 przejście pomiędzy powierzchniami może być widoczne. Połączenie G2 jest również nazywane gładkim i wygląda, jakby znajdowało się na jednej powierzchni. Przejście pomiędzy powierzchniami nie jest wyświetlane podczas podświetlenia.

Aby użyć istniejącą powierzchnię jako początkowy lub końcowy przekrój wyciągnięcia, wybierz powierzchnię bezpośrednio bez tworzenia szkicu.

Dla otwartych wyciągnięć, przekrój początkowy lub końcowy może być punktem. Poprawne przekroje dla wyciągnięć kończących się w punkcie, obejmują:

• Wierzchołki modelu
• Symetrie krawędzi modelu.
• Punkty konstrukcyjne
• Widoczne wierzchołki szkicu
• Widoczne punkty środkowe elementów szkicu
• Widoczne punkty szkicu

Uwaga: Podczas wybierania punktu nie wybieraj geometrii punktu dołączonego. Na tym obrazie wskazano splajn zamiast punktu końcowego:

Wskazanie to powoduje wyświetlenie komunikatu o błędzie. Używaj polecenia Wybierz inne, dopóki podświetlony będzie sam punkt.

Aby utworzyć wyraźny punkt zakończenia, użyj wyciągnięcia złożonego do punktu z warunkami wyraźnego punktu (domyślne).

Aby utworzyć bardziej zaokrąglone zakończenie, użyj wyciągnięcia złożonego do punktu z warunkiem styczności oraz współczynnikiem wagi.

Aby utworzyć zaokrąglone zakończenie styczne z płaszczyzną, użyj wyciągnięcia złożonego do punktu z warunkiem styczności do płaszczyzny oraz współczynnikiem wagi.

Podczas określania linii środkowej za pomocą przekroju punktowego musi ona przejść przez przekrój punktowy. Aby uzyskać najlepsze wyniki, należy ją poprowadzić blisko środka sąsiedniego przekroju.

Wyciągnięcia między dwoma przekrojami punktowymi muszą obejmować przekrój wewnętrzny, aby można było zdefiniować kształt.

Przejścia z jednego przekroju do następnego

Aby ustawić warunek obwiedni, użyj karty Warunki. Aby sterować kształtem oraz stycznością powierzchni wyciągnięcia złożonego, można określić kąt przejścia (domyślną wartością jest 90 stopni) i wagę.

Waga nie jest odległością numeryczną, lecz współczynnikiem wpływu. Innymi słowy, współczynnik wagi steruje wypływem wywieranym przez kształt przed łączeniem z następnym przekrojem.

W tym przykładzie oba przekroje wyciągania mają ustawione domyślne wartości warunku swobody. Nie zastosowano kąta ani współczynnika wagi.

W tym przykładzie oba przekroje są ustawione na warunki kierunku. Prostokątny przekrój wyciągania posiada współczynnik wagi wynoszący 10 (10x), a przekrój okrągły posiada współczynnik wagi wynoszący 5 (5x). Wartość kąta przejścia wynosi 90 stopni dla obydwu przekrojów.

W tym przykładzie oba przekroje są ustawione na warunki kierunku. Oba przekroje mają współczynnik wagi wynoszący 10 oraz kąt przejścia wynoszący 90 stopni.

W tym przykładzie oba przekroje są ustawione na warunki kierunku. Oba przekroje posiadają współczynnik wagi wynoszący 10. Przekrój prostokątny ma kąt przejścia wynoszący 90 stopni (przejście prostopadłe). Przekrój okrągły ma kąt przejścia wynoszący 180 stopni (przejście płaskie).

W tym przykładzie oba przekroje są ustawione na warunki kierunku. Oba przekroje mają współczynnik wagi wynoszący 10 oraz kąt przejścia wynoszący 180 stopni.

Zależność pomiędzy ustawieniami wagi i sposobem przejścia powierzchni wyciągniętych zależy od parametrów, takich jak kształt przekroju i odległość między przekrojami.

Aby zrozumieć wpływ wymagań projektowych na element wyciągnięcia złożonego, spróbuj zmienić:

• Odległość między powierzchniami.
• Przekroje, które nie leżą wzdłuż prostego wektora.
• Przekroje, które zaczynają się i kończą w danym punkcie.

