Dowiedz się więcej na temat założeń projektowych stosowanych w rozszerzeniu w przypadku korzystania z metod Internal Engine i Robot Structural Analysis.
Rozszerzenie Projekt belki kompozytowej bazuje na następujących założeniach:
Ugięcie wstępne jest projektowane jako wartość procentowa ugięcia belki pod ciężarem własnym (wartość domyślna: 80%). Można również wprowadzić określoną wartość ugięcia wstępnego. W razie określenia ugięcia wstępnego większego niż 100% ciężaru własnego belki dla belki zostanie wskazane niepowodzenie z powodu nadmiernego ugięcia wstępnego.
Ugięcie wstępne, jeśli występuje, jest uwzględniane przy obliczaniu ugięć konstrukcji i ugięć pod wpływem całkowitego obciążenia końcowego.
Podczas projektowania belki kompozytowej w rozszerzeniu obliczana jest liczba kształtowników wymaganych do osiągnięcia nośności przy zginaniu, sztywności przy ugięciu czy minimalnego zespolenia zgodnie z wymogami norm. W przypadku belek bez obciążeń punktowych kształtowniki są równomiernie rozłożone na belce. W przypadku dźwigarów lub innych belek z obciążeniami punktowymi kształtowniki są rozłożone w segmentach tak, aby między każdym obciążeniem punktowym a najbliższą podporą znajdowała się wystarczająca liczba kształtowników w celu uzyskania odpowiedniej nośności przy zginaniu przekroju kompozytowego.
W przypadku dźwigarów z kształtownikami w segmentach na karcie Projekt wyświetlany jest rozkład kształtowników w segmentach oraz rozkład równomierny, obliczony na podstawie obszaru z największą gęstością kształtowników. Można wybrać rozkład równomierny lub rozkład w segmentach i zapisać go w programie Robot. Rozkłady w segmentach są zapisywane jako lista rozdzielona przecinkami, w kolejności od punktu początkowego modelu analitycznego belki.
W przypadku napotkania rozkładu kształtowników w segmentach podczas odczytywania właściwości belki w rozszerzeniu zostanie podjęta próba odtworzenia obszarów z kształtownikami przez ich dopasowanie w kolejności od początku do końca belki. Jeśli liczba segmentów odczytanych z modelu programu Robot nie odpowiada liczbie obszarów określonej w rozszerzeniu, rozkład kształtowników w segmentach zostanie odrzucony. W przypadku odczytania równomiernego rozkładu kształtowników na dźwigarze zostaną one równomiernie zastosowane do belki w rozszerzeniu, a rozkład w segmentach nie będzie dostępny do momentu rozpoczęcia nowego projektu (przy czym belka będzie poprawnie analizowana dla tego równomiernego rozkładu).
Zwichrzenie jest obliczane opcjonalnie dla górnego i dolnego kołnierza belek.
W niektórych sytuacjach w rozszerzeniu mogą być automatycznie wykrywane stężenia przeciwko zwichrzeniu.
Zakłada się stężenie górnego kołnierza belki w każdym miejscu, w którym znajduje się na niej płyta, nawet jeśli belka nie została zaprojektowana jako belka kompozytowa. Jeżeli belka jest całkowicie przykryta płytą, górny kołnierz ma stężenie ciągłe. Jeśli belka przechodzi przez otwór w płycie pomostowej, długość bez stężenia przyjmuje się jako największy otwór.
Zakłada się boczne stężenie górnego i dolnego kołnierza belki zawsze, gdy jest do niej dopasowana inna belka. Zakłada się na przykład, że dźwigar ma pełne stężenie w miejscach, w których opierają się na nim belki.
Dodatkowo można określić maksymalną długość belek bez stężenia jako część długości belki. Jeśli na przykład maksymalny współczynnik długości bez stężenia wynosi 0,5, belka o długości 20 stóp będzie miała maksymalną długość bez stężenia wynoszącą 10 stóp, niezależnie od innych punktów stężenia. Inżynier może użyć tego ustawienia, aby określić maksymalną długość bez stężenia, na jaką ma być zaprojektowana każda belka.
Ponieważ belki są podatne na zwichrzenie tylko podczas ściskania kołnierza bez stężenia, belka jest sprawdzana pod kątem zwichrzenia dolnego kołnierza tylko przy momencie ujemnym, a zwichrzenia górnego kołnierza — tylko przy momencie dodatnim. Belki kompozytowe muszą mieć pełne pokrycie płytą i nie mogą mieć momentów ujemnych, a więc nigdy nie są podatne na zwichrzenie.
Zredukowaną nośność przy zginaniu wynikającą ze zwichrzenia oblicza się na podstawie normy ANSI/AISC 360-10, sekcja F2 dla kołnierza górnego i dolnego. Współczynnik Cb dla belek o prostej podporze lub podpór tylnych może być określony przez użytkownika. To ustawienie dotyczy wszystkich belek, a ustawieniem domyślnym jest zachowawcza wartość 1,0. Podczas sprawdzania nośności belki przy zwichrzeniu zakłada się, że maksymalny moment dodatni występuje w najdłuższym odcinku kołnierza górnego bez stężenia, a maksymalny moment ujemny w najdłuższym odcinku kołnierza dolnego bez stężenia. W niektórych przypadkach może to być założenie zachowawcze.
W rozszerzeniu przekroje z kołnierzami niezwartymi nie są sprawdzane pod kątem stateczności ściskanego kołnierza. Jeśli w rozszerzeniu zostanie wybrana belka z kołnierzem niezwartym, inżynier musi sprawdzić belkę pod względem stateczności miejscowej.