Specjalne kody w pierwszym wierszu pliku dużej czcionki określają sposób odczytywania dwubajtowych kodów szesnastkowych.
Zestaw czcionek z setkami lub tysiącami znaków musi być obsługiwany inaczej niż zestaw składający się maksymalnie z 256 znaków w kodzie ASCII. Oprócz używania bardziej skomplikowanych technik przeszukiwania pliku, program musi mieć możliwość kodowania znaków nie tylko kodami jednobajtowymi, ale również dwubajtowymi. Oba te problemy rozwiązano przez użycie specjalnych kodów na początku pliku czcionek Big Font.
Pierwszy wiersz pliku definicji symboli czcionek Big Font musi mieć postać:
*BIGFONT nchars,nranges,b1,e1,b2,e2,...
nznaków jest przybliżoną liczbą definicji znaków zawartych w tym zbiorze; jeśli różni się ona od rzeczywistej wartości o więcej niż 10%, wpływa to niekorzystnie na szybkość lub rozmiar pliku. Pozostała część tego wiersza służy do wprowadzenia kodów znaków specjalnych (kodów sterujących), które oznaczają początek kodu dwubajtowego. Przykładowo w komputerach japońskich znaki Kanji zaczynają się kodami szesnastkowymi z zakresu 90-AF lub E0-FF. Gdy system operacyjny rozpoznaje taki kod, wówczas czytany jest następny bajt i z obu bajtów tworzony jest kod jednego znaku Kanji. W wierszu *BIGFONT bajt nzakres określa, jak wiele sąsiednich przedziałów liczb jest używanych jako kody sterujące; bajty b1 , e1 , b2 , e2 itd. definiują kody początkowe i końcowe w każdym takim przedziale. Tak więc wiersz nagłówka pliku japońskich czcionek Big Font mógłby wyglądać następująco:
*BIGFONT 4000,2,090,0AF,0E0,0FF
Następujące po wierszu *BIGFONT definicje czcionek są takie same jak dla zwykłych zestawów czcionek tekstowych programu, z wyjątkiem kodów znaków (numerów symboli), których wartości mogą osiągać 65535.