Uwaga: Bardzo duże wartości wagi mogą powodować obracanie powierzchni wyciągnięcia, co może doprowadzić do uzyskania samoprzecinającej się powierzchni. W celu osiągnięcia wymaganego kształtu najczęściej ustawia się współczynnik wagi wynoszący od 1 do 20. Aby zminimalizować zniekształcenia, ustaw punkty konstrukcyjne na każdym przekroju. Następnie skonstruuj prowadnice, krzywe 2D lub 3D przechodzące przez punkty konstrukcyjne.

Prowadnice lub linia środkowa w kształcie wyciągnięcia

Prowadnice są krzywymi 2D, krzywymi 3D lub krawędziami modelu, które określają kształt wyciągnięcia między przekrojami. Można dodać dowolną liczbę prowadnic, aby dopracować kształt wyciągnięcia. Prowadnica wpływa na całą bryłę wyciągnięcia, a nie tylko na wierzchołki przekrojów, które przecina.

Sąsiednie prowadnice wpływają na wierzchołki przekrojów, które nie mają zdefiniowanych prowadnic. Prowadnice przecinają każdy przekrój i muszą się kończyć na pierwszym i ostatnim przekroju, lub wystawać poza te przekroje. Podczas tworzenia wyciągnięcia złożonego program ignoruje wszystkie części prowadnic, które wychodzą poza przekrój. Rozciąganie prowadnic poza przekrój jest przydatną techniką przy osiąganiu gładkiego kształtu. Prowadnice muszą być ciągle styczne. W tym przykładzie dwie prowadnice wydłużone poza przekrój początkowy i końcowy służą osiągnięciu naturalnego przekształcenia.

Linia osiowa jest typem prowadnicy, do której przekroje są prostopadłe, i zachowuje się podobnie do ścieżki skosu. Wyciągnięcia z linią osiową zachowują bardziej jednolite przejścia między wybranymi przekrojami wyciągnięcia. Linie osiowe podlegają tym samym kryteriom co prowadnice, oprócz tego, że nie muszą przecinać przekrojów i tylko one mogą zostać wybrane.

.

Opcje połączenia powierzchni stycznych

Gdy przekroje wyciągnięcia złożonego zawierają wierzchołki, wynikowe wyciągnięcie zawiera wiele powierzchni oddzielonych krawędziami utworzonymi pomiędzy wierzchołkami przekroju. Na przykład wyciągnięcie pomiędzy przekrojami kwadratowymi powoduje utworzenie czterech powierzchni bocznych.

Czasami wyciągnięcie reprezentuje złożony, organiczny kształt, taki jak w niektórych produktach konsumenckich. Krawędzie te są często niepożądane, szczególnie pomiędzy stycznymi G1 lub gładkimi powierzchniami G2. Aby usunąć niepożądane krawędzie pomiędzy stycznymi lub wygładzonymi powierzchniami, jeśli to możliwe, użyj opcji polecenia Połącz powierzchnie styczne.

Uwaga: W przypadku użycia linii środkowej łączenie krzywych jest automatyczne.

Zastosowania wyciągnięcia złożonego obszaru

Wyciągnięcie złożone obszaru wspomaga projektowanie komponentów hydraulicznych i pneumatycznych, kolektorów i odlewanych części z tworzywa sztucznego. W tych i innych projektach przepływ gazu lub cieczy ma znaczenie kluczowe. Wyciągnięcie złożone obszaru zapewnia większą kontrolę nad obszarami przekrojów w określonych punktach wzdłuż elementu wyciągnięcia złożonego.

W przypadku zaokrąglenia o zmiennym promieniu należy wskazać punkty na krawędzi i zdefiniować wartości promienia. Podobnie można użyć wyciągnięcia złożonego obszaru w celu wskazania punktów wzdłuż linii środkowej. Należy zdefiniować obszar przekroju lub współczynnik skali dla tych punktów, które skalują wyciągnięcie złożone odpowiednio w górę i w dół. Aby zastosować zmiany estetyczne do wyciągnięcia złożonego, użyj polecenia Wyciągnięcie złożone obszaru.

Wyciągnięcie złożone obszaru spełnia te same kryteria, co Wyciągnięcie złożone linii środkowej. Przekroje należy umieścić wzdłuż linii środkowej. W odróżnieniu jednak od Wyciągnięcia linii osiowej, Wyciągnięcie złożone obszaru dołącza do wybranych przekrojów oraz innych poprawnie umieszczonych przekrojów edytowalne wymiary przekroju